Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Κάθομαι μερικές φορές και σκέφτομαι (παρακαλώ αυτό να μη σχολιαστεί κακεντρεχώς…) πως η τάση των τελευταίων χρόνων για μαγείρεμα και επιστροφή στην κουζίνα αλλά και για διάφορα do it yourself πράγματα πρέπει να έχει μια εξήγηση. Μπορεί να είναι επειδή προσέχουμε τον εαυτό μας και φροντίζουμε να ελέγχουμε τις πρώτες ύλες και το τελικό αποτέλεσμα. Mπορεί να μας αρέσει να φροντίζουμε τους άλλους και να τους κάνουμε δώρο σπιτικές μαρμελάδες και βάζα με σάλτσα ντομάτας. Χμμ, μπορεί, αλλά δεν πείθομαι εξ ολοκλήρου.
Πιο πολύ με πείθει η ανάλυση του αμερικανού φιλοσόφου Μάθιου Κρόφορντ, ο οποίος ισχυρίζεται πως οι περισσότερες σύγχρονες μορφές εργασίας δεν ικανοποιούν τον άνθρωπο και τον κάνουν να νιώθει άδειος επειδή δεν είναι χειρωνακτικές. Για τον Κρόφορντ, το να δουλεύει κανείς με τα χέρια του είναι το μυστικό για την ευτυχία ή τουλάχιστον για την ηρεμία. Οι λόγοι, όπως υποστηρίζει, είναι απλοί: η χειρωνακτική εργασία δίνει στον άνθρωπο μια αίσθηση αυτονομίας και τα κριτήρια επιτυχίας ή αποτυχίας είναι απολύτως εμφανή. Και ακόμη, όσοι συνηθίζουν να εργάζονται στα γραφεία κυριεύονται από μια αίσθηση ματαιότητας ότι δεν κάνουν κάτι πραγματικά χρήσιμο. Επιπλέον, ένας πολύ μεγάλος αριθμός μελετών επιβεβαιώνει ότι οι χειρωνακτικές δραστηριότητες συμβάλλουν στην εκτόνωση του στρες.
Αλλος, λοιπόν, νιώθει χαλάρωση και δημιουργικότητα πιάνοντας το κατσαβίδι και μαστορεύοντας ένα τραπέζι για τον κήπο και άλλος φυλλομετρώντας συνταγές και λιώνοντας σε μπεν μαρί κομμάτια σοκολάτας. Χώρια που και οι υπόλοιποι χαίρονται με το αποτέλεσμα. Είσαι δηλαδή αγχωμένος, ταραγμένος, στενοχωρημένος; Φτιάχνεις ένα ψωμί, ρίχνεις γροθιές στο ζυμάρι, βλέπεις τα νεύρα σου να εξατμίζονται και έπειτα από λίγο γαληνεύεις με την καθησυχαστική μυρωδιά του ψημένου καρβελιού. Και βεβαίως απολαμβάνεις σύντομα μια φέτα από αυτό που έφτιαξες μόνος σου και πάνε περίπατο οι αμφιβολίες για τις ικανότητές σου, η αίσθηση αποτυχίας που πλανάται τριγύρω, η ένταση του πνεύματος. Είναι άραγε το μαγείρεμα η νέα γιόγκα; Πιθανόν, άσε που δεν χρειάζεται να δεθείς κόμπος.
Είναι και κάτι ακόμη. Η πληθώρα των συνταγών, σε βιβλία, περιοδικά και τηλεόραση, μας κάνει να ονειρευόμαστε. Τις χρειαζόμαστε διότι μας βοηθούν να ξεφεύγουμε. Μας αρέσει να τις μαζεύουμε και σκοπεύουμε κάποτε να τις φτιάξουμε. Πολλές φορές μένουν στο συρτάρι. Αδιάφορο. Εχουν επιτελέσει το καθήκον τους. Πλημμύρισαν το μυαλό μας με χρώματα και εικόνες, ανέσυραν τη μνήμη καθησυχαστικών οσμών, τροφοδότησαν τη δημιουργικότητά μας. Μας επέτρεψαν να φτιάξουμε σκηνικά με τραπεζώματα και ιδανικά δείπνα. Μας έφεραν σε επαφή με τις αισθήσεις μας.
*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 17 Απριλίου 2016.
