Η πανδημία είναι ακόμη και εδώ.
Εξακολουθεί να μας στερεί ανθρώπους
Εξακολουθεί να επιβαρύνει το σύστημα υγείας.
Εξακολουθεί να μην επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε όπως πρέπει άλλα πιο χρόνια προβλήματα υγείας.
Κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο να σταματήσει.
Και μπορεί στο τέλος απλώς να καταλήξουμε να «ζούμε με τον ιό», αλλά με μικρότερο κόστος.
Μόνο που αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να φερόμαστε με μοιρολατρία.
Να κινούμαστε με τη λογική «ας γίνει ό,τι είναι γραφτό να γίνει».
Να συμπεριφερόμαστε λες και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ώστε το κόστος σε ζωές να είναι μικρότερο.
Αυτό είναι καταστροφικό.
Ακόμη και τώρα μπορούμε να κάνουμε πράγματα για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, να την κάνουμε να έχει μικρότερο κόστος, να σώσουμε ζωές.
Και δεν αναφέρομαι σε αυτά που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και αφορούν την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας ή τη διαμόρφωση ασφαλέστερων συνθηκών στα σχολεία ή τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Αυτά σίγουρα είναι σημαντικά και πρέπει να τα απαιτήσουμε, αλλά δεν είναι τα μόνα.
Αναφέρομαι σε αυτά που κάνουμε εμείς.
Γιατί σε τελική ανάλυση, υπόθεση της κοινωνίας είναι η πανδημία.
Της κοινωνίας της ευθύνης και της αλληλεγγύης.
Γιατί εάν θέλουμε να αυξηθεί το ποσοστό εμβολιασμού, αυτό δεν θα γίνει με sms.
Θα γίνει με το να βρούμε τους ανθρώπους που διστάζουν ή ακόμη και αρνούνται, που μπορεί να είναι φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γείτονες, να συζητήσουμε μαζί τους, να τους εξηγήσουμε ότι είναι κάτι που αφορά τη δική τους υγεία και ότι θέλουμε να εμβολιαστούν πρώτα και κύρια γιατί θέλουμε να μην κινδυνεύσουν και να συνεχίσουν να είναι φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι και γείτονές μας.
Γιατί εάν θέλουμε να σπάσουμε την προπαγάνδα των συνωμοσιολόγων, αυτό δεν θα γίνει από το διαδίκτυο και την τηλεόραση. Ούτε μόνο από τους ειδικούς. Θα γίνει και όταν δουν ανθρώπους από το δικό τους περιβάλλον να τους εξηγούν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και ότι είναι μια σοφή ατομική επιλογή που μπορούν να κάνουν.
Γιατί εάν θέλουμε τα τηρούντα τα μέτρα προστασίας αυτό δεν είναι θέμα της αστυνομίας πρωτίστως. Πολύ αποτελεσματικότερο είναι να το ζητήσουμε από τον συνάδελφο στη δουλειά ή από τον φίλο που έχει το καφέ, ή από τον εστιάτορα που επισκεπτόμαστε χρόνια.
Ευγενικά και ανθρώπινα, ως έκφραση ευθύνης και αλληλεγγύης και όχι με την απειλή του προστίμου. Για να καταλάβει και αυτός ότι μπορεί έστω και σε έναν μικρό βαθμό να βοηθήσει.
Για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτή τη λεπτή τωρινή ισορροπία, όπου προσπαθούμε να αποφύγουμε νέα λοκντάουν, που ξέρουμε πόσο καταστροφικά είναι για την οικονομία, για την παιδεία αλλά και τελικά και για την ίδια την υγεία, ψυχική και σωματική.
Μια λεπτή ισορροπία που λέει κρατάμε την κοινωνία και την οικονομία ανοιχτές, προσπαθούμε για τον καθολικό εμβολιασμό και κάνουμε τις δραστηριότητες και τους χώρους όσο πιο ασφαλείς γίνεται.
Και οι δικές μας, έστω και μικρές χειρονομίες μπορούν να μετρήσουν.
Γιατί οι μεγάλες μάχες στις πολλές μικρές πράξεις κρίνονται, που όμως κάνουνε τη διάφορα.
