Ο καθημαγμένος «κυρίαρχος» λαός

Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε,

πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.

Διονύσιος Σολωμός, «Προς τους Επτανησίους»

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, θεμέλιο του πολιτεύματός μας είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού. Ο Λαός, λοιπόν, είναι κυρίαρχος!

Σε αυτόν τον «κυρίαρχο» Λαό προσφεύγει, για τρίτη φορά μέσα στο πρώτο εννεάμηνο του 2015, η παραιτηθείσα κυβέρνηση καθώς η πολιτική ηγεσία στο σύνολό της αποδείχθηκε αδύναμη ή ανίκανη να αντιμετωπίσει την πολυεπίπεδη και χρονίζουσα πλέον θεσμική και οικονομική κρίση.

Αλλά η προσφυγή στον Λαό δεν μπορεί να μεταβληθεί σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου να απαλλαγεί από τις αμαρτίες του και να εξαγνισθεί το όποιο κυβερνητικό σχήμα. Γι’ αυτό ακριβώς το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει ότι μια κανονική κυβερνητική θητεία διαρκεί τέσσερα έτη, προκειμένου η κυβέρνηση που εκλέγεται να έχει τον χρόνο να υλοποιήσει το πρόγραμμα που έχει, υποτίθεται, σχεδιάσει…

Αλλωστε, η επανειλημμένη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία είναι δυνατόν να προκαλέσει κόπωση στο εκλογικό σώμα και να το στρέψει στην αποχή, εν όψει μάλιστα και της «λίστας» ή στην υπερψήφιση γραφικών ή/και περιθωριακών σχημάτων.

Ακουσα, εντούτοις, να λέγεται, από υπεύθυνα χείλη, ότι «οι πολίτες είναι ενήλικοι, έχουν γνώση και κρίση, είναι ώριμοι» να αποφασίσουν. Δεν μπορώ να δεχθώ ανεπιφύλακτα αυτή τη διατύπωση στη γενικότητά της.

Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν ρωτήθηκε ο Λαός για τον αριθμό των βουλευτών, που, χωρίς τροποποίηση του Συντάγματος, θα μπορούσε να περιορισθεί στους διακόσιους (200), ή για τα πάσης φύσεως προνόμιά τους;

Γιατί δεν ζητήθηκε η άποψή του, εάν πρέπει να συνεχίζεται η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων, ενώ το Δημόσιο βρίσκεται σε στάση πληρωμών;

΄
Η μήπως ρωτήθηκε ο Λαός, εάν τάσσεται υπέρ του διορισμού μόνο εξωκοινοβουλευτικών υπουργών, ώστε να επιτευχθεί ο εξορθολογισμός της Δημόσιας Διοίκησης και να υλοποιηθεί ο χωρισμός κόμματος και κυβέρνησης;

Ρωτήθηκε ποτέ ο Λαός για το εκλογικό σύστημα, που κατά τρόπο αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό «δωρίζει», παλαιότερα 40, ήδη 50 βουλευτές στο πρώτο κόμμα, δυσχεραίνοντας τις μετεκλογικές συνεργασίες;

Ενωτίσθηκαν ποτέ οι πολιτικές ηγεσίες την απαίτηση του Λαού για ένα απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα που θα διασφαλίζει φορολογική ισότητα και δικαιοσύνη ή έναν μακράς προοπτικής νόμο για την παιδεία;

΄
Η μήπως διερωτήθηκε ποτέ ο πολιτικός κόσμος πώς αισθάνεται ο πολίτης που προσέρχεται στις εκλογές και ψηφίζει λευκό, διότι απορρίπτει όλους του πολιτικούς σχηματισμούς, όταν βλέπει η ψήφος του αυτή να προσμετράται στα άκυρα ψηφοδέλτια, αντί να μεταφράζεται σε κενά βουλευτικά έδρανα;

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τα ψέματα και τα παραμύθια, με τον μηρυκασμό των ίδιων επιχειρημάτων, με τον ατέρμονα επιμερισμό των ευθυνών. Και ας λύσουμε, επιτέλους, τα προβλήματα που σωρεύονται και πνίγουν τον ταλαιπωρημένο, απογοητευμένο, υπερχρεωμένο, κυριολεκτικώς καθημαγμένο Λαό μας.

Οι εκλογές, που επίκεινται, δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν σε νέες εκλογές. Ο τόπος χρειάζεται κυβέρνηση. Κυβέρνηση για να κυβερνήσει! Πολλώ μάλλον, όταν η διεθνής οικονομική συγκυρία επιδεινώνεται ραγδαία και η κατάσταση στις γειτονικές μας χώρες εγκυμονεί κινδύνους γενικότερης ανάφλεξης.

Και μάλιστα κυβέρνηση ευρείας αποδοχής και μεγάλης αντοχής. Θα ήταν ασυγχώρητο λάθος, ακόμη και εάν υπάρξει αυτοδυναμία, ελέω και του δώρου των 50 εδρών, να επιχειρήσει ο όποιος νικητής να αναλάβει το τιτάνιο έργο της υλοποιήσεως των διεθνών υποχρεώσεων που η χώρα, καλώς ή κακώς, έχει αναλάβει.

Εγωισμοί δεν χωρούν. Μόνον μικρόψυχοι και μικρόνοες ηγέτες μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πως τα όρια στις αντοχές του Λαού έχουν ξεπεραστεί από πολλού. Οσοι δεν είναι άνεργοι και όσοι δεν πένονται ακόμη, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν πλέον ούτε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, πολλώ δε μάλλον εκείνες προς το κράτος. Οσο η οικονομία δεν ανακάμπτει, όσο δεν υπάρχει ανάπτυξη, όσο δεν σχηματίζεται πρωτογενές πλεόνασμα, θα καταλήξουμε να τρώμε κυριολεκτικώς τις σάρκες μας.

Προέχει το εθνικό συμφέρον. Η πυραμίδα που από ετών ισχύει στη χώρα μας, πρώτα ο εαυτός μας, μετά το κόμμα μας και τελευταίο το γενικό και εθνικό καλό, πρέπει επειγόντως να αναστραφεί.

Το οικονομικό θαύμα που μας εντυπωσιάζει για άλλα κράτη δεν οφείλεται μόνο στη σκληρή και αποδοτική δουλειά των πολιτών τους, αλλά προεχόντως στην πρόταξη του γενικού συμφέροντος, υπεράνω προσωπικών και κομματικών συμφερόντων. Στο χέρι μας είναι να το πετύχουμε και εμείς!

Αυτό όμως προϋποθέτει το παράδειγμα. Το παράδειγμα το δίνουν οι ηγεσίες. Ο Λαός μας, δυστυχώς, παραμένει πολιτικώς απαίδευτος, διότι οι ηγεσίες δίνουν το κακό παράδειγμα. Η αναξιοκρατία έχει επικρατήσει σε όλους τους θεσμούς. Εχει καταστεί η ίδια θεσμός!

Ας αποφασίσουμε, επιτέλους, πού θέλουμε να ανήκουμε! Αισθάνομαι, ώρες-ώρες, να είμαστε ακόμη μετέωροι μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Είναι σαν να σκεφτόμαστε, με τα λόγια του Λουκά Νοταρά, την ώρα της Αλώσεως της Βασιλεύουσας, αν «κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη Πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν»…!