Ενα από τα πρώτα πράγµατα που µου έκαναν εντύπωση όταν, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πρωτοπάτησα το πόδι µου στη Γηραιά Αλβιώνα για σπουδές, ήταν η υπερηφάνεια των Βρετανών για τα προϊόντα του τόπου τους και η προθυµία τους να ξοδέψουν τις στερλίνες τους για αυτά.
Πόσο µεγάλη αντίθεση µε τη νοοτροπία της δικής µου γενιάς! Μιας γενιάς που, ενώ δεν είχε ακόµη δικαίωµα ψήφου το 1981, έζησε την εφηβεία της στη γενικευµένη ευφορία της δανεικής, όπως αποδείχθηκε, ευηµερίας που ακολούθησε. Ετσι, η δική µου γενιά ανακάλυπτε την ξενοιασιά του ταχυφαγείου και ξόδευε τις δραχµές των γονέων της για να φορά µε υπερηφάνεια γαλλικά µπλουζάκια και αµερικανικά παπούτσια και τζιν.
Χαίροµαι ιδιαιτέρως µε τη µεταστροφή που έχει επέλθει και δεν µε εκπλήσσει καθόλου το ότι η γεύση έχει παίξει κυρίαρχο ρόλο σε αυτό. Σε προσωπικό επίπεδο οι πρώιµες γευστικές εµπειρίες µου µε διέσωσαν από την ξιπασιά της δεκαετίας του ’90. Εγώ που αντάλλασσα το κολατσιό µου στο δηµοτικό µε το τυρί της συµµαθήτριάς µου που έστελνε ο παππούς της από το Μέτσοβο (ακόµη και σήµερα µπορώ να ανακαλέσω τη θεσπέσια γεύση του) δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου από την πορτοκαλιά απόχρωση του κόκκινου λέστερ (red leicester), όταν βρέθηκα στην οµώνυµη βρετανική πόλη (Leicester).
Σήµερα, το αγαπηµένο παιχνίδι του εξάχρονου γιου µου όταν ταξιδεύουµε είναι η «ανακάλυψη» νέων γεύσεων. Φέτος το καλοκαίρι στην Αργαλαστή, έτρωγε µετά µανίας τα λεµονάτα πηλιορείτικα ροδάκινα και δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουµε από την Τρίπολη το φθινόπωρο και να µη σταµατήσουµε στα κιόσκια των παραγωγών για µήλα. Οµοίως, κάθε φορά που επισκεπτόµαστε τη γενέτειρά µου, φέρνουµε χαλβά Φαρσάλων για τους φίλους του και, κατά δική του απαίτηση, κάνουµε την απαραίτητη στάση στον Δοµοκό για κατίκι (το οποίο βάζουµε στον τραχανά της γιαγιάς του που τρώει για πρωινό).
Πιστέψτε µε, αξίζει τον κόπο να παίξετε το παιχνίδι της ανακάλυψης νέων γεύσεων, ακόµη και αν δεν είστε παιδιά. Πάρτε ιδέες από το τεύχος µας και µη διστάσετε να µας στείλετε τις δικές σας ανακαλύψεις.
