Το ΕΜΠ βυθισμένο στο τέλμα

Σε ακαδημαϊκούς ρυθμούς επανέρχεται σταδιακά το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μετά τη λήξη της κατάληψης εκ μέρους των διοικητικών υπαλλήλων, η οποία «πάγωσε» μαθήματα, εργαστήρια και εξετάσεις. Μέσα στις υψηλές θερμοκρασίες του Ιουλίου η Πολυτεχνειούπολη βάζει και πάλι μπροστά τις «μηχανές» προκειμένου να σωθεί το εξάμηνο στο παρά πέντε, για δεύτερη μάλιστα φορά εφέτος. Περπατώντας προς την πύλη της Κοκκινοπούλου ένας νεαρός φοιτητής μαζεύει πλαστικές σακούλες που έχουν γαντζωθεί στις φυλλωσιές των θάμνων στη διάρκεια των είκοσι ημερών που ο χώρος ερήμωσε.

Πρώτη ημέρα μαθημάτων και σε αντίθεση με τη νωθρότητα των προηγούμενων ημερών παρέες φοιτητών γεμίζουν τριγύρω τις στάσεις των λεωφορείων, άλλοι διαβάζουν ή γράφουν εργασίες στη σκιά των δέντρων. Δύο φίλοι ανεβαίνουν προς τη Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών. «Εχουμε βγει από τους ρυθμούς μας, πολλά παιδιά έχουν φύγει προκειμένου να μην κάνουν περισσότερα έξοδα μένοντας στην Αθήνα χωρίς λόγο. Οι εργαζόμενοι δικαίως αγωνίζονται, όμως κι οι δικές μας οικογένειες έχουν αγανακτήσει με αυτή την κατάσταση» λέει ο ένας μιλώντας στο «Βήμα».

Η Μαρία Παπασωτηρίου, φοιτήτρια της Σχολής Μηχανικών Υπολογιστών, φεύγει από το κτίριο της Βιβλιοθήκης άπραγη, καθώς παραμένει κλειστό για ακόμη μία ημέρα. «Προσπαθώ να συγκεντρώσω υλικό για τη διπλωματική μου εργασία, αλλά έχω καθυστερήσει πάρα πολύ εξαιτίας της απεργίας. Δεν θα καταφέρω να δώσω εξετάσεις με τους «επί πτυχίω»» αναφέρει. Μια παρέα πιο δίπλα συζητεί για τα εργαστήρια, που επίσης δεν λειτουργούσαν στη διάρκεια της κατάληψης. «Είμαι Αθήνα μόνο για το Εργαστήριο των Υλικών, όμως δεν μπορώ να μείνω ως τον Αύγουστο γιατί έχω ξενοικιάσει» λέει ένας φοιτητής. «Η καταληκτική ημερομηνία για την εξέταση έχει έτσι κι αλλιώς παρέλθει, δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά» συμπληρώνει ένας άλλος, γεγονός που δείχνει την αβεβαιότητα και των ίδιων των φοιτητών για το μέλλον.

«Αν δεν ερχόμασταν να δουλέψουμε τόσο καιρό εθελοντικά, τα εργαστήρια δεν θα άνοιγαν ούτε κατά την περίοδο λειτουργίας του Ιδρύματος» λέει στο «Βήμα» ο κ. Θεόδωρος, που έχει βγει σε διαθεσιμότητα έπειτα από 25 χρόνια υπηρεσίας στο ΕΜΠ. «Ανησυχώ για το μέλλον διότι είμαι πια 58 ετών, τρία χρόνια πριν από τη σύνταξη. Ποιος θα με πάρει να δουλέψω αν χάσω τη δουλειά μου; Και δεν είμαι η μόνη τέτοια περίπτωση» συμπληρώνει.

«Σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να χάσουν τα παιδιά το εξάμηνο, γι’ αυτό εξάλλου πολλοί συνάδελφοι, αν και διαθέσιμοι, έρχονταν να βάλουν πλάτη για να βγει η δουλειά μετά την προηγούμενη τρίμηνη απεργία. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί» επισημαίνει στο «Βήμα» η αντιπρόεδρος των διοικητικών υπαλλήλων κυρία Κάτια Παπανικολάου. «Θέλουμε να αναδειχθεί στην κοινωνία ότι δίχως τους 320 διαθέσιμους υπαλλήλους το Πολυτεχνείο σέρνεται. Κανένας διαθέσιμος δεν θα έρχεται πια να δουλεύει εθελοντικά» λέει εκ των εργαζομένων ο κ. Λυμπέρης Τσάμπρας. Οπως εξηγεί, η διαθεσιμότητα στο Πολυτεχνείο κατήργησε ολόκληρους κλάδους, όπως φύλακες, κλητήρες, χειριστές ηλεκτρονικού υπολογιστή, ενώ άλλους τους αποδυνάμωσε σημαντικά.

Εξάλλου η ανακοίνωση της Συγκλήτου διαπιστώνει πως «το ΕΜΠ αδυνατεί να λειτουργήσει έχοντας πληρωμένες μόνο 257 από τις 597 θέσεις διοικητικών υπαλλήλων, που είναι οριακά απαραίτητοι για την εύρυθμη λειτουργία, βάσει του οργανογράμματος που κατέθεσε σε συμφωνία με το υπουργείο (22.5.2014)». Οπότε η υφιστάμενη προκήρυξη κινητικότητας 164 θέσεων δεν επαρκεί. Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» ο κ. Τσάμπρας, «θέλουμε να διαφυλάξουμε ότι δεν θα ζητηθεί από συναδέλφους άλλων κλάδων να καλύψουν τα κενά διαθεσίμων ούτε θα βρεθούν εργαζόμενοι με μπλοκάκια ή τύπου Stage για να κουκουλωθεί το πρόβλημα». Το ερώτημα είναι αν αρκούσε μια ανακοίνωση εύλογης στήριξης της Συγκλήτου προς τους διαθέσιμους υπαλλήλους, για ποιον λόγο το θέμα σέρνεται ένα εικοσαήμερο κρατώντας όμηρους τους φοιτητές;