Θέλουν ή δεν θέλουν;

Το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό και απολύτως σαφές: Θέλουμε ή δεν θέλουμε να βγει η χώρα από το Μνημόνιο;

Οποιοι επιθυμούν τη διατήρηση του Μνημονίου και της τρόικας, με γεια τους και χαρά τους.

Οσοι προτιμούν να λήξει αυτή η ανορθόδοξη και υποτιμητική διαδικασία ελέγχου, θα συμφωνήσουν ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να το καταφέρουμε.

Πρώτον, να επιτύχει η χώρα πρωτογενές πλεόνασμα, άρα να καλύπτει η ίδια τις δημοσιονομικές ανάγκες της.

Δεύτερον, να εκμαιεύσει από τους δανειστές μια ελάφρυνση του χρέους ώστε να περιορίσει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της.

Τρίτον, να βγει στις αγορές για τα υπόλοιπα. Στην αρχή θα δανειστεί ακριβότερα και σταδιακά θα ελπίζει να ρίξει το κόστος του δανεισμού της.

Λυπάμαι αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ούτε έχω ακούσει ότι υπάρχει –ει μη μόνον η έξοδος από την ευρωζώνη, την οποία φαίνεται να απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Υποθέτω ότι στα παραπάνω αυτονόητα μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι.

Να συμφωνήσουμε δηλαδή ότι ο δρόμος απεμπλοκής από το Μνημόνιο είναι περίπου δεδομένος: «πλεόνασμα –
ελάφρυνση – αγορές».

Αντί άλλου σχολίου, παραθέτω χρονολογικά τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως προς την παραπάνω διαδικασία.

Στις 13 Αυγούστου 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλει «εμπόριο ελπίδας με το πρωτογενές πλεόνασμα».

Στις 9 Σεπτεμβρίου, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι «λογιστική αλχημεία» και «μαγική εικόνα».

Στις 19 Οκτωβρίου, το πρωτογενές πλεόνασμα από «μαγική εικόνα» γίνεται «παράγωγο της εσωτερικής στάσης πληρωμών».

Στις 14 Ιανουαρίου 2014, ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Τσακαλώτος δηλώνει: «Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2013 έκλεισε με πρωτογενές έλλειμμα τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ».

Αλλά προσθέτει: «Ακόμη κι αν το υπουργείο Οικονομικών αποφασίσει να εμφανίσει πλεόνασμα (…) η ουσία δεν αλλάζει!».

[Λες και τα δημοσιονομικά μεγέθη είναι ζήτημα απόφασης του αρμοδίου υπουργείου!..]

Στις 10 Φεβρουαρίου, ο έτερος υπεύθυνος για τα οικονομικά στον ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης αποφαίνεται ότι «το πλεόνασμα που εμφανίζει η κυβέρνηση είναι 1 δισ.» –άρα δεν είναι «έλλειμμα τουλάχιστον 1,5 δισ.» που έλεγε λίγο πριν ο Τσακαλώτος…

Στις 11 Φεβρουαρίου, το Τμήμα Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «επικοινωνιακή καταιγίδα με το πρωτογενές πλεόνασμα» –που ξεκίνησε ως «λογιστική αλχημεία» προτού εξελιχθεί σε «έλλειμμα τουλάχιστον 1,5 δισ.» και από εκεί σε «πλεόνασμα 1 δισ.».

Στις 14 Φεβρουαρίου, το πρωτογενές πλεόνασμα έχει γίνει «μαύρο κουτί», το οποίο «είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να ελεγχθεί».

Αλλά «το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα δεν δικαιολογεί πανηγυρισμούς».

Και στις 18 Φεβρουαρίου, ο ίδιος πλέον ο Αλέξης Τσίπρας απασφαλίζει και μιλάει για «πρωτογενές πλεόνασμα ψέματος, απάτης και αυταπάτης».

Δεν θα ρωτήσω αν βγάζετε νόημα από όλα αυτά διότι αποκλείεται να βγάζετε.

Θα ρωτήσω όμως τι σημαίνει η αμφισβήτηση του πρωτογενούς πλεονάσματος, αν όχι την αμφισβήτηση της δυνατότητας της χώρας να βγει από το Μνημόνιο.

Μια δυνατότητα την οποία έως τώρα έχουν αμφισβητήσει (πλην του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ πιο ήπια) μόνο ο Ολι Ρεν και ο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ.

Ολοι οι υπόλοιποι στην Ευρώπη (μηδέ της γερμανικής κυβέρνησης εξαιρουμένης) αποδέχονται τις ελληνικές δημοσιονομικές επιδόσεις ως σημείο εκκίνησης μιας διαπραγμάτευσης για την απεμπλοκή από το Μνημόνιο.

Επανέρχομαι λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Θέλουμε ή δεν θέλουμε να βγει η χώρα από το Μνημόνιο;

Εκτός κι αν θέλουμε στα λόγια αλλά δεν μας συμφέρει επί της ουσίας.

Διότι αν ξαφνικά δεν υπάρχει Μνημόνιο, τότε πώς θα ρίξουμε τη μνημονιακή κυβέρνηση; Ελα ντε!..