Το σύνδρομο του Μουσολίνι

Πολλοί απορούν, πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα, με σημαίες και διακηρύξεις αριστερές, να ξεπέφτει σε μεθόδους κυβερνητικής συμπεριφοράς που μας παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά πρότυπα…

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό διέπεται από τους κανόνες του κοινού νου. Δηλαδή, το κόμμα που ευαγγελίζεται επαναστατικές δομικές αλλαγές, προκειμένου να εξελιχθεί, από σύνολο αδρανών ομάδων διαμαρτυρίας, σε πολιτική δύναμη εξουσίας, υπερσκελίζει την ανώδυνη και αναίμακτη μέθοδο της κοινοβουλευτικής διαλεκτικής (θέση+άρνηση=σύνθεση) και προχωρεί σε κατάλυση των θεμελιωδών θεσμών λειτουργίας ενός δημοκρατικού συστήματος όπου συνυπάρχουν πολιτικά ετερόδοξες δυνάμεις.

Κάπως έτσι βλέπει τα πράγματα στα κείμενά του ο Καρλ Μαρξ, νομιμοποιώντας τη βίαιη ανατροπή αυταρχικών καθεστώτων, για την εγκαθίδρυση της «αταξικής κοινωνίας». Χωρίς ωστόσο, αυτή η ίδια η ανατρεπτική βία να εγκαταλείπεται, όταν οι ανατροπείς της θα τη θεωρούσαν ευεργετική, για τη διατήρηση του «νέου» καθεστώτος τους, με την εξαφάνιση και του τελευταίου ίχνους αντίστασης από το ανατραπέν πολίτευμα. Έτσι, η κρατική-κυβερνητική βία καθιερώνεται ως μόνιμο καθεστώς «περιφρούρησης» της μονοκομματικής θηριωδίας…

Η πορεία του Μπενίτο* (Βενεδίκτου) Μουσολίνι από την ενεργό και πολυσχιδή δράση του, στο ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, προς την αποχώρησή του από αυτό και τη μετάβασή του, με την αναγκαστική συναίνεση του βασιλιά Βίκτωρος Εμμανουήλ του 3^ου, στο δικτατορικό καθεστώς, όλη αυτή η «περίεργη» διαδρομή του Ντούτσε, από τον Σοσιαλισμό στον Φασισμό, είναι αρκετά διαφωτιστική για όλους εκείνους που αφελέστατα νομίζουν ότι η επίμονη ενσφήνωσή τους στον τηλεοπτικό καναπέ λύνει ως δια μαγείας τα προβλήματα, αλλά και αποσοβεί τον κίνδυνο κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Σε παρόμοια αφελή και χλιαρή αντίσταση λαού και κομμάτων βρήκαν και άλλοι τύραννοι την ευκαιρία να περάσουν τη χώρα τους από την ταραγμένη πολυφωνία στην εθελόδουλη σιωπή και αταραξία (π.χ. Αδόλφος Χίτλερ, Ιωάννης Μεταξάς). Και δεν είναι τυχαίο ούτε συμπτωματικό, ότι και τα τρία προαναφερθέντα κρούσματα πολιτειακής εκτροπής προς τον φασισμό στην Ιταλία, Γερμανία και Ελλάδα καθοδηγήθηκαν είτε από δοκιμασμένους αριστερούς επαναστάτες (Μουσολίνι) ή λαοπλάνους εθνικοσοσιαλιστές που στις προπαγανδιστικές τους αφίσες έδιναν την πνοή της δημεγερσίας του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Αυτό θα το διαπιστώσουν οι νομισματοσυλλέκτες στα χαρτονομίσματα της εποχής του Μεταξά, όπου δεσπόζουν ρωμαλέες φιγούρες εργατών και αγροτών… Και όλα αυτά εις τρόπον ώστε να μπερδεύεται κανείς, αν έχει να κάνει με επαναστατικά ρούβλια του 1920 και 1930 ή με Μεταξικές δραχμές του 1936-1939.

Όταν λοιπόν γίνονται ρευστά και δυσδιάκριτα τα όρια της πολυκομματικής δημοκρατίας με συμπτώματα αντιδημοκρατικού ολοκληρωτισμού, επόμενο είναι να εγκυμονεί διαρκώς ο κίνδυνος της φασιστικής εκτροπής.

Η Ελλάδα του 2015-2016 φαίνεται να διέρχεται περίοδο πρόβας για ανάλογες πολιτειακές εκτροπές. Ενδεικτικά αναφερόμαστε, στο, με εντολή του Αλέξη Τσίπρα Πλάνο Χ των Βαρουφάκη-Γκαλμπρεϊθ για κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με επιστράτευση δημοσίων υπαλλήλων, εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και κλείσιμο επ’ αόριστον των άλλων Τραπεζών, μέχρις ότου επιστρέψουμε στη δραχμή. Στο ίδιο πλάνο γίνεται αναφορά για σύλληψη προσώπων που θ’ αντιδρούσαν σ’ αυτή την εκτροπή, αλλά και σε ανάμιξη του Στρατού για την τελεσφόρηση του Σχεδίου Χ.

Και είναι προς τιμήν μιας ευρύτατης ομάδας πανεπιστημιακών, από διάφορα κράτη του κόσμου, που χαρακτήρισαν τις αποκαλύψεις αυτές του υιού Γκαλμπρεϊθ, ως προοίμια κατάλυσης του δημοκρατικού καθεστώτος. Και από την άποψη αυτή, οι απλές ρηματικές αποδοκιμασίες των εμπνευστών του Σχεδίου Χ (από πανεπιστημιακούς και πολιτικούς) καταντούν έπεα πτερόεντα, εάν όλα αυτά τα δεδομένα που στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση του κακουργήματος της απόπειρας για κατάλυση του κρατούντος πολιτεύματος, δεν πάρουν το δρόμο των δικαστικών διώξεων από τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές…

Ανάλογα κρούσματα μοιρολατρικής αντιμετώπισης προπαρασκευαστικών πράξεων καθεστωτικοποίησης ολοκληρωτικών μεθόδων στην άσκηση της εξουσίας ζούμε αυτές τις ημέρες με το κακόγουστο και άκρως επικίνδυνο κυβερνητικό θέατρο για την αδειοδότηση της λειτουργίας… 4 τηλεοπτικών σταθμών (!) από τον κατ’ εξοχήν αναρμόδιο άτυπο υπερυπουργό ολοκληρωτικής προπαγάνδας Νίκο Παππά.

Τόσο ο εν λόγω κύριος, όσο και το πολιτικό του alter ego (Αλ. Τσίπρας) έκαναν το παν, για την αδρανοποίηση του συνταγματικώς αρμόδιου για τη λειτουργία της Ραδιοτηλεόρασης Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), και την άλωση των ΜΜΕ, μέσω ψευδοαρμοδίων «υπουργών».

Και το χειρότερο. Στην πρόσκληση των αχυρανθρώπων του Συριζαϊκού καθεστώτος, για … αιτήσεις αδειοδότησης νέων καναλαρχών έσπευσαν, αδιαμαρτυρήτως, κάποιοι «ενδιαφερόμενοι», να νομιμοποιήσουν, με … αιτήσεις τους, αυτούς που συστηματικά αντιποιούνται και σφετερίζονται τις αρμοδιότητες του παροπλισμένου, από το καθεστώς Τσίπρα, ΕΣΡ.

Συμπέρασμα: Λίγη περισσότερη περίσκεψη, στη μοιρολατρική αποδοχή των επικίνδυνων κρουσμάτων ολοκληρωτικής εκτροπής, όχι μόνον δεν θα έβλαπτε, αλλά και θα αναδίπλωνε τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Και κλείνει αυτό το σημείωμα με το κορυφαίο παράδειγμα (προς αποφυγήν) μετεξέλιξης ενός άλλοτε μαχητικού αριστερού, από αρχικώς υπέρμαχου της ελευθεροτυπίας, σε ανελέητο καταλύτη της. Και πάλι ο λόγος για τον Μπενίτο Μουσολίνι, που στην περίοδο της μετάλλαξής του, από σοσιαλιστή σε φασίστα, οργάνωσε και πραγματοποίησε το 1919 εισβολή και εμπρησμό της εφημερίδας Avanti (Εμπρός) του ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην οποία επί πολλά χρόνια ήταν διευθυντικό στέλεχος!

* Ο πατέρας του Βενέδικτου Μουσολίνι, σιδηρουργός και μαχητικό στέλεχος της σοσιαλιστικής ιταλικής Αριστεράς άλλαξε το βαπτιστικό όνομα του γιού του με το υποκοριστικό Μπενίτο, τιμώντας έτσι τον Μεξικανό επαναστάτη Μπενίτο Χουάρες.