ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

———————————————————————

 

«Το τέλειο αφεντικό» («El buen patron», Ισπανία, 2021)

Είναι καλόβολος, συνεννοήσιμος, πάντα χαμογελαστός, ο τύπος του αφεντικού  που αντιμετωπίζει σαν «οικογένεια» την ούτως ή άλλως οικογενειακή επιχείρησή του. Ομως ο Χούλιο Μπλάνκο (Χαβιέρ Μπαρδέμ), κεντρικό πρόσωπο της θαυμάσιας ταινίας του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα, δεν παύει, πάνω από όλα, να είναι επιχειρηματίας. Και όπως θα δούμε να συμβαίνει σε κάθε επιχειρηματία, έτσι και στην δική του περίπτωση, η επιχείρηση είναι η απόλυτη προτεραιότητα και θα κάνει ότι θεωρεί σωστό για το καλό της. Η δικαιοσύνη δεν έχει θέση σε αυτές τις καταστάσεις.

Πίσω λοιπόν από τα χαμόγελα και τους μορφασμούς κατανόησης του τύπου «σε νοιάζομαι φίλε μου, είμαι δίπλα σου», το μόνο που ενδιαφέρει τον Μπλάνκο είναι η επιχείρησή του να κερδίσει ένα ακόμη μετάλλιο από την αρμόδια επιτροπή. Η επιχείρηση κατασκευάζει ζυγαριές σε κάποια πόλη της Ισπανίας. Ζυγαριά σημαίνει ισορροπία – αυτό που ο Μπλάνκο νιώθει ότι στην πραγματικότητα πουλάει και αυτό που θέλει να έχει και στην ζωή του. «Προσπάθεια, ισορροπία, εμπιστοσύνη» είναι το μότο του. Καθόλου εύκολο βεβαίως.

Η ιστορία της «κατάμαυρης» αυτής ταινίας (ειρωνικά, blanco σημαίνει άσπρο στα ισπανικά) δεν έχει διάρκεια μεγαλύτερη από μια εβδομάδα, αλλά η ισορροπία που αναζητεί το αφεντικό για τα αμέτρητα προβλήματά που τον ζώνουν δείχνει κυριολεκτικά ανέφικτη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλει. Ένας απολυμένος (Οσκαρ Ντε Λα Φουέντε) έχει εγκατασταθεί στον χώρο έξω από το εργοστάσιο και διαμαρτύρεται βρίζοντας το πρώην αφεντικό του, ο υπεύθυνος παραγωγής (Μανουέλ Σόλο) παιδικός φίλος του αφεντικού, κάνει λάθη γιατί έχει αλλού το μυαλό του, ο γιός ενός άλλου υπαλλήλου του χρειάζεται βοήθεια γιατί έχει μπλέξει με κακές παρέες και μέσα σ’ όλα, η ερωμένη του αφεντικού, μια από τις ασκούμενες της επιχείρησης που θα μπορούσε να είναι κόρη του (Αμουντένα Αμόρ), του γίνεται τσιμπούρι και θέλει να τη ξεφορτωθεί.

Ο Μπλάνκο φορτώνεται διαρκώς προβλήματα και δεν μπορεί, κάπου θα την «πατήσει». Όμως το γεμάτο πορτοφόλι και κατά προέκταση το καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο είναι ενταγμένος μέχρι τις ρίζες της προσεχτικά περιποιημένης λευκής κόμης του, θα είναι πάντα ένας καλός σύμβουλος όπως αφήνει να εννοηθεί με τον τρόπο της η ταινία, από την οποία δεν λείπει το χιούμορ, κυνικό βέβαια, ακριβώς όπως ο κεντρικός ήρωάς της, που υποδύεται εξαιρετικά ο Μπαρδέμ, πρωταγωνιστής και σε ένα άλλο σπουδαίο φιλμ του Ντε Αρανόα, τις «Δευτέρες με λιακάδα». Θρίαμβος στα βραβεία Γκόγια, το «Τέλειο αφεντικό» ήταν επίσης η επίσημη πρόταση της Ισπανίας στα φετινά Οσκαρ για το βραβείο διεθνούς ταινίας. Μην την χάσετε!

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ  – ΑΚΤΗ – ΑΛΟΜΑ – ΛΙΛΑ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ –  ΣΤΕΛΛΑ – ΛΑΟΥΡΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ

———————————————————-

«Υψηλή ραπτική» («Haute couture», Γαλλία, 2021)

Η παριζιάνικη ελίτ της υψηλής ραπτικής έρχεται σε αντιπαράθεση με την φτώχεια των περιχώρων του Παρισιού, όταν η υπεύθυνη μοδίστρα ενός πανάκριβου οίκου (Ναταλί Μπάιγ) γνωρίζεται με μια μικρή κλέφτρα (Λίνα Κουντρί). Η μοδίστρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο της ζωής της, γεγονός που την ωθεί (αν και κατά βάθος έχει τις αμφιβολίες της) να προσκαλέσει την φτωχή κοπέλα στους κόλπους της επιχείρησης που διευθύνει. Η μοδίστρα «βλέπει» στην μικρή την δική της κόρη με την οποία δεν έχει πλέον επαφές αλλά ένα από τα πιο έξυπνα σημεία αυτού του δράματος, είναι ότι η μικρή δεν «μασά» και την αμφισβητεί.

Η σκηνοθέτις Σιλβί Οαγιόν δίνει έμφαση στην προσπάθεια του κοριτσιού, που είναι το πιο ζωντανό πλάσμα της ταινίας, να αποβάλλει τις «κακές» συνήθειες του παρελθόντος της και να ενταχθεί σε ένα περιβάλλον στο οποίο νιώθει ξένη. Όλα αυτά όμως σε ένα πολύ εύθραυστο, comme il faut, πλαίσιο, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, χωρίς ιδιαίτερα ξεσπάσματα, χωρίς ιδιαίτερη κορύφωση, χωρίς με άλλα λόγια, τίποτα το ιδιαίτερο. Για την ακρίβεια, η χαμηλόφωνη αρρυθμία της «Υψηλής ραπτικής» την οδηγεί πολύ κοντά στην πλήξη παρά το ενδιαφέρον που μπορεί να προκαλέσει το θέμα της.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΣΙΝΕ ΓΕΡΑΚΑΣ – ΑΛΙΚΗ – ΑΕΛΛΩ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ- ΝΑΝΑ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

———————————————————-

«Καλή τύχη Λίο Γκράντε» («Good luck to you Leo Grante», Αγγλία, 2022)

Όχι ακριβώς ευχάριστη, ούτε όμως και δυσάρεστη, η ταινία  της Σόφι Χάιντ (σε σενάριο Κέιτι Μπραντ), προσπαθεί όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά να κατανοήσει δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που συναντιούνται κάθε τόσο στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου εκείνος, ο νεότερος (Ντάριλ Μακ Κόρμακ), προσφέρει σε εκείνη, μια χήρα πρώην δασκάλα (Εμα Τόμσον) τις σεξουαλικές υπηρεσίες του. Εκ των πραγμάτων το βάρος πέφτει στην Τόμπσον, όχι μόνο επειδή η ματιά της ταινίας είναι εντελώς γυναικεία αλλά επειδή η Τόμπσον είναι μια σπουδαία ηθοποιός. Ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία σαν να αλλάζει φούστες, αποδεικνύεται γενναία σε ότι αφορά την έκθεση του σώματός της και πλάθει μια ηρωίδα που πολύ απλά σε ενδιαφέρει να ακούσεις τι λέει. Από την πλευρά του, ο Μακ Κόρμακ, σε έναν κάπως πιο άχαρο ρόλο, είναι επαρκής αλλά χωρίς ιδιαίτερη χάρη ενώ υποδύεται τον ωραίο άντρα που προσπαθεί να κρύψει τις δικές του ανασφάλειες παριστάνοντας τον super cool επαγγελματία.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΕΚΡΑΝ – ΔΙΑΝΑ – ΧΛΟΗ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΠΑΛΑΣ – ΝΑΝΑ – TOWN CINEMAS – ΤΡΙΑΝΟΝ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: MAKEΔONIKON

———————————————————-

«Lightyear» (ΗΠΑ, 2022)

Γνωρίσαμε τον αστροναύτη Μπαζ Λάιτγιαρ (εμπνευσμένο από τον πραγματικό αστροναύτη Μπαζ Αλντριν) ως κούκλα στις ταινίες «Toy Story» της PIXAR, δίπλα στον  κάουμποι Γούντι. Φέτος, με το «Lightyear» του Ανγκους Μακ Λέιν, η ίδια εταιρία παρουσιάζει τις διαστημικές περιπέτειες του Μπαζ, τον οποίο εδώ δεν βλέπουμε ως κούκλα αλλά ως κανονικό αστροναύτη. Παρέα με μια μηχανική γάτα, ο Μπαζ θα προσπαθήσει να βρει τρόπους διαφυγής από τον αχαρτογράφητο, εχθρικό πλανήτη, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη στον οποίο το διαστημόπλοιό του κατέληξε εξαιτίας του.

Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι με τις δοκιμαστικές πτήσεις του, ο Μπαζ γίνεται αποδέκτης των επιπτώσεων της διαστολής του χρόνου και δεν γερνά ποτέ σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. Ο βασικός εχθρός του είναι ο χρόνος και το βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι δεν έχει, προφανώς σκόπιμα, την χαρακτηριστική πνευματώδη παιδικότητα των ταινιών της PIXAR. Θα μπορούσες μάλιστα να πεις ότι η ίδια ταινία θα ήταν προτιμότερη με ζωντανούς ηθοποιούς.

Βαθμολογία: 2

(Προβάλλεται σε παραπάνω από 150 αίθουσες της Ελλάδας)

———————————————————-

 

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Aναμφισβήτητα μια από τις πιο μακάβρια διασκεδαστικές ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο «Αγνωστος του εξπρές» (Strangers on a train) ανιχνεύει απολαυστικά την δυνατότητα του κάθε ανθρώπου στο έγκλημα, μέσα από μια πανέξυπνη ιστορία ανταλλαγής φόνων: Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με το τρένο, o Μπρούνο Αντονι, ένας ασυνείδητος αριστοκράτης προτείνει σε έναν διάσημο τενίστα, τον Γκάι Χέινς να σκοτώσει τη καταπιεστική γυναίκα του, με την προϋπόθεση ότι εκείνος θα πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του πρώτου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουν και  οι δυο ακλόνητα άλλοθι, διότι τίποτε δεν μπορεί να τους συνδέσει. Το πρώτο μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ, βρήκε τον κατάλληλο εικονογράφο του στα χέρια του Αλφρεντ Χίτσκοκ σε αυτό το δεξιοτεχνικά ειπωμένο και με βιτριολικό χιούμορ θανάσιμο «παιχνίδι» το οποίο συγχρόνως αποκτά μια υπόγεια ομοφυλοφιλική διάσταση. Ξεχωρίζει με άνεση ο σπουδαίος ηθοποιός Ρόμπερτ Γουόκερ που υποδύεται τον διαστροφικό Μπρούνο δίπλα στον όμορφο μα «ξύλινο» Φάρλεϊ Γκρέιντζερ (Γκάι Χέινς).

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΡΙΒΙΕΡΑ – ΒΟΞ κ.α.

———————————————————-

Άλλη μια ταινία που δεν χρειάζεται συστάσεις το  «Μερικοί το προτιμούν καυτό» (Some like it hot, 1959) του Μπίλι Γουάιλντερ περιγράφει τις περιπέτειες δύο μουσικών (Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον) που στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης αναγκάζονται να μεταμφιεστούν σε γυναίκες και να γίνουν μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος προκειμένου να ξεφύγουν από τους γκάνγκστερ που τους καταδιώκουν. Μια αρκετά τολμηρή για την εποχή της ταινία με δεδομένο ότι οι δύο πρωταγωνιστές παρουσιάζονται κατά το ήμισύ της ως θηλυκά θυμίζοντας τραβεστί. Στον ρόλο της τραγουδίστριας που ερωτεύεται τον Κέρτις η Μέριλιν Μονρόε πέτυχε την πιο φίνα ερμηνεία της ενώ το φιλμ βρέθηκε υποψήφιο για τα Οσκαρ σεναρίου, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας και δεύτερου ανδρικού ρόλου (Λέμον) χωρίς να κερδίσει πουθενά.

Βαθμολογία: 4 ½

ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΟΑΣΙΣ κ.α.

 

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Συνεχίζοντας την φετινή συνεργασία της  με την Εθνική Ταινιοθήκη της Τσεχίας και το Τσέχικο Κέντρο Αθήνας, ο κινηματογράφος Στούντιο προβάλλει την «Κοιλάδα των Μελισσών («Údolí vcel», 1968), μια φιλοσοφική, ποιητική ταινία «εποχής» του Φραντίσεκ Βλάτσιλ που με άξονα την ιστορία «ενηλικίωσης» ενός νεαρού αγρότη ένα αυστηρό θρησκευτικό τάγμα σταυροφόρων Τευτόνων ιπποτών του μεσαίωνα, αναζητεί τα όρια ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και τον θρησκευτικό δογματισμό.

Στην ίδια αίθουσα προβάλλεται η «Επιστροφή στην κανονικότητα» (2021) του Κώστα Κολημένου, η ιστορία μιας νεαρής Ελληνίδας (Κωνσταντίνα Τσιούρη), που αφήνει πίσω της το Λονδίνο προκειμένου να περάσει τις εβδομάδες του εγκλεισμού, στο χωριό…