Υποθέτω ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος λαμβάνει υπόψη του και τον πόλεμο των εκδοχών.
Π.χ. :
Πρώτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος. θεμελιώνεται στον εαυτό του,δηλαδή στις βιομηχανίες όπλων
Δευτερη εκδοχή: όταν ο πόλεμος υπάγεται στη φύση και τα ένστικτα, προσηλωμένα στο κακό. (Καλός πόλεμος άλλωστε δεν νοείται)
Τρίτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος είναι ακήρυχτος μέσα σε μια κοινωνία που βιώνει την κρίση της ως κανονικότητα επειδή δεν της επιτρέπεται η λεγόμενη κανονικότητα να εκλαμβάνεται ως η κρίση που είναι ( Ταξικός πόλεμος)
Τετάρτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος αποσυναρμολογείται και καθίστανται προφανή τα αίτια : μεγαλοιδεατισμοι, συμβιβασμοί, συμφέροντα ελιγμοί, κυρίως ιδεολογήματα – του πατριωτισμού συμπεριλαμβανομένου. Αλλά και αυτή η εκδοχή του πολέμου είναι πόλεμος στη θέση της ειρήνης.
Πέμπτη εκδοχή: η ειρήνη!
Να προσθέσω με τον κυνισμό του Μαρκήσιου ντε Σαντ οτι αυτό συμβαίνει γιατί » το σύμπαν είναι γεμάτο αγάλματα σε διατεταγμένη υπηρεσία, που πάνε, έρχονται, δρουν, τρώνε, χωνεύουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα»;
Να θυμίσω επίσης ότι «η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο εινα να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη»;
Ή να διαπιστώσω ότι από την εποχή του Σουν Τσου ως τις μέρες του Βενιζέλου και των ΜΜΕ των ημερών του , αυτό είναι πλέον το σύνηθες,είτε έχει κανείς αίσθηση της ευθύνης, είτε οχι. Είτε μη βάζοντας «τα προσόντα του στον τόκο», όπως γράφει ο Βενιζέλος, παραπέμποντας στον ποιητή, είτε προτιμώντας, για τα προσόντα του, το μαξιλάρι και τα ποιήματα
* Ευάγγελος Βενιζέλος, «Εκδοχές Πολέμου -2009. 2022», εκδόσεις Πατάκη, 2022.
