Σύνορο της Δύσης

Από την πρώτη στιγμή που εξελίχθηκαν τα γεγονότα στην Τουρκία και ιδίως μετά την επιθετική επιστροφή Ερντογάν κατά των ΗΠΑ, κατέστη σαφές το τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα, που η ίδια η ύπαρξή της οφείλεται στη γεωπολιτική σημασία της για τη Δύση (1827) και η επιβίωσή της συναρτάται άρρηκτα και διαχρονικά με αυτήν: ότι είναι τώρα η στιγμή η χώρα να αντιληφθεί πως έχει ανοίξει ένα βαθύ κενό που επιφυλάσσει άμεσα έναν νέο ελληνικό πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ουσιαστικά ένα Νέο Ανατολικό Ζήτημα έχει αναδυθεί. Και επικεντρώνεται στο γεγονός ότι η Τουρκία όχι απλώς δεν είναι πια εταίρος της Δύσης αλλά ενεργεί ως αντίπαλός της. Ακριβώς δηλαδή ό,τι είχε συμβεί στο Ανατολικό Ζήτημα από το οποίο γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις που άλλαξαν τη μοίρα της Ελλάδας στις αρχές του 20ού αιώνα υπό την πολιτική ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου και τη στρατιωτική ηγεσία του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου, πριν η τραγωδία του Εθνικού Διχασμού βρει τη χώρα, όχι για εσωτερικούς αλλά, πάλι, για γεωπολιτικούς λόγους.

Σε τέτοιας κλίμακας μεταβολή βρισκόμαστε και σήμερα. Μάλιστα, όπως και τότε, η μεταβολή αυτή βρίσκει την Ελλάδα σε καθεστώς παρατεταμένης πτώχευσης. Ωστόσο τότε αυτό δεν εμπόδισε τη χώρα να μεγαλουργήσει. Γιατί; Επειδή ήταν αποφασισμένη να καταστεί το σύνορο του δυτικού κόσμου σε μια εποχή που η Δύση προχωρούσε σε συνολική επαναδιάταξη της περιοχής, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία να καταρρέει.

Αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα. Οσοι δεν το κατάλαβαν ακόμη, ας δουν τι δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιου μιλώντας στους «Financial Times» λίγο πριν από την άφιξή του στην Αθήνα: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι (η πρόσφατη αναταραχή στην περιοχή) θα αλλάξει το κλίμα με το οποίο θα γίνουν οι συζητήσεις για την ελάφρυνση χρέους […] σε μια εποχή στην οποία η Ελλάδα είναι σε θέση γεωπολιτικής σημασίας. […] Πρέπει να διορθωθούν τα θεμέλια για να έχεις ισχυρή Ελλάδα». Την ίδια ώρα, ως άμεση συνέπεια του Brexit, προετοιμάζεται νομοτελειακά και η «επιστροφή» της Βρετανίας στις γεωπολιτικές εξελίξεις, ενώ η ισλαμική τρομοκρατία καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να γίνει η Ελλάδα σύνορο της Δύσης.

Υπάρχει πιο ηχηρό μήνυμα ότι αυτή είναι η ώρα της Ελλάδας; Οποτε η χώρα το κατανόησε, εκτοξεύθηκε, από όποιο σημείο κι αν εκκινούσε: 1827, 1912-13, 1947, έγινε ακριβώς το ίδιο. Και όποτε αγνόησε τον ρόλο της ως αιχμής της Δύσης ή, πολύ περισσότερο, από αδράνεια, ανοησία ή εμμονές τον αντιστρατεύθηκε, υπέστη ήττες και συρρικνώσεις, όπως συνέβη στον Διχασμό, το 1922, στον γεωπολιτικό Εμφύλιο, αλλά και το 1974.

Αραγε τώρα θα καταλάβει;