Lamborghini Miura SV: Ιταλική Αναγέννηση

Η απόχρωση Verde Metalizzato αποτελούσε ένα από τα επίσημα χρώματα του καταλόγου της Lamborghini στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Το συγκεκριμένο χρώμα, αν και ματ, έχει την ιδιότητα να παραλλάσσει από σκούρο έως ανοιχτό πράσινο, δίνοντας την εντύπωση διαρκούς κίνησης αλλά και διαφορετικών σχημάτων καθώς το φως περνάει πάνω από τις καμπύλες της Miura SV.

Η συγκεκριμένη απόχρωση χρησιμοποιήθηκε σε μόλις επτά Miura, μεταξύ των οποίων και η συγκεκριμένη SV, η οποία αποκαλύφθηκε το 1971, εν είδει πρωτοτύπου, στην έκθεση της Γενεύης, συστήνοντας τις εκδόσεις Super Veloce.

Ελέω Countach η οποία έκανε πρεμιέρα στην ίδια έκθεση και παρότι η Miura SV αποδείχθηκε τελικά ως η δημοφιλέστερη εκδοχή του μοντέλου, το συγκεκριμένο πρωτότυπο δεν φιλοξενήθηκε εκείνη τη χρονιά στο περίπτερο της Lamborghini αλλά σε εκείνο του Bertοne, o οποίος υπέγραφε τον σχεδιασμό της. Εκτός από την παραδοξότητα της συγκεκριμένης επιλογής, η βαθυπράσινη πρωτότυπη Miura Super Veloce με αριθμό πλαισίου 4846 ήταν επίσης η πρώτη SV που βγήκε από τo εργοστάσιο, διαθέτοντας αρκετές κατασκευαστικές ιδιαιτερότητες και διαφορές από το μοντέλο που τελικά αποτέλεσε την νόρμα ως έκδοση παραγωγής.

Ειδική μεταχείριση

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η απόπειρα επαναφοράς ενός τέτοιου αυτοκινήτου στην πρότερή του δόξα απαιτεί κάτι παραπάνω από ειδική μεταχείριση. Πολλώ δε μάλλον αν συνυπολογίσει κανείς ότι όταν την άνοιξη του 2015 έφτασε στο νεοσύστατο τμήμα ανακατασκευής ιστορικών αυτοκινήτων της Lamborghini, Polo Storico, είχε βαφτεί κόκκινη και υποστεί αρκετές μικροεπισκευές από τον προτελευταίο ιδιοκτήτη της.

Εκτός των αντικειμενικών δυσκολιών που συνοδεύουν την ανακατασκευή ενός αυτοκινήτου που ουσιαστικά δεν έχει αντίστοιχο, η Lamborghini, παραδόξως, δεν διέθετε τμήμα ανακατασκευής κλασικών αυτοκινήτων μέχρι την εμφάνιση της συμβολικής, από κάθε άποψη, Miura SV, η οποία αποτέλεσε και το πρώτο project του.

Οπως έχει γίνει γνωστό, αν και η δημιουργία ενός αντίστοιχου τμήματος υπήρχε στο μυαλό των ανθρώπων της φίρμας καιρό πριν, ουσιαστικά υλοποιήθηκε μαζί με την ανακατασκευή της συγκεκριμένης Miura SV, η ολοκλήρωση της οποίας διήρκεσε 12 μήνες, χρονικό διάστημα το οποίο θεωρείται άθλος για το Polo Storico, με δεδομένη και την πρότερη «ανυπαρξία» του.

Και αν ένας ολόκληρος χρόνος ακούγεται πολύς για ένα και μόνο αυτοκίνητο, ενδεικτικό είναι ότι οι ειδικοί του Polo Storico χρειάστηκαν τέσσερις μήνες για να μπορέσουν να βρουν και να αναδημιουργήσουν τη σωστή απόχρωση για το αμάξωμα αλλά και τα στοιχεία του εσωτερικού.

Για να επιτύχουν ακριβώς το ίδιο εφέ φωτοσκιάσεων της αρχικής μορφής του αμαξώματος χρησιμοποίησαν ένα είδος βαφής νιτροκυτταρίνης, η οποία απαιτεί έως και 24 στρώσεις, πολύωρο στέγνωμα αλλά και πολύ τρίψιμο πριν από την εφαρμογή της κάθε στρώσης. Επίσης κατά τη σάρωση του αυτοκινήτου και την αντιπαραβολή με τα αρχικά σχέδια προέκυψε ότι στοιχεία όπως τα πίσω φτερά, το καπό μπροστά και το spoiler ήταν πιο στρογγυλεμένα και χαμηλότερα από τις αρχικές προδιαγραφές. Κατά την έρευνα αποδείχθηκε ότι προφανώς κάποιες επισκευές του παρελθόντος είχαν αφαιρέσει πολύ περισσότερο υλικό από ό,τι θα έπρεπε, αλλοιώνοντας τις αναλογίες της Miura SV, οι οποίες αποκαταστάθηκαν στο ακέραιο.

Κατά την ανακατασκευή ανέκυψαν αμέτρητες τέτοιες λεπτομέρειες και προβληματισμοί για κάθε πιθανή πτυχή της, από το ακριβές χρώμα μερών του πλαισίου έως το κατά πόσο ορισμένα στοιχεία όπως λ.χ. οι πιο καλογυαλισμένοι εκκεντροφόροι του κινητήρα ή το επιπλέον χρώμιο σε λεπτομέρειες αποτελούν αλλοίωση της αρχικής εκθεσιακής Miura SV του 1971 ή στοιχεία που συνδέονται με τον πρωτότυπο χαρακτήρα της.

Ως αποτέλεσμα, οι ειδικοί του Polo Storico καλούνταν για κάθε εξάρτημά της να απαντήσουν αν ανήκει στην αρχική εκδοχή της, αλλά και κατά πόσο αυτό το εξάρτημα θα πρέπει όντως να βρίσκεται εκεί ή είναι αποτέλεσμα «βιασύνης» προκειμένου το μοντέλο να «προλάβει» την έκθεση της Γενεύης.

Προκειμένου ωστόσο να αποκατασταθούν όλες αυτές οι λεπτομέρειες, αλλά και σύμφωνα με τα πρότυπα του μοντέλου, οι ειδικοί του Polo Storico χρειάστηκε να καταδυθούν στο αρχείο της Lamborghini, το οποίο πάρα την απουσία ενός τμήματος ανακατασκευής ιστορικών αυτοκινήτων, ευτυχώς για εκείνους, περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα, από τα αρχικά σχέδια των αυτοκινήτων έως τις διαφημιστικές μπροσούρες, τα εγχειρίδια συντήρησης αλλά και σημειώματα που αντάλλασσαν οι μηχανικοί και οι υπεύθυνοι παραγωγής.

Κάπως έτσι, κατέστη εφικτή η διευκρίνιση για τα πλευρικά τμήματα της Miura SV, ενώ κατά την αναδίφηση του ιστορικού αρχείου ανέκυψαν και άλλα, γενικού ενδιαφέροντος στοιχεία, όπως ένα χειρόγραφο σημείωμα του «Ingegnere» Gian Paolo Dallara προς τον Feruccio Lamborghini για την αξία της συμμετοχής της φίρμας σε αγώνες.

Σε ό,τι αφορά την ανακατασκευή, το ιστορικό αρχείο της Lamborghini, το οποίο αποτελεί πλέον τμήμα του Polo Storico, διαθέτει το 90% των σχεδίων παραγωγής και τις προδιαγραφές όλων των εξαρτημάτων Lamborghini, ξεκινώντας από την 350 GT και φτάνοντας έως την Diablo, η οποία πέρασε προσφάτως στη δικαιοδοσία του.

«Βιβλιοθήκη» εξαρτημάτων

Εκτός από το αρχείο εγγράφων το Polo Storico έχει δημιουργήσει και φυσικό αρχείο, το οποίο περιλαμβάνει το 74% των εξαρτημάτων όλων των προηγούμενων μοντέλων, η αξία των οποίων ξεπερνά τα 15 εκατ. ευρώ. Βέβαια, αυτό που ακόμη βρίσκεται υπό διερεύνηση είναι το κατά πόσο τα αποθηκευμένα εξαρτήματα είναι τα κατάλληλα που απαιτούνται για την ανακατασκευή της εκάστοτε ιστορικής Lamborghini μιας και με δεδομένη την υπόσταση της φίρμας και τυχόν εκκεντρικότητες των ιδιοκτητών των μοντέλων της, μπορούν να προκύψουν αρκετές ιδιαιτερότητες σε ένα αυτοκίνητο.

Παρά τη σοβαρή αρχειακή υποστήριξη, πάντα η ανακατασκευή κλασικών αυτοκινήτων θα δημιουργεί ερωτήματα που χρήζουν διαλεύκανσης. Ο άνθρωπος-κλειδί για την απάντησή τους είναι ο επικεφαλής του Polo Storico, ο Enrico Maffeo, εργαζόμενος στη Lamborghini από την εποχή που η φίρμα δεν κατασκεύαζε παραπάνω από 220 αυτοκίνητα τον χρόνο, ενώ διέθετε περίπου 200 εργαζομένους, τους οποίους ο Maffeo γνωρίζει με τα μικρά τους ονόματα και δεν διστάζει, ακόμη και αν έχουν συνταξιοδοτηθεί, να επισκεφθεί για να ρωτήσει οποιαδήποτε τεχνική λεπτομέρεια παρελθόντων χρόνων και μοντέλων.

«Συνήθως τα σπίτια τους δεν απέχουν περισσότερο από 20 χιλιόμετρα από το γραφείο μου» λέει αφοπλιστικά ο ίδιος, επισημαίνοντας ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς παλαιούς προμηθευτές της Lamborghini, οι οποίοι μαζί με τους νέους που έχουν προστεθεί προτίθενται να κάνουν το παν για την αποκατάσταση της –τετράτροχης –ιστορικής αλήθειας.