Η Ιστορία βρίθει μύθων, οι οποίοι θεμελιώθηκαν και διαχύθηκαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε πολλές φορές μια λέξη ή φράση να παραπέμπει αμέσως σε κάποιον απ’ αυτούς Έτσι η λέξη «κατακλυσμός» μας παραπέμπει στον «κατακλυσμό του Νώε» της Π. Διαθήκης που, δυστυχώς μας δίδαξαν στο Σχολείο και όχι των προηγηθέντων, όπως του «κατακλυσμού του Ωγύγου» (Παυσανίας «Βιωτικά») ή του «κατακλυσμού του Δευκαλίωνα» (Πλάτων, διάλογος «Τίμαιος»). Έτσι, η φράση «σφαγή των νηπίων» μας παραπέμπει αμέσως στη σφαγή που, δήθεν, διέταξε ο Ηρώδης. Και γράφουν γι’ αυτόν το μύθο μόνον ο μεν Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του, ο δε Ιάκωβος στο «Απόκρυφο Πρωτευαγγέλιό» του, χωρίς φυσικά να αναφέρουν τον αριθμό των «αναιρεθέντων νηπίων».
Όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Ηρώδης υπήρξε άνθρωπος με απαίσιο χαρακτήρα, ένα «άσπλαχνο τέρας».Στα 36 έτη της βασιλείας του διέπραξε σωρεία ειδεχθών εγκλημάτων.
Ο εγκυρότατος εθνικός ιστορικός των Εβραίων Ιώσηπος (37/38 – 95 μ.Χ.), ο οποίος δεν παραλείπει να περιγράφει κανένα από τα εγκλήματά του, δεν αναφέρει λέξη για τη διαταγή σφαγής των νηπίων. Κατά τον Κοντοστάνο (σελ. 245) ο Ιώσηπος, ως φανατικός φαρισαίος, σκόπιμα παρασιώπησε το γεγονός της σφαγής! Όμως, ο Λουκάς, ενώ περιγράφει την γενεαλογία του Ιησού, δεν αναφέρεται στη σφαγή των νηπίων. Και αυτοί ακόμη οι ραββίνοι, που τον διώκουν με τις κατηγορίες τους, δεν λένε λέξη για τη διαταγή αυτή. Άλλωστε, μια τέτοια σφαγή, αν είχε συμβεί, έστω και μικρού αριθμού παιδιών, ως αποτρόπαια πράξη, δεν θα μπορούσε να λησμονηθεί ολότελα από τους ιστορικούς της τότε αλλά και της αμέσως μετέπειτα εποχής. Τούτο σημαίνει ότι η σφαγή των νηπίων, κατά διαταγή του Ηρώδη, αποτελεί έναν ακόμη μύθο από τους πολλούς που καλλιεργήθηκαν έντεχνα.
Στα τόσα εγκλήματα που διέπραξε ο Ηρώδης, ο Ματθαίος και ο Ιάκωβος ή κάποιοι αντιγραφείς των Ευαγγελίων τους, του φόρτωσαν και μια ακόμη αποτρόπαια πράξη, τη σφαγή των νηπίων της Ιουδαίας, την οποία αναπαρήγαγαν μετέπειτα πολλοί συγγραφείς, αλλά κυρίως η Εκκλησία!
Η «ιστορία» της σφαγής των νηπίων είναι γνωστή. Κατά το Ματθαίο (Β΄ 1 – 18), «ο Ηρώδης, όταν είδε ότι (σ.σ.οι μάγοι) τον ξεγέλασαν, οργίσθηκε πολύ και έστειλε και σκότωσαν όλα τα αγόρια της Βηθλεέμ και σε όλη την περιοχή της ηλικίας δύο ετών και κάτω, σύμφωνα με το χρόνο που είχε εξακριβώσει προσεκτικά από τους μάγους. Τότε εκπληρώθηκε αυτό που ειπώθηκε μέσω του Ιερεμία του προφήτη που είπε: «Φωνή ακούστηκε στη Ράμα, κλάμα και πολύς θρήνος. Ήταν η Ραχήλ που έκλαιγε για τα παιδιά της και δεν ήθελε να παρηγορηθεί επειδή δεν υπάρχουν πια».
Στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (Κεφ. XXII), αποκηρυγμένο από την Εκκλησία, διαβάζουμε: «Γνούς δε Ηρώδης ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, οργισθείς έπεμψεν φονευτάς λέγων αυτοίς: «Τα βρέφη από διετούς και κατωτέρω αποκτείνατε. Και ακούσασα Μαριάμ ότι αναιρούνται τα βρέφη, φοβηθείσα έλαβε το παιδίον και εσπαργάνωσεν αυτό και έθηκεν εν φάτνη βοών. Η δε Ελισάβετ, ακούσασα ότι Ιωάννης (σ.σ.ο Βαπτιστής) ζητείται, λαβούσα αυτόν ανέβη εις την ορεινήν και περιεβλέπετο που αυτόν κρύψει. Και ουκ ην τόπος απόκρυφης. Και στενάξασα η Ελισάβετ φωνή μεγάλη λέγει: «Όρος Θεού, δέξαι μητέρα μετά τέκνου. Και παραχρήμα εδιχάσθη το όρος και εδέξατο αυτήν…».
Στα πιο πάνω αναφερθέντα είναι απολύτως αναγκαίο να διατυπωθούν ορισμένα σχόλια και παρατηρήσεις:
1. Στους μάγους «δόθηκε θεϊκή προειδοποίηση σε όνειρο (σ.σ. μετά την επίσκεψή τους στο βρέφος), να μην επιστρέψουν στον Ηρώδη (και) αναχώρησαν για τη Χώρα τους από άλλο δρόμο» (Μάτθ. Β΄ 12). Άραγε δεν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος – με θεϊκή εντολή – ώστε οι μάγοι να επισκεφθούν «το θείον βρέφος» χωρίς να το πληροφορηθεί ο Ηρώδης; Ο Θεός δε μπορούσε με πιο απλό τρόπο να διασώσει το γιο του; Ήταν ανάγκη να φιλοτεχνηθεί όλη αυτή η αστυνομικού τύπου ιστορία;
2. Ο Ηρώδης γνώριζε απόλυτα τον ακριβή χρόνο γέννησης του Ιησού από τους μάγους (Μάτθ. Β΄ 7). Γιατί δεν διατάσσει τη θανάτωση των νεογέννητων μέχρι δύο ή τριών μηνών και φθάνει στο σημείο να διατάσσει τη θανάτωση τα μέχρι δύο ετών; Δεν μπορεί ο Ηρώδης να ανέμενε τους μάγους δύο χρόνια να τον ενημερώσουν και τότε έδωσε τη σχετική εντολή της σφαγής.
3. Ουδεμία σχέση έχει η προφητεία του Ιερεμία με την (υποτιθέμενη) σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη Η προφητεία του Ιερεμία αναφέρεται στην απαγωγή των παιδιών της Ράμα στη Βαβυλώνα, κατά την αιχμαλωσία των Εβραίων από το Ναβουχοδονόσορα (587/6 π.Χ.) αυτό προκύπτει από τα στα αμέσως επόμενα δύο εδάφια: διαπιστώνεται ότι ειπώθηκαν και τα εξής: «Συγκράτησε τη φωνή σου (σ.σ. Ραχήλ) από το κλάμα και τα μάτια σου από τα δάκρυα, γιατί υπάρχει ανταμοιβή για τις πράξεις σου και αυτοί θα επιστρέψουν από τη γη του εχθρού (…) Και υπάρχει ελπίδα για το μέλλον σου (…) Και οι γιοι σου θα επιστρέψουν στην περιοχή τους» (Ιερεμίας ΛΗ΄).Ο Κοντοστάνος (σελ 244), ενώ συμφωνεί με το πιο πάνω, λίγο πιο κάτω γράφει ότι «Ραχήλ καλείται και η Βηθλεέμ», γιατί εκεί κοντά ο Ιακώβ έθαψε τη σύζυγό του Ραχήλ, που πέθανε κατά τον τοκετό του Βενιαμήν και γι’ αυτό «παρέμεινε ως δεύτερον όνομα της πόλεως».
[Παρέκβαση: Η Βαβυλώνια Αιχμαλωσία κράτησε 48/49 χρόνια. Το 539 π.Χ.οι Πέρσες κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και το 538 π.Χ.ο Κύρος διέταξε την επιστροφή των Εβραίων στη Χώρα τους].
4. Ο αριθμός των 14.000 «αναιρεθέντων νηπίων» (αγόρια) είναι εξωπραγματικός, γιατί αν προστεθούν και 14.000 κορίτσια, αγγίζουμε έναν αριθμό 28.000 νηπίων, σε μια περιοχή με πληθυσμό το πολύ 2.000 κατοίκων! Γι’ αυτό οι θεολόγοι, «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούντες», δέχονται ότι ο αριθμός αυτός συνιστά «θεολογικό συμβολισμό της Εκκλησίας»! Κατά τη θεολογική άποψη, ο Ηρώδης παραλληλίζεται με τον Φαραώ της Αιγύπτου, ο οποίος διέταξε τον πνιγμό των νηπίων των Εβραίων, για να αποτρέψει την έλευση του Προφήτη τους, του Μωυσή.
Βιβλιογραφία
1. Ambelain Robert, «Ιησούς ή το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών», εκδόσεις Ν. Σταθμός, μετ. Μ. Βερέττας.
2. Γιαροσλάβσκι Εμμ. «Πώς γεννιούνται ζουν και πεθαίνουν οι Θεοί και οι Θεές», εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, Αθήνα 2012.
3. Κοντοστάνος Μεθόδιος «Ο Βίος του Ιησού», τομ. Α΄ εκδόσεις «Τριών Ιεραρχών», Αθήνα 1933.
4. Μαράς Θωμάς «Οι αντιφάσεις της Κ. Διαθήκης», εκδόσεις Ν. Σταθμός
5. Strauss David «Η Ζωή του Ιησού», μετ. Αχ. Βαγενά τομ. Α΄ σελ. 201 επ. εκδόσεις Αναγνωστίδη
6. Tischendorf C. «Ευαγγέλια Απόκρυφα», εκδόσεις Κ. Σπανού, σελ. 41 – 42.
Ο κ. Θρασύβουλος Καβασίδης είναι επίτιμος δικηγόρος Λάρισας
