«Υποσχόμενη, νέα γυναίκα» («Promising young woman», ΗΠΑ/ Αγγλία, 2020) της Εμεραλντ Φενέλ.

Κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί στο παρελθόν της Κασσάνδρας (Κάρεϊ Μάλιγκαν) και έχει ταράξει βαθιά τον ψυχικό της κόσμο. Δεν θα το μάθουμε παρά μόνο στο τέλος της θαυμάσιας αυτής ταινίας, όμως ως τότε θα έχουμε βιώσει τις συνέπειες του συμβάντος πάνω στην κοπέλα, η οποία φέρεται με επιφύλαξη απέναντι στους άντρες, καραδοκώντας να τους «πιάσει στα πράσα».

Τους παρασύρει στην πλάνη για να τσεκάρει ποιος θέλει να την εκμεταλλευτεί σεξουαλικά και ποιος όχι και. Αν οι βουλές τους είναι πονηρές τότε ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Χωρίς να καταφεύγει στους «κανόνες» του θρίλερ, η «Υποσχόμενη, νέα γυναίκα», είναι μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες εκδίκησης που έχουμε δει ποτέ. Χωρίς φασαρία, βία και αίμα στηρίζει τις μεθόδους εκδίκησης της Κασάντρα στον ορθολογισμό ενός υποδειγματικά καλοστημένου σχεδίου (δεν είναι τυχαίο το ότι η ταινία απέσπασε το Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για την σκηνοθέτιδα Εμεραλντ Φενέλ).

Οσο για την τιμωρία που έχει στο μυαλό της θα είναι πολύ πιο επίπονη από τον σωματικό πόνο. Λόγος για τον οποίο ο θεατής (ανεξαρτήτου φύλου) μπορεί να ταυτιστεί μαζί της. Μέσω ενός πραγματικά πανέξυπνου σεναρίου, η ταινία με τον τρόπο της ακολουθεί το πνεύμα που έχουν χαράξει κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών όπως το #MeToo.

Κι όσο για την Μάλιγκαν, αυτή ήταν η ηθοποιός που κατά την γνώμη του υπογράφοντος θα έπρεπε εφέτος να είχε κερδίσει το Οσκαρ Α ρόλου.

Βαθμολογία:

ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΦΙΛΙΠ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΛΑΟΥΡΑ – ΜΑΡΙΕΛ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ – ΠΑΝΟΡΑΜΑ

———————————————–

«Digger» (Ελλάδα/ Γαλλία/ Γερμανία, 2020) του Τζώρτζη Γρηγοράκη.

Η γενικότερη διάθεση για «επιστροφή στις ρίζες» είναι ένα τα θέματα που η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου στη μεγάλου μήκους δημιουργία Τζώρτζη Γρηγοράκη πραγματεύεται. Οχι πάντα σε πρώτο επίπεδο αλλά υπόγεια, όπως και οι ρίζες εξάλλου, ζουν και λειτουργούν «υπόγεια».

Στην πράξη, στο σενάριο, οι ρίζες της ταινίας βρίσκονται σε μια κλασική ιστορία «γεφύρωσης σχέσεων» που προκύπτει ανάμεσα σε δύο εντελώς ανόμοιους άντρες διαφορετικής γενιάς οι οποίοι όμως ενώνονται με τις δικές τους ρίζες, των δεσμών αίματος. Ένας κουρασμένος αλλά επίμονος και αποφασιστικός πατέρας (Βαγγέλης Μουρίκης) που οδεύει προς την δύση και ο γιος του (Αργύρης Πανταζάρας), επίσης πεισματάρης που βρίσκεται στην ανατολή. Η επιστροφή του δεύτερου στα μέρη του πρώτου, πυροδοτεί το στέρεο, άψογα δομημένο σενάριο του «Digger».

Ο Γρηγοράκης ακολουθεί με πάθος τα βήματα του μοναχικού πατέρα που μοιάζει με ταγμένο φρουρό του τελευταίου φυλακίου της ζωής του, κανενός άλλου από την αγία φύση στην οποία βρίσκεται η παράγκα του. Το «Digger» αναφέρεται επίσης στην ακούραστη προσπάθεια ενός ιδιαίτερου, δύσκολου ανθρώπου (είδος προς εξαφάνιση), να προστατέψει από την εξωτερική απειλή την βασανισμενη γη του. Και με φόντο αυτό το κομμάτι ελληνικής γης που σπανίως βλέπουμε στον εγχώριο κινηματογράφο μας, ο σκηνοθέτης αναζητεί το δισυπόστατο της φύσης, όχι μόνο της ανθρώπινης αλλά της φύσης γενικότερα.

Με γνήσιο αυθορμητισμό, χωρίς να αρνείται το χιούμορ και με εργαλεία δύο ηθοποιούς που υπηρετούν με συνέπεια το όραμά του καταφέρνει να «παντρέψει» τον ρεαλισμό με την ποίηση.

ΑΘΗΝΑ: ΡΙΒΙΕΡΑ – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ

Βαθμολογία: 3 ½

———————————————–

«Γιάλντα, η νύχτα της συγχώρεσης» (διεθνής συμπαραγωγή, 2020) του Μασούντ Μπακσί.

Η λέξη Γιάλντα στον τίτλο αναφέρεται σε ένα περσικό έθιμο από την Ζωροαστρική παράδοση, που γιορτάζεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο όταν κατά την διάρκεια της μεγαλύτερης σε διάρκεια νύχτας του χρόνου, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε παρέες, πίνουν και τρώνε ως τα ξημερώματα για να υποδεχτούν ασφαλείς και ανανεωμένοι τη νέα μέρα.

Η ειρωνεία στο σενάριο της ταινίας βέβαια, είναι προφανής: η επιτυχία μιας τηλεοπτικής εκπομπής τύπου reality στο σύγχρονο Ιράν, οφείλεται στο ότι «βγάζει στη φόρα» κοινωνικές ιστορίες μέσω των οποίων, με την μεσολάβηση της ψηφοφορίας του κοινού, στόχος είναι η συγχώρεση αυτού που έχει προκαλέσει βλάβη από αυτόν που την έχει υποστεί.

Στην περίπτωση της ιστορίας της ταινίας, η Μάριαμ (Σαντάφ Ασγκαρι) έχει ήδη καταδικαστεί εις θάνατο για τον φόνο του (μεγαλύτερου σε ηλικία) ανδρός της και η κόρη του πεθαμένου (Μπεχάζ Τζαφαρί) είναι εκείνη που θα πρέπει να την συγχωρήσει. Όμως τα πράγματα στην πορεία όχι απλώς θα αλλάξουν αλλά θα περιπλακούν σε σημείο παράνοιας και το ερώτημα που θα προκύψει είναι ποιος είναι στ’ αλήθεια ο ένοχος και ποιος το θύμα;

Στην πραγματικότητα όμως, μοιάζει να λέει ο σκηνοθέτης Μασούντ Μπακσί, ούτε αυτό έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει να «συλληφθούν» τα πάντα από τον τηλεοπτικό φακό μπροστά στον οποίο όλοι είναι περήφανα εκτεθειμένοι για να λάβουν μέρος σε ένα θέατρο του παραλόγου όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν (και συμβαίνουν). Ολα στον βωμό της Αγίας Τηλεόρασης, της απόλυτης κυριαρχίας που μπορεί να γίνει η απόλυτη φρίκη.

Βαθμολογία:

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΔΑΦΝΗ ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ

Επανεκδόσεις

«Το δυστύχημα» («Accident», Αγγλία, 1967) του Τζόζεφ Λόουζι.

Πίσω από τον θάνατο ενός νεαρού φοιτητή της Οξφόρδης σε δυστύχημα κρύβεται μια ιστορία συζυγικής απιστίας και λανθάνουσας ομοφυλοφιλίας. Γραμμένη από τον Χάρολντ Πίντερ (από ένα βιβλίο του Νίκολας Μόσλι) και σκηνοθετημένη από έναν Αμερικανό auteur αυτοεξορισμένο στην Ευρώπη, αυτή η «δύσκολη» αλλά με αξιόλογες στιγμές και πρωτοποριακή κινηματογράφηση ταινία, χρησιμοποιεί επιγραμματικά μια αδύναμη ιστορία για να κοιτάξει με κριτικό μάτι την κοινωνία του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1960. Σήμερα είναι κάπως ξεπερασμένη αλλά οπωσδήποτε αξίζει τον κόπο να την έχει κανείς υπόψη του. Με τους Ντερκ Μπόγκαρντ, Στάνλεϊ Μπέικερ, Βίβιεν Μέρτσαντ, Μάικλ Γιόρκ.

ΑΘΗΝΑ: ΖΕΦΥΡΟΣ – ΟΑΣΙΣ

«Ερωτική επιθυμία» («In the mood for love», Χονγκ Κονγκ 2000) του Γουόνγκ Καρ Βάι.

Ο χρόνος δεν έχει αγγίξει καθόλου το υπέροχο αυτό αισθηματικό φιλμ του Κινέζου auteur, το χρονικό ενός μεγάλου αλλά ανεκπλήρωτου έρωτα με φόντο την δεκαετία του 1960. Αισθητικά μιλώντας είναι η ομορφότερη και η πιο πλήρης ταινία του Καρ Βάι, μια ταινία πλημμυρισμένη από συναισθήματα, εικόνες και μουσικές που σφραγίζονται στη μνήμη. Με τους Τόνι Λέουνγκ, Μάγκι Τσέουνγκ.

Βαθμολογία: 4 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ

Επίσης στις αίθουσες

«Μαχητές των δρόμων 9» (Fast and the furious 9, ΗΠΑ, 2021) του Τζάστιν Λιν.

Με αφορμή τα 20 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την πρώτη (και καλύτερη) ταινία της κινηματογραφικής σειράς «The fast and the furious» (Οι μαχητές των δρόμων), μια ένατη ταινία, στην ουσία είναι ένα δώρο στους φανατικούς υποστηρικτές του franchise. Με τους Βιν Ντίζελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ και περάσματα από τις Ελεν Μίρεν και Σαρλίζ Θερόν.

ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΩ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΡΙΑΝ ΓΛΥΦΑΔΑ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – ΑΤΤΙΚΟΝ AΛΣΟΣ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ –

ΟΝΑΡ – ΟΝΕΙΡΟ ΡΕΝΤΗ ΘΕΡΙΝΟ – ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΓΟΥ – ΣΙΣΣΥ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ – ΧΛΟΗ ΚΗΦΙΣΙΑ – ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ –

ΑΛΕΚΑ – ΕΛΛΗΝΙΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ:

«Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» (Ελλάδα, 2021) του Μπάμπη Μακρίδη.

Βασισμένη στους Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε θεατρική διασκευή Γιάννη Αστερή και Νίκου Καραθάνου, η ταινία με τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Βασιλική Δρίβα, Νίκο Καραθάνο κ.α. παίζεται αποκλειστικά στην αίθουσα ΣΤΕΛΛΑ (Κυψέλη).