Νοσοκομεία χωρίς φάρμακα

Πριν από περίπου έναν μήνα σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής ένα μικρό παιδί από τη Λήμνο, ινσουλινοεξαρτώμενο, νοσηλεύθηκε για πρόβλημα άσχετο με τη βασική πάθησή του. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του χρειάστηκε ινσουλίνη. Οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς ότι εκείνη την ώρα το νοσοκομείο δεν διέθετε ινσουλίνη. Ο πατέρας δεν είπε τίποτα και άρχισε να ψάχνει αλαφιασμένος ιδιωτικό φαρμακείο προκειμένου να προμηθευτεί την απαραίτητη για τη ζωή του παιδιού του ορμόνη.

Οσοι ζουν έξω από ελληνικό νοσοκομειακό περιβάλλον και ακούνε περιστατικά όπως το παραπάνω δεν πιστεύουν στα αφτιά τους. Για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους νοσοκομειακούς φαρμακοποιούς είναι όμως ιστορίες καθημερινής τρέλας. Μια τρέλα που διαρκεί τα τελευταία δύο-τρία χρόνια και αναμένεται να διογκωθεί το 2014 με τους «κουτσουρεμένους» προϋπολογισμούς των δημοσίων νοσοκομείων.

Το 2013 η κατάσταση στα νοσοκομεία ήταν εξαιρετικά δυσχερής, ιδίως τους τελευταίους δύο μήνες του έτους, καθώς η κίνηση αυξήθηκε και τα χρήματα μειώθηκαν. Παρουσιάζονταν καθημερινώς ελλείψεις άλλοτε σε φάρμακα και αντιδραστήρια, άλλοτε σε υγειονομικό υλικό, με προϋπολογισμό 1,8 δισ. ευρώ για το σύνολο των νοσοκομείων του ΕΣΥ. Το ποσόν που έχει προϋπολογισθεί για το 2014 είναι μικρότερο, μόλις 1,6 δισ. ευρώ. Οι «παρενέργειες» έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται, παρότι παρήλθε μόλις ο πρώτος μήνας του έτους. Οι διοικήσεις ορισμένων νοσοκομείων μάλιστα έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν από διευθυντές κλινικών και τμημάτων έγγραφα στα οποία αναφέρουν ότι δεν δύνανται να χορηγούν φάρμακα σε ασθενείς που δεν νοσηλεύονται στο νοσοκομείο.

Λείπουν ταινίες μέτρησης σακχάρου

«Στα νοσοκομεία το πρόβλημα με τις ελλείψεις φαρμάκων και αναλώσιμων είναι άλλες φορές εντονότερο και άλλες όχι. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν όλες οι ινσουλίνες στα νοσοκομεία και συνήθως οι ασθενείς παίρνουν θεραπεία αντίστοιχη με τη δική τους. Μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει με τα αναλώσιμα. Εδώ και καιρό έχουν πάψει να δίνουν σε άπορους και ανασφάλιστους, δηλαδή στους κατόχους βιβλιαρίου προνοίας, ταινίες μέτρησης σακχάρου. Ενας άπορος δεν μπορεί να τις προμηθευτεί εύκολα, είναι αρκετά ακριβές» αναφέρει μιλώντας προς «Το Βήμα» η κυρία Γκόλφω Γεμιστού, πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πειραιά και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ). Οπως εξηγεί, «οι πάσχοντες από διαβήτη τύπου Ι πρέπει να κάνουν περισσότερες μετρήσεις μέσα στην ημέρα σε σχέση με όσους πάσχουν από διαβήτη τύπου ΙΙ. Κατά μέσον όρο εγώ χρειάζομαι τέσσερα κουτιά τον μήνα, αλλά έχω ασφαλιστική κάλυψη και το Ταμείο μου τα καλύπτει. Οι ανασφάλιστοι όμως έχουν πραγματικό πρόβλημα, διότι κάθε κουτί κοστίζει 25 ευρώ. Είναι ακριβό προϊόν και σκεφθείτε ότι η τιμή του μειώθηκε εφέτος –ως πέρυσι, αν δεν κάνω λάθος, η αξία κάθε κουτιού ήταν άνω των 35 ευρώ. Με απλά λόγια, όποιος θέλει να παρακολουθεί σωστά τον διαβήτη του ξοδεύει τον μήνα περισσότερα από 100 ευρώ για να προμηθεύεται ταινίες μέτρησης σακχάρου».

Παρακαλούν για ένα δισκίο

Δεκάδες τηλεφωνήματα δέχεται ο Σύλλογος Πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη του Πειραιά από ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα Υγείας επειδή έχασαν το ασφαλιστικό τους δικαίωμα. «Ζητούν βοήθεια καθώς δεν μπορούν να προμηθευτούν ταινίες μέτρησης σακχάρου και φάρμακα. Οι περισσότεροι ήταν ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ. Κάποτε ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση και ξαφνικά βρέθηκαν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση» λέει η κυρία Γεμιστού. Ως παράδειγμα αναφέρει την περίπτωση ενός ηλικιωμένου εμπόρου. «Το κατάστημά του δεν πήγαινε καλά, έκλεισε, και ο άνθρωπος αυτός έμεινε ξαφνικά ανασφάλιστος. Ηρθε στον Σύλλογο και παρακαλούσε για ένα κουτί φαρμάκου, “όποιο να ‘ναι, ό,τι περισσεύει” μας είπε, για να το παίρνει μέρα παρά μέρα· για να το κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σε τέτοιο σημείο φθάσαμε… Στους χρονίως πάσχοντες όμως τα πράγματα δεν είναι απλά. Η κατάσταση αυτή έχει επιπτώσεις».

Με φορητούς αναπνευστήρες

«Αθλια» χαρακτηρίζει την κατάσταση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν» ο κ. Μιχάλης Ρίζος, παθολόγος – εντατικολόγος, γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων. «Στην εφημερία της Τετάρτης είχαμε περίπου 12 άτομα διασωληνωμένα εκτός Εντατικής. Σε αυτούς χρησιμοποιήσαμε αναγκαστικά φορητούς αναπνευστήρες διότι δεν υπήρχαν ανταλλακτικά για τους κανονικούς. Οι φορητοί χρησιμοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης» αναφέρει ο κ. Ρίζος και προσθέτει: «Αυτές τις ημέρες δεν έχουμε στο νοσοκομείο ταινίες μέτρησης σακχάρου για τους πάσχοντες από διαβήτη που νοσηλεύονται. Η μέτρηση της τιμής του σακχάρου στο αίμα γίνεται σε αυτούς τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα με τον κλασικό τρόπο, τους “τρυπάμε” δηλαδή για να πάρουμε αίμα».

Ελλειψη και σε ενδοφθάλμιους φακούς

Την έλλειψη ενδοφθάλμιων φακών (ενδοφακών) στα νοσοκομεία επισημαίνει ο κ. Στρατής Χατζηχαραλάμπους, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αμφιβληστροειδοπαθών. Οπως εξηγεί, «οι φακοί αυτοί χρησιμοποιούνται σε επέμβαση καταρράκτη. Στα νοσοκομεία έχουν τελειώσει τα αποθέματα ορισμένων φακών και δεν έχουν γίνει νέες προμήθειες. Οι ασθενείς περιμένουν από έξι ως οκτώ μήνες για να κάνουν επέμβαση και αρκετοί αναγκάζονται να στραφούν προς τον ιδιωτικό τομέα».

Τη φθίνουσα πορεία της δημόσιας περίθαλψης καταδεικνύουν οικονομικά στοιχεία μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Σύμφωνα με αυτά, για το 2014 έχει προϋπολογιστεί ποσόν ύψους 2,4 εκατ. ευρώ για την προμήθεια φαρμάκων, όταν ξόδεψε 3,1 εκατ. ευρώ το 2013 για τον ίδιο λόγο. Αντίστοιχα, για την προμήθεια αντιδραστηρίων ο προϋπολογισμός του 2014 μιλάει για 810.000 ευρώ, όταν το 2013 το νοσοκομείο είχε ξοδέψει 1,2 εκατ. ευρώ. Επίσης, ο προϋπολογισμός του 2014 για υγειονομικό υλικό ανέρχεται σε 630.000 ευρώ, όταν το 2013 το νοσοκομείο είχε ξοδέψει 921.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή η «κίνηση» στο νοσοκομείο έχει αυξηθεί κατά 15%-20% την τελευταία διετία και το τρέχον έτος η προσέλευση εξωτερικών ασθενών μόνο για λήψη ακριβών –κυρίως αντικαρκινικών –φαρμάκων αναμένεται να αυξηθεί κατά 15%.