Το ευχέλαιο και η γάτα

Ολα δείχνουν πως τους επόμενους μήνες θα συγκρουστούν εντός και εκτός Ελλάδος δύο στρατηγικές για το «ελληνικό πρόβλημα».

Από τη μια πλευρά, η στρατηγική της κυβέρνησης που επιθυμεί διευθέτηση των (μικρών σχετικά) κενών που υπάρχουν με μια σαφή δέσμευση για ολοκλήρωση των διαρθρωτικών αλλαγών αλλά χωρίς νέα μέτρα ή νέο μνημόνιο.

Συνεπώς, χωρίς την τρόικα.

Από την άλλη πλευρά, η στρατηγική όσων στην Ευρώπη αλλά και μέσα στην Ελλάδα θεωρούν πως αν η χώρα αφεθεί στα δικά της είναι ικανή να ενδώσει πολύ εύκολα στους πειρασμούς του παρελθόντος.

Συνεπώς, επιθυμούν ένα νέο (έστω πιο light) μνημόνιο και διατήρηση της τρόικας σε ρόλο επιτηρητή.

Παραδόξως με αυτή τη δεύτερη στρατηγική συντάσσεται και η δική μας «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση!..

Σε πείσμα της ίδιας της τρόικας αμφισβητούν το πρωτογενές πλεόνασμα, προαναγγέλλουν με ευκολία νέα μέτρα προτού τους διαψεύσει η Κριστίν Λαγκάρντ και προεξοφλούν την υπογραφή νέου μνημονίου, την οποία θα έπρεπε θεωρητικά να απεύχονται.

Γενικά χειροκροτούν και περιφέρουν θριαμβευτικά κάθε δήλωση Ευρωπαίου ή μη αξιωματούχου που λέει ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για την Ελλάδα –ακριβώς για να δείξουν ότι η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να τα κάνει ευκολότερα!..

Προφανώς εκτιμούν ότι αν η κυβερνητική στρατηγική επιτύχει θα αδυνατίσει η δική τους πολιτική θέση. Πώς μπορεί να υπάρχει «αντι-μνημόνιο» χωρίς μνημόνιο;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω να έχει υπάρξει αντιπολίτευση με τόσο κοντόφθαλμη και καταστροφική λογική.

Την ίδια στιγμή όμως που η παρουσία της λειτουργεί εντός και εκτός Ελλάδος ως το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ της κυβερνητικής σταθερότητας.

Οταν, ας πούμε, ο Σαμαράς λέει στη Λαγκάρντ πως «αν πάρετε νέα μέτρα, θα πάρετε και τον Τσίπρα», γίνεται πειστικός.

Εχουμε λοιπόν ένα διπλό παράδοξο.

Πρώτον, ποτέ άλλοτε αντιπολίτευση δεν έχει πασχίσει τόσο πολύ να αποτρέψει την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Δεύτερον, ποτέ άλλοτε η δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ την προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Είναι προφανές όμως ότι ο «παράγων Τσίπρας» δεν είναι επαρκής από μόνος του να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.
Στο κάτω-κάτω οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρώτα νοιάζονται αν θα ψηφιστούν οι ίδιες και μετά αν θα ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό στην επερχόμενη διαπραγμάτευση δεν αρκεί το ευχέλαιο. Χρειάζεται και καμιά γάτα.

Χρειάζεται δηλαδή να δείξει η κυβέρνηση αποτελέσματα και να οικοδομήσει πάνω σε αυτά μια πειστική και συγκροτημένη ενιαία στάση.

Κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να διαπραγματευθείς σοβαρά την έξοδο από το μνημόνιο όταν γυροφέρνεις τρία χρόνια τη διαθεσιμότητα στο Δημόσιο ή τις αμυντικές βιομηχανίες.

Είναι όμως η στάση της κυβέρνησης ενιαία;

Ασπάζονται, ας πούμε, το υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδος την πρωταρχική πολιτική ανάγκη αποφυγής νέου μνημονίου και απομάκρυνσης της τρόικας;

Εχουν όλοι αντιληφθεί τα όρια και τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο καλαμπούρι των «προσαρμογών» και των «μεταρρυθμίσεων»;

Εχουν αφομοιώσει το ενδεχόμενο κατάρρευσης της κυβέρνησης και της προσπάθειας που (λένε ότι) υποστηρίζουν;

Αν ναι, τότε η στρατηγική ταχείας εξόδου από το μνημόνιο είναι προφανώς η μόνη ορατή διέξοδος. Δεν υπάρχει άλλη.

Αν όχι, τότε ήδη κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από αυτό που φοβούνται μήπως συμβεί.