Ο Δουζίνας στο Μέγαρο!

Πριν από πέντε χρόνια ο Δουζίνας εκφωνούσε δασύτριχες αμπελοφιλοσοφίες στους «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος. Τώρα είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και μάζεψε κάτι ομοϊδεάτες του να δώσουν μια σειρά διαλέξεων περί επανάστασης στο Μέγαρο Μουσικής.

«Ο Δουζίνας στο Μέγαρο» είναι η επιτομή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω ότι τελικά αυτό ήθελαν. Να ακουστούν. Να επιβληθούν. Να εισβάλουν στον αστικό χώρο της καθιέρωσης. Να μπουν στο Μέγαρο.

Να συζητούν για τηλεοράσεις, επιχειρήσεις, τράπεζες και δάνεια. Να μπαινοβγαίνουν στα τηλεοπτικά πλατό. Να κάνουν δηλώσεις. Να τσαλαβουτούν στη δημοσιότητα και να κυνηγούν την αναγνωρισιμότητα.

Δεν ξέρω σε ποιους θα πέσει το λαχείο να ανορθώσουν τη χώρα μετά την πρώτη (και τη δεύτερη) φορά Αριστερά –παρ’ όλο που έχω τις υποψίες μου…

Το βέβαιο είναι ότι δεν τους ζηλεύω.

Θα έχουν να διαχειριστούν μια πρωτοφανή κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική και αισθητική καταστροφή, η οποία με κόπο θα συγκρατηθεί πριν από το ανεπανόρθωτο.

Οσοι θεωρούν υπερβολική τη διατύπωση δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στη Λατινική Αμερική. Εκεί, αντίστοιχες κυβερνήσεις παραδίδουν τις χώρες τους σε κατάσταση πλήρους διάλυσης –όταν τις παραδίδουν, διότι η Αριστερά έχει τη συνήθεια να αγκιστρώνεται απελπισμένα στην εξουσία χωρίς να υπολογίζει το κόστος για τον λαό που την εξέλεξε…

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Διότι υπάρχει και η άλλη.

Καμία κυβέρνηση δεν έπληξε τόσο καίρια την Αριστερά στον κεντρικό πυρήνα των πεποιθήσεών της όσο η κυβέρνηση Τσίπρα.

Δεν είναι μόνο τα ψέματα που ξεφουρνίζει σε κάθε ευκαιρία –ας πούμε ότι αυτά είναι κατά συνθήκη ένα μέρος του επαγγέλματος.

Είναι κυρίως ότι έκανε παγίως τα αντίθετα από όσα εξήγγειλε, υπέκυψε όπου επιχείρησε να αντισταθεί και κυβέρνησε με τόση φαυλότητα που μπροστά της το ΠαΣοΚ και η ΝΔ μοιάζουν με καλβινιστικά κόμματα της γερμανόφωνης Ελβετίας.

Με άλλα λόγια, η Αριστερά τραυματίστηκε στην ίδια την επαγγελία της ως κάτι νέο, αδιάφθορο και διαφορετικό. Κι αυτό είναι βαρύ τραύμα.

Ας πάμε λίγο πίσω. Ποιο ήταν το βασικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της Αριστεράς; Οτι προτείνουν έναν άλλο δρόμο, ο οποίος είναι όχι μόνο δικαιότερος αλλά και ευκολότερος. Κάτι σαν γκάρντεν πάρτι για λαϊκά στρώματα!..

Και τι αποδείχθηκε στην πράξη; Οτι αυτός ο δρόμος δεν υπήρχε και ότι η Αριστερά βάδισε τελικά την πεπατημένη αφού πρώτα την κατέστησε δυσκολότερη.

Ακόμη χειρότερα: εναλλακτικό αφήγημα ούτε επινοήθηκε ούτε υπάρχει.

Τα περί πολέμου με τους ολιγάρχες ή περί προστασίας των φτωχοτέρων είναι λόγια παρηγοριάς για τον δημοσιογραφικό υπόκοσμο που τους ακολουθεί και για κάποιους φανατικούς ψηφοφόρους τους.

Γιατί όμως συνέβη αυτό; Γιατί το γκάρντεν πάρτι κατέληξε σε φιάσκο;

Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε δεκάδες αστοχίες, ανικανότητες και απρονοησίες.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα απερίγραπτο πολιτικό προσωπικό του οποίου (το λέω ειλικρινά…) αγνοούσαμε ακόμη και την ύπαρξη.

Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε την απειρία και τη διαχειριστική ανεπάρκεια.

Ασφαλώς όλα αυτά έχουν σημασία και έπαιξαν τον ρόλο τους. Θεωρώ όμως ότι υπάρχει μια γενικότερη εξήγηση που δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Και αφορά την αδυναμία της λεγόμενης «ριζοσπαστικής Αριστεράς» να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο και να ενσωματωθεί στις απαιτήσεις και στις προδιαγραφές του.

Είναι μια εγγενής αδυναμία που αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα καταστροφής που ανέφερα. Το κοινωνικό, το οικονομικό, το πολιτισμικό, το αισθητικό.

Και η οποία αποτρέπει κάθε παραγωγή πολιτικής –πλην της αμπελοφιλοσοφίας…

Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου αναρωτιόμουν αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς αντίθετος με το Μνημόνιο ή μήπως είναι γενικότερα ασύμβατος με το ευρωπαϊκό σύστημα που γνωρίζουμε. Ομολογώ ότι εξακολουθώ να έχω την απορία.

Ελπίζω κάποια διάλεξη του Δουζίνα να με φωτίσει!..