Να συνεχίσω την χθεσινή μου «Αιχμή» για την Novartis, τη σκευωρία και το σκάνδαλο για όσους η βιολογική πυξίδα τους ειδοποιεί πως τους αποπροσανατολίζουν.

Κι αυτή τη φορά, «χωρίς λόγια», μέσω της εικόνας  (βλέπε φωτο) του ιδιοφυούς Escher: μια εικόνα μέσα σε μια άλλη, ατελείωτη παραδοξολογία που έχει

να κάνει με τα μαθηματικά, την μη Ευκλείδειο γεωμετρία και όχι με τους δούναι και λαβείν καθ’ υπόδειξιν μπακάλικους λογαριασμούς στο καφενείο  της Βουλής.

Που σημαίνει:  όταν  ζωγραφίζεις ότι /ό,τι ζωγραφίζεις, έρχεται η στιγμή να σταματήσεις, παρ’ ότι εσύ συνεχίζεις επ’ άπειρον. Όπως εξάλλου όταν γράφεις ότι/ό,τι γράφεις.Πολλώ  δε μάλλον,  όταν γράφεις ό,τι το προβλέψιμο και το βαρετό.

Ακόμη περισσότερο, όταν πολιτεύεσαι ότι (ό,τι) πολιτεύεσαι. Διότι η ένδειξη/ προειδοποίηση/διαφορά  βρίσκεται παραδόξως σε εκείνο το κόμμα (και στο πολιτικό κόμμα) μέσα στην ίδια λέξη  «ό,τι»: όπου με κόμμα  (αναφορική αντωνυμία) σημαίνει «οτιδήποτε». Χωρίς  κόμμα (ειδικός σύνδεσμος) σημαίνει «πως».

Αλλά πλέον, γιατί όχι και τα δύο συγχρόνως;  Ότι/ό,τι.

 Πχ. «ό,τι φάγαμε κι ό,τι ήπιαμε». Και επίσης «ότι (είναι βέβαιο) πως φάγαμε και ήπιαμε» (μαζί ή χώρια).

ΥΓ.

Συμπύκνωσα για να ξεφύγω από τον Πάγκαλο, τις αρχές  του σκακιστή-παίκτη-ζωγράφου M.C Escher που είχε  την πρόθεση να μετατοπίζει για να επιδράσει πάνω στο σύστημα (το παιχνίδι, την εικόνα, τη γλώσσα, την πολιτική και το χρόνο).

Αντίθετα, ο γραφιάς, γράφει,  αλλά βάσει μιας  ναρκισσιστικής προβολής που τον συγκροτεί και συχνά τον συγκρατεί εκ των υστέρων.

  Όμως, να μην επεκταθώ  και να παραπέμψω επακριβώς στο σημερινό μου τίτλο και στην εικόνα (φωτο) του Escher που επέλεξα ώστε  να μην γράψω ό, τι έγραψα.

 Διότι, πώς να το κάνουμε, η εικόνα  αρκεί:  «το ένα χέρι γράφει( ή προγράφει) τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο».

Αλλά στη ζωή οι μουτζούρες  δεν λένε να φύγουν γιατί είναι μουτζούρες πολλών  ανθρώπων -όπως άλλωστε τα λόγια μας.