Ευκαιρία αρπαχτής

Δεν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η κυβέρνηση ρίχνει τη βελτίωση της οικονομίας στο τραπέζι της εκλογικής αναμέτρησης. Και ότι προσδοκά πολιτικά οφέλη.

Μόνο που ακόμη κι έτσι το ουσιαστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει βελτίωση.

Αν πιστέψω την αντιπολίτευση, δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση φιλοτεχνεί απλώς μια τεχνητή εικόνα εξόδου από την κρίση, ένα προπαγανδιστικό «success story» λόγω ευρωεκλογών.

Το πλεόνασμα είναι «λογιστική αλχημεία».

Η συμφωνία με την τρόικα «νέο Μνημόνιο» –ενώ υπάρχει κι ένα άλλο που θα ακολουθήσει μετά τις ευρωεκλογές…

Η έξοδος στις αγορές «επικοινωνιακό τέχνασμα» –αν και δεν ξέρω κανέναν να κάνει αστεία με λεφτά.

Εν ολίγοις, βρέχει Μνημόνια –όταν δεν βρέχει Μπαλτάκους. Οπου να ‘ναι θα εμφανιστεί ο Ράσελ Κρόου ντυμένος Νώε να μας σώσει από τον Κατακλυσμό.

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε ένα αφήγημα που εξυπηρετεί πολιτικές επιδιώξεις.

Από την άλλη, έχουμε ένα άθροισμα πολιτικών επιδιώξεων που υποδύονται το αφήγημα.

Μη βιαστείτε όμως να προεξοφλήσετε τον νικητή. Ολα παίζουν.

Διαβάζω το ρεπορτάζ της «Le Monde» για την επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές.

Κατά την εφημερίδα, η «άλλη όψη» της επανόδου είναι ότι στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Και ο διαδηλωτής «Παναγιώτης» δηλώνει:

«Μας πουλάνε την επιστροφή στις αγορές ως το θαύμα της χρονιάς, αλλά σε τι θα χρησιμεύσει αυτό το χρήμα;».

Ο «Παναγιώτης» δεν είναι μόνος. Ακουσα σε πολλά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ανάλογα επιχειρήματα. «Και τι αλλάζει στη ζωή των ανθρώπων που βγήκαμε στις αγορές;».

Πρόσφατα, σε μια δημοσκόπηση της GPO στο Mega, το 20% των ερωτηθέντων δήλωσαν (αυθορμήτως) ότι «δεν υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα».

Μια προφανής εξήγηση είναι ότι (όπως ενδεχομένως και ο «Παναγιώτης»…) οι άνθρωποι αυτοί τα φέρνουν δύσκολα στη ζωή.

Να το δεχτώ. Αλλά ακόμη κι έτσι η προσωπική δυσκολία του καθενός δεν συνιστά επαρκές επιχείρημα εναντίον της ύπαρξης πλεονάσματος.

Μια ώριμη και όχι παραζαλισμένη κοινωνία είναι ικανή να αξιολογεί κάθε πράγμα στα μέτρα του, επί της ουσίας και γι’ αυτό που είναι.

Το πλεόνασμα και την ανεργία. Το προσωπικό και το κοινωνικό. Τον «Παναγιώτη» και τη Μέρκελ.

Μόνο που η ελληνική κοινωνία είναι ελάχιστα ώριμη και πολύ παραζαλισμένη.

Η επιστροφή στις αγορές, ας πούμε, συνιστά εκ των πραγμάτων θετική εξέλιξη για μια χώρα που τέσσερα χρόνια στερείται τέτοια δυνατότητα χρηματοδότησης.

Προφανώς δεν λύθηκαν τα προβλήματα του κοσμάκη ούτε βρήκαν δουλειά οι άνεργοι, αλλά είναι ένα βήμα επιστροφής σε κανονική κατάσταση –απαραίτητη προϋπόθεση για να βρουν δουλειά οι άνεργοι.

Μπορούμε να συζητήσουμε για το επιτόκιο (άκουσα ακόμη και το 4,95% να χαρακτηρίζεται «τοκογλυφικό»…) ή για τη ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Καμία αντίρρηση.

Αλλά δεν γίνεται να αξιολογείται μια οικονομική εξέλιξη από το αν ευνοεί ή δεν ευνοεί τις επιδιώξεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης.

Από τη στιγμή που το εθνικό ζητούμενο είναι να βγει η χώρα από την κρίση, τότε τρεις σκασίλες έχω ποιους θα δικαιώσει ή δεν θα δικαιώσει όταν βγει. Τους δεξιούς, τους αριστερούς ή τον Βελζεβούλη αυτοπροσώπως…

Ακόμη και για λόγους ηθικής τάξεως λοιπόν η δυστυχία των ανθρώπων δεν προσφέρεται για πεδίο αναμέτρησης δοξασιών και φιλοδοξιών.

Και αν ένας ταλαιπωρημένος «Παναγιώτης» δυσκολεύεται να προσθέσει τον εαυτό του στη φωτογραφία, το ίδιο δεν μπορεί να ισχύει για ένα κόμμα.

Εκτός αν η καταστροφή, εκτός από αφήγημα, είναι και σχέδιο…

Τότε έχουμε πραγματικό πρόβλημα. Διότι η κατάρρευση μιας χώρας αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία πολιτικής αρπαχτής.