Ελένη Τσαλιγοπούλου: Το τραγούδι είναι άγιο πράγμα

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και πολλά λόγια –είτε καλά είτε κακά. Τριάντα χρόνια τώρα, από το 1985, όταν άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κλασικού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τις πρώτες εμφανίσεις στην «Ομορφη Νύχτα», όπου συναντιέται με τον Γιώργο Ζήκο, ως το τελευταίο της πρότζεκτ, τους bogaz musique, έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά της στο ελληνικό τραγούδι. Συνεπής σε ό,τι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια συνεργαζόμενη, μεταξύ άλλων, με τους Σταμάτη Σπανουδάκη, Γιώργο Νταλάρα, Νίκο Ξυδάκη, Μελίνα Κανά, Γιώργο Ανδρέου, Νίκο Πορτοκάλογλου, Τάνια Τσανακλίδου. Ενώ άρχισε την πορεία της από το λαϊκό τραγούδι, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 το ύφος των τραγουδιών της αρχίζει να αλλάζει, προστίθενται ποπ στοιχεία, δεν λησμονούνται όμως η παράδοση και το λαϊκό στοιχείο και το 2011 παρουσίασε στο άλμπουμ «Τα – Ρι – Ρα» για πρώτη φορά τραγούδια σε μουσικές δικές της. Από trip hop ως βαλκανικό ροκ.

Ο… ηλεκτρισμός δεν εγκατέλειψε την Ελένη Τσαλιγοπούλου ή, για να ακριβολογούμε, δεν τον εγκατέλειψε η ερμηνεύτρια, συνεπικουρούμενη τα τελευταία πέντε χρόνια από τους bogaz musique. «Πάντα ήθελα ένα σταθερό συγκρότημα και πιστεύω ότι πλέον με τους bogaz musique τα κατάφερα» σημειώνει στη συνέντευξή της στο «Βήμα της Κυριακής». Αύριο Δευτέρα εμφανίζεται με το γκρουπ της στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο της καλοκαιρινής περιοδείας της. Πρεμιέρα λοιπόν με φρέσκο ήχο, αγαπημένα τραγούδια και ερμηνείες σε ένα πρόγραμμα που η ερμηνεύτρια θέλει να αποτυπωθεί μουσικά σαν ένα πολύχρωμο ηχητικό τοπίο, λουσμένο στο φως της Μεσογείου. Οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα τύμπανα με τα κρουστά συναντιούνται με το κανονάκι, το βιολί και τους μπαγλαμάδες, σε έναν μουσικό διάλογο ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου γράφει. Γράφει μουσική, μια ανάγκη που όπως σημειώνει η ίδια την είχε από παλιά. «Πάντοτε ζήλευα τους τραγουδοποιούς, τους συνθέτες, όσους έγραφαν μουσική. Που έγραφαν οι ίδιοι όσα ήθελαν να πούνε. Ολα αυτά τα χρόνια έχω έναν δικό μου μουσικό κόσμο όπου για να τον αποτυπώσω με βοηθά πολύ ο στενός μου συνεργάτης Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου. Επίσης, δεν δηλώνω μουσικός ή συνθέτρια, ούτε αποποιούμαι τον προσδιορισμό της τραγουδίστριας. Ιδέες έχω, ιδέες έχουμε (σ.σ.: bogaz musique), τις βάζουμε κάτω και τις κάνουμε μουσική».

Ακούει πολύ ξένη μουσική, θεωρεί ότι ο δρόμος του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα δεν είναι ίδιος και παράλληλα δεν θέλει ένα τραγούδι «άκρως διασκεδαστικό. Για αυτό ξαναβλέπω την παράδοση, το ρεμπέτικο, το σμυρναίικο με ένα άλλο μάτι. Αλλωστε σε εποχές κρίσης ξαναπιάνουμε το νήμα από την αρχή για να εξελίξουμε τις μουσικές μας. Κρίση υπάρχει και στη μουσική. Και πιστεύω ότι πλέον μπορείς να περάσεις καλά ακούγοντας μουσική χωρίς να δώσεις ολόκληρη περιουσία. Παράλληλα έχει μειωθεί και ο κόσμος και φυσικά οι εμφανίσεις μας. Τότε παίζαμε πέντε ή έξι φορές την εβδομάδα. Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική. Βλέπουμε καθημερινά τον κόσμο να εξαθλιώνεται, να βγαίνει στην ανεργία, να μην μπορεί να βρει δουλειά, ανθρώπους που πεινάνε· αυτό αφήνει μια σκιά, αφήνει μια βαθιά σκιά πάνω από τους Ελληνες και την Ελλάδα. Αλλά το τραγούδι είναι άγιο πράγμα, είναι μαγικό. Είναι αυτό που σου δίνει ελπίδα, που σου δίνει ελπίδα στο όνειρο».

Το τραγούδι δίνει ελπίδα στο όνειρο, αλλά και η Ελένη Τσαλιγοπούλου δεν αφήνει τις συναυλίες της απροετοίμαστες. «Λόγω της κρίσης δεν θέλω να παρουσιάζω ένα αφελές πρόγραμμα. Προσέχω τι θα πω, δεν θέλω να φαίνομαι ότι δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, δίπλα μου, στην πατρίδα μου. Αλλωστε παρουσιάζω ένα πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος. Δεν είμαι μόνο διασκεδάστρια. Υπάρχει το διονυσιακό κομμάτι. Να θυμηθούμε πώς ήταν παλιά. Με ενδιαφέρει όσοι φεύγουν από τα live να είναι γεμάτοι συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να χειροκροτούν κάθε τρία λεπτά».