Ενας γερμανός έφηβος, ο Ντάνιελ, στέλνεται σε μια ελληνική κοινότητα αγωγής ανηλίκων, για να εκτίσει την ποινή του. Και εκεί, σ’ ένα εγκαταλελειμμένο χωριό του Έβρου, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, βιώνει πρωτόγνωρα συναισθήματα και καλείται να δώσει λύση σε δύσκολα διλήμματα.
Πρόκειται για την πλοκή της ταινίας «Daniel ’16» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, μια από τις 18 νέες μεγάλου μήκους του ελληνικού τμήματος του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο σκηνοθέτης που έχει διαπρέψει στον τομέα του ντοκιμαντέρ και τώρα επέστρεψε στη μυθοπλασία 14 χρόνια μετά τον «Γιό του φύλακα», συμμετείχε στην ανοιχτή σε όλους διαδικτυακή συζήτηση με σκηνοθέτες ταινιών του φεστιβάλ που συμμετέχουν στα δύο διαγωνιστικά τμήματα (Διεθνές Διαγωνιστικό και Meet the Neighbors), καθώς και των ελληνικών ταινιών του φετινού προγράμματος.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Κόντρα στα ειωθότα
Το ενδιαφέρον της ταινίας «Daniel 16» είναι ότι πηγαίνει κόντρα στα όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο σινεμά. Συνήθως βλέπουμε ιστορίες από πρόσφυγες που αναζητούν καταφύγιο σε χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά όπως η Γερμανία και ενσωματώνονται (ή όχι). Στο «Daniel 16» συμβαίνει το αντίθετο, ο Γερμανός Nτάνιελ καλείται να ενσωματωθεί με την ελληνική κοινότητα, κάτι που δεν θέλει.
«Ο χαρακτήρας του Ντάνιελ είναι Ευρωπαίος και έρχεται σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα αλλά πιστεύω πως ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία προσφύγων» είπε ο σκηνοθέτης ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον για την αφήγηση αυτής της ιστορίας όταν διάβασε ένα άρθρο για την ύπαρξή ελληνικών κοινοτήτων αγωγής ανηλίκων και έκανε επιτόπια έρευνα. «Είναι ένα θέμα που εύκολα καταλαβαίνουμε όλοι μας. Δεν υπάρχει χώρα που να μην το έχει βιώσει ή να μην έχει αναμνήσεις από κάτι τέτοιο.»
Μοναξιά και κοινωνικός αποκλεισμός
Ο σκηνοθέτης μίλησε επίσης για το το συναίσθημα της μοναξιάς και την αίσθηση του να είσαι κοινωνικά αποκλεισμένος και να έχεις χάσει κάποιον αγαπημένο – στοιχεία που κυριαρχούν έντονα στην ταινία. Τι συμβαίνει όταν αντιδράς απέναντι στους ανθρώπους γύρω σου, παρότι κατά βάθος γνωρίζεις πως τους έχεις ανάγκη;
«Αυτό το συναίσθημα ήταν πηγή έμπνευσης για την ταινία μου. Ο πρωταγωνιστής μου δεν μπορεί να λειτουργήσει εντός του πλαισίου μιας οικογένειας. Ξεκινά ένα ταξίδι ολομόναχος και καταφέρνει να βρει τη λύση, καθώς είναι πολύ γενναίος».
Πώς η ελληνική κυβέρνηση διαχειρίζεται το θέμα των προσφυγών και τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια; Ήταν μια από τις ερωτήσεις που το κοινό έθεσε στον σκηνοθέτη. Σύμφωνα με τον Δ. Κουτσιαμπασάκο, «οι εξελίξεις μάς προλαβαίνουν, μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν, ειδικά στη γειτονιά μας. Είμαι απαισιόδοξος σχετικά με αυτό το θέμα, θεωρώ πως τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι ήταν για παράδειγμα πριν έξι μήνες. Βλέπετε τι συμβαίνει στην Αρμενία, τι συμβαίνει μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η Τουρκία χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως όπλο για να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη. Φοβάμαι για το τι θα συμβεί».
