Βρέθηκα πρόσφατα σε μια εκδήλωση για την «Ελαία της Λέσβου» στο Σίγρι. Εκεί που το απολιθωμένο δάσος, παγκόσμιο μνημείο, μας θυμίζει ότι πριν 20 εκ. χρόνια η γη διαμόρφωνε την εικόνα της, τις στεριές και τις θάλασσες.
Η ίδια η φύση τότε διαμόρφωνε τα είδη και τη ζωή με τεράστιες γεωλογικές αλλαγές.
Σημάδι διαχρονικό και προειδοποίηση διαρκής ότι η φύση και η ζωή του πλανήτη μας δεν έπαψε να μεταβάλλεται. Σήμερα, είμαστε εμείς, η ανθρωπότητα που επιφέρει τεράστιες αλλαγές στη φύση, στις θάλασσες και τους ωκεανούς, στα ποτάμια και τα τροπικά δάση. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου με τους πάγους να λιώνουν σε Βορρά και Νότο, μας τρομάζει αλλά εύκολα ηγεσίες και πολίτες λησμονάμε. Σαν επισκέπτης στο Μουσείο του απολιθωμένου δάσους, εύλογα συλλογιέσαι:
Εκεί που υπήρχε ένα παρθένο, τροπικό δάσος, σήμερα βρίσκονται τα απομεινάρια του. Το απολιθωμένο δάσος και η ερημοποίηση της γης, από βλάστηση, αγναντεύουν μελαγχολικά μέσα στη σιωπή τη θάλασσα των πολιτισμών του Αιγαίου.
Ο κίνδυνος να χαθεί εκ νέου η φύση και να χαθούμε και εμείς ως είδος, παρά τις εκκλήσεις των επιστημόνων, φαίνεται ακόμη να μη μας τρομάζει. Ξυπνάμε μονάχα όταν έρχονται οι πλημμύρες και καίγονται τα δάση και μετά οι τυφώνες. Η αδηφάγος οικονομική επιδίωξη των ισχυρών, να καίνε δάση για οικονομικά οφέλη, να μολύνουν θάλασσες για ενέργεια και κάθε είδους εκμετάλλευση είναι προφανής και γίνεται πλέον κατανοητή από τις παγκόσμιες ηγεσίες, αλλά ακόμη δεν βλέπουμε πράξεις.
Πεθαίνει η φύση, πεθαίνουμε και εμείς μαζί της. Καιρός η ανθρωπότητα να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και οι πολίτες δικαίως να επαναστατήσουν, όταν οι ηγεσίες κωφεύουν να πάρουν μέτρα.
Και στη μικρή και ένδοξη χώρα μας ερημώνουν τα δάση, έρχονται πλημμύρες και φωτιές και καίμε ό,τι υπάρχει ακόμη πράσινο. Οι αναδασώσεις, η φροντίδα στη φύση, φαίνεται είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αυτή την απραξία μας θα την πληρώσουμε, αν δεν λάβουμε μέτρα. Έχουμε περάσει την κόκκινη ζώνη.
Υπάρχουν όμως και οάσεις μέσα σε αυτή την ερημιά. Κάποιοι αγωνίζονται σκληρά να αλλάξουν την εικόνα της περιοχής, να κάνουν εύφορο το έδαφος και να φέρουν και πάλι το πράσινο στην περιοχή, να ζωντανέψουν την πανίδα και τη χλωρίδα.
Αγνάντι από το Μουσείο της φύσης (του απολιθωμένου δάσους), στους λόφους δίπλα στη θάλασσα χιλιάδες δένδρα ελιάς, και άλλων δένδρων, φυτών και κοπάδια, γλάροι από πάνω, αποτελούν πραγματικά μια όαση πράσινου και ζωής.
Γέμισε η καρδιά μου από ελπίδα. Χαιρέτησα την εκδήλωση της «Ελαίας της Λέσβου», που έγινε στην άκρη αυτού του πράσινου και καρποφόρου δάσους στην αυλή ενός σύγχρονου ελαιοτριβείου, για το παρθένο έλαιο της Λέσβου.
Ρώτησα τον φίλο μου Αντώνη: Καλά αυτά τα κοπάδια από γλάρους πάνω από το δάσος της ελιάς, τι γυρεύουν; Δεν κάνουν ζημιές στα ελαιόδεντρα; Μου απάντησε χαμογελώντας: Το αντίθετο, καθαρίζουν τον ελαιώνα από τις ελιές που πέφτουν. Μας βοηθάνε και αυτά για να καθαρίσουμε τον ελαιώνα. Και που να δεις τα ζώα και τα πουλιά που φιλοξενούνται στο πράσινο δάσος. Αλλάζουν και οι κλιματολογικές συνθήκες στην περιοχή. Αυτό είναι το όνειρο μου και της οικογένειας, είπε ο Αντώνης, να ομορφύνουμε τον τόπο και το άγονο έδαφος να το κάνουμε εύφορο.
Η εκδήλωση για την ελιά είχε παρόντες τους τοπικούς άρχοντες και την Περιφέρεια, αλλά και διακεκριμένους επιστήμονες, καθηγητές που ασχολούνται με την καλλιέργεια της ελιάς, και τις θρεπτικές και ευεργετικές για την υγεία, του Αιγαιοπελαγίτικου ελαιόλαδου.
Τα μηνύματα της εκδήλωσης ήταν ισχυρά, αρκεί να φθάσουν στης ηγεσίας τα αυτιά για να κινητοποιήσουν τους θεσμούς και τους ανθρώπους της υπαίθρου. Μια οικογένεια, παρά τις δύσκολες συνθήκες ανάπτυξης στην περιοχή, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Δημιούργησε έναν ελαιώνα, με χιλιάδες δένδρα τόσο για λόγους βιοποριστικούς, όσο και για λόγους ανάδειξης της καλλιέργειας της ελιάς, με το πάντρεμα της επιστήμης και των καλλιεργητών.
Ένα πολυδιάστατο μήνυμα σκέφθηκα προκύπτει από αυτή την εκδήλωση: Δύο μεγάλα ΟΧΙ και Δύο ΝΑΙ:
· Όχι στην ερημοποίηση της υπαίθρου.
· Όχι στην ερημοποίηση του περιβάλλοντος.
· ΝΑΙ στην Ανάπτυξη της υπαίθρου.
· ΝΑΙ στην Προστασία και Αποκατάσταση του Περιβάλλοντος.
Σκέφθηκα ότι ο Αναπτυξιακός δρόμος της ελιάς, στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά που φιλοξενούν μεγάλα κύματα μεταναστών, αξίζει να υποστηριχθεί ενεργά από την Πολιτεία. Να δοθούν κίνητρα σοβαρά, με στήριξη οικονομική και επιστημονική για την καλλιέργεια της ελιάς και για την προβολή στις διεθνείς αγορές του ελληνικού ελαιόλαδου και της ελιάς.
Ένα εθνικό ινστιτούτο – κέντρο της ελιάς για την καλλιέργεια και μεταποίηση του προϊόντος, του καρπού της ελιάς, μπορεί να δώσει τεράστια ώθηση στον αναπτυξιακό δρόμο της ελιάς. Ένα από τα βασικά στοιχεία της Μεσογειακής δίαιτας και της μακροζωίας.
Στο Αιγαίο καλλιεργήθηκε πρώτα η ελιά. Η Αθηνά τη μεταφύτευσε στην Αθήνα και έγινε δένδρο ιερό. Δένδρο της ειρήνης, της δόξας και της ευημερίας του «ευ ζην» των ανθρώπων.
Ο δρόμος του μεταξιού ήταν πολύ δύσκολος και με συνθήκες μεταφοράς και επικοινωνίας αβάσταχτες, αλλά καταγράφηκε στην ιστορία και στις οικονομικές σχέσεις των εθνών, ως ένας από τους πιο ένδοξους αναπτυξιακούς δρόμους εμπορευμάτων και πολιτισμικών σχέσεων.
Σήμερα, ο αναπτυξιακός δρόμος της ελιάς μπορεί να αποτελέσει το δόρυ της πρωτογενούς παραγωγής μας, για να μην ερημώσει η ύπαιθρος και η ανάπτυξη να πάρει σάρκα και οστά. Να κερδίσουμε νέες αγορές ανά τον κόσμο. Να αναδείξουμε τις θεραπευτικές και ευεργετικές ιδιότητες του ελαιόλαδου.
Η ελιά, η θάλασσα και ο ουρανός συνθέτουν την ταυτότητα της υπαίθρου, στις θάλασσές μας σε Ανατολή και Δύση. Περιδιαβαίνοντας το Μουσείο του Απολιθωμένου δάσους, αντικρίζοντας τους έρημους από βλάστηση τριγύρω λόφους, αναρωτιέσαι τι κάνει το κράτος. Όλοι σήμερα μιλάνε, λες και έγινε της μόδας, για την πράσινη ανάπτυξη, το περιβάλλον. Στο Σίγρι που η φύση έδειξε τις δυνάμεις της, μπορούμε εμείς να αποκαταστήσουμε μέρος από τις συνέπειες, για την προστασία και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος.
Συνεπώς, οφείλει η Πολιτεία για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους, στην περιοχή του Απολιθωμένου δάσους να κάνει εκτεταμένες δενδροφυτεύσεις, με πρώτη και καλύτερη την ελιά, ως σύμβολο σοφίας, ειρήνης, δόξας και ευημερίας. Οι δενδροφυτεύσεις και το πράσινο παντού, αλλά το μήνυμα της προστασίας και της αποκατάστασης του περιβάλλοντος, από αυτή την περιοχή του απολιθωμένου δάσους, θα ήταν πολύ δυνατό σε ολάκερη την ανθρωπότητα.
Να σταλεί ένα μήνυμα παντού. Ο αναπτυξιακός δρόμος της ελιάς, εκεί που η φύση άλλαξε τα πάντα, μπορεί να πρασινίσει το περιβάλλον και να δώσει ξεχωριστούς καρπούς στους ανθρώπους της υπαίθρου.
Ο δρόμος της ανάπτυξης της ελιάς, μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο πρεσβευτή της Ελλάδας, όπου γης.
Εκεί που η καρδιά του ελληνισμού, κτυπάει παντού.
