Μια εξοχή σάτιρα του 1959, «Το Ποντίκι που Βρυχάται». Ένα μικρό κράτος στα πρόθυρα της χρεοκοπίας αποφασίζει να κηρύξει πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προκειμένου μέσα σε μια ημέρα να χάσει τον πόλεμο και οι ΗΠΑ να καταλάβουν το κρατίδιο και, ως επικράτεια τους, να το σώσουν οικονομικά. Απλό σχέδιο που συνέλαβε ο Πητερ Σελλερς που όμως πήγε τελείως λάθος. Το κρατίδιο κατάφερε να κερδίσει τις ΗΠΑ. Βέβαια η ταινία ειχε αίσιο τέλος, άλλωστε ο κινηματογράφος, ιδίως της εποχής, προσφερόταν για διασκέδαση.
Η κατάσταση της Ελλάδας όμως δεν προσφέρεται για διασκέδαση. Απο το 2010 προσπαθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις να «σώσουν» την χώρα μας με λαθος τροπο. Αφενός δεν εφαρμόζουν τα συμφωνηθέντα και αφετέρου δίδοντας όλη τους την έμφαση στην διατήρηση των κεκτημένων του δημοσίου τομέα σε βάρος, κυριολεκτικά, του ιδιωτικού.
Ένα απλό παράδειγμα: ζευγάρι συνταξιούχων του δημοσίου τομέα (ηλικίας 56 και 48 ετών) λαμβάνουν συντάξεις ύψους 2.600 ευρώ για το υπόλοιπο της ζωής τους. Πέρα οτι το κράτος αφαιρεί απο το εργατικό δυναμικό της χώρας δυο άτομα την καλύτερη ηλικιακή στιγμή τους, ο υπόλοιπος λαός πρέπει να τους πληρώνει για τουλάχιστον 35 χρονια. Εξού και ο ΕΝΦΙΑ και ο αυξημένος ΦΠΑ.
Οι κυβερνήσεις δεν έχουν αντιληφθεί οτι ο ιδιωτικός τομέας υποφέρει και δίχως αυτόν δεν υπαρχει προοπτική ανάπτυξης. Δεν ειναι δυνατόν η κυρία μέριμνα του εκάστοτε κ. Βαρουφάκη να ειναι η προστασία των συνταξιούχων, οπως του ανωτέρω παραδείγματος, και να αδιαφορεί πλήρως για τον ιδιωτικό τομέα. Τι έχει πράξει απο την ανάληψη των καθηκόντων του για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα; Εκτός εάν θεωρεί την παύση πληρωμών στον ιδιωτικό τομέα ανάπτυξη.
Ανεξάρτητα απο τις οποίες ευθύνες των Κυβερνήσεων Τσίπρα και Σαμάρα, τα κόμματα οφείλουν να μιλήσουν με ειλικρίνεια σήμερα στην Βουλη και να πράξουν ανάλογα. Το μήνυμα που εδόθη στους βουλευτές ειναι να παραμείνουμε στην Ευρώπη. Έστω και την ύστατη στιγμή πρέπει να καταλάβουν οτι τα οποια δυσάρεστα μέτρα ειναι προτιμοτερα απο την διολίσθηση μας στην δραχμή.
Όσοι θυμούνται την δεκαετία του ’70 (και όσοι δεν το θυμούνται να το ψάξουν) το ένα δολάριο αντιστοιχούσε σε 27 δραχμές. Ποσες δραχμές έφτασε μετά απο τις αναγκαστικές υποτιμήσεις; Ειναι σκληρό να χάσουμε όλοι μας ενα τμήμα της αγοραστικής μας αξίας για ενα διάστημα αλλα μια επιστροφή στην δραχμή θα μας κανει να χάσουμε το μεγαλύτερο τμήμα της αγοραστικής μας δυνατότητας για ενα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτο θα ειναι ενα έγκλημα- τα παιδιά μας δεν το αξίζουν.
Και επειδή η ζωη δεν ειναι μια κινηματογραφική ταινία όπου το τέλος ειναι πάντα ευχάριστο, ας σταματήσουμε να είμαστε το ποντίκι που βρυχάται. Αξίζουμε περισσότερα.
