ΤΩΡΑ που έχει κάπως αμβλυνθεί η απογοήτευση και –γιατί όχι; –η πικρία του φίλαθλου κόσμου από την ατυχή εμφάνιση της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (Σλοβενία), ίσως είναι χρήσιμο να διατυπωθούν μερικές σκέψεις που δεν προέρχονται από την τεχνογνωσία του συντάκτη της στήλης αλλά προσεγγίζουν το πρόβλημα περισσότερο ως προς την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ας μην κρεμαστούμε στο συναισθηματικό σωσίβιο της πολυπόθητης «ρεβάνς» προς την Ισπανία ή στην ήττα στο παρά ένα από την Κροατία καθώς ένα μοιραίο, ας πούμε, «κλικ» της τύχης θα άλλαζε άρδην το αποτέλεσμα. Επίκεντρο είναι η αιτιολογία και όχι η συμπτωματολογία.
***
Η ΕΘΝΙΚΗ ως σύνολο παρουσίασε ανισομέρεια απόδοσης. Η εκτός χρόνου συμπεριφορά δεν ήταν κάτι το σπάνιο. Δεν πρέπει να παραγνωριστούν οι αλλεπάλληλοι τραυματισμοί, καθώς και η μη συμμετοχή κάποιων δυναμικών στελεχών. Οι διαπιστώσεις αυτές ουδόλως ακυρώνουν τις ήττες όπου η ετεροβαρής ομαδική τακτική ήταν μοιραία. Εδώ πρέπει να εντοπιστεί η προπονητική ανεπάρκεια. Ας χρησιμοποιηθεί η λέξη «σκαμπανέβασμα». Ελειπε η συντονισμένη σταθερότητα τακτικής και στιβαρότητας. Ακόμη τρωτή προπονητικά ήταν και η διαχείριση του έμψυχου υλικού. Οι δικαιολογίες του κ. Τρινκιέρι δεν πείθουν όσο αυτός θα ήθελε, πιθανώς και κάποιοι άλλοι. Υπάρχει πάντως η ευθύνη της επιλογής του αντιφατικού τεχνικού από την Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.
***
ΝΩΡΙΤΕΡΑ από την έναρξη των αγώνων –και όχι εκ των υστέρων –είχαν ακουστεί και γραφεί κάποιες ενστάσεις για τον παραγκωνισμό –αν όχι απαξίωση –των ελλήνων προπονητών. Δεν είναι απαραίτητη η αναφορά ονομάτων, είναι γνωστά και στους στοιχειωδώς ασχολουμένους με το άθλημα. Μεγάλες επιτυχίες υπογράφουν έλληνες τεχνικοί στο ευρύτερο πλαίσιο. Δεν είναι άραγε διδακτικό ότι στην οκτάδα του Πρωταθλήματος Ευρώπης μόνο ένας ήταν ξένος προπονητής; (Ας αφήσουμε στην άκρη τη λαϊκή ρήση «παπούτσι από τον τόπο σου» κτλ.) Από το μεγάλο ορόσημο του 1987 Ελληνες ήσαν κατά πλειονότητα οι επιτυχημένοι τιμονιέρηδες των εθνικών ομάδων. Να ελπίσουμε ότι κάποτε στο μέλλον –υπό την πίεση των ίδιων των πραγμάτων –θα υπάρξει περισσότερος «φιλελληνισμός»…
***
ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ της εθνικής ομάδας έδωσαν ό,τι καλύτερο από την άποψη της αγάπης και της πίστης στο εθνικό συγκρότημα. Ξεπέρασαν ακόμη και προβλήματα υγείας. Ουδέποτε αδιαφόρησαν για την τύχη της ομάδας, αλλά συχνά έδειχναν εγκλωβισμένοι στην ανισομέρεια του όλου αγωνιστικού σχεδιασμού. Οι ώριμοι έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν στα επόμενα δύσκολα τρία χρόνια ως τους Ολυμπιακούς του 2016. Η νέα γενιά έχει ταλέντο, αρκεί αυτό να καλλιεργηθεί σωστά. Ως προς την εθνική ομάδα η πνοή του υπεύθυνου μελλοντικού προπονητή πρέπει να εμπνέει (δίχως αμπελοφιλοσοφίες) δυναμισμό. Φυσικά υπάρχουν η ηθική στήριξη της Ομοσπονδίας, η οποία είναι δεδομένη, και η άκαμπτη αγάπη του κόσμου.
***
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ διαπιστευτήρια της εθνικής ομάδας και η ιστορία της δεν παραγράφονται με τις τυχόν αναπόφευκτες αποτυχίες. Το αποτέλεσμα στη Σλοβενία είναι βαρύ, όχι όμως και ανεπανόρθωτο. Τέτοιες παρενθέσεις είναι, ας πούμε, «φυσιολογικές». Χαρακτηριστικό δείγμα, οι περιπτώσεις Ρωσίας, Σερβίας και Ιταλίας. Οι πιο σημαντικές εμφανίσεις της Εθνικής οφείλονται στο φιλότιμο και στην αντίδραση των αθλητών. Αλλωστε πλείστα όσα αξιοπρόσεκτα στοιχεία για την αναπόφευκτα νέα πορεία της εθνικής ομάδας καταγράφονται σε ρεαλιστική και ειλικρινή, σοφή θα λέγαμε, συνέντευξη του εξαίρετου μέλους της εθνικής ομάδας Νίκου Ζήση στο «Βήμα της Κυριακής» (22.9.2013).
***
ΩΣ ΕΠΙΜΕΤΡΟ αξίζει να μεταφερθούν εδώ τα λόγια ενός από τους «πελαργούς», τους πιστούς οπαδούς της, που την ακολουθούν όπου γης αγωνίζεται: «Η ομάδα αυτή μας έχει δώσει τόσες χαρές που θα αφήσουμε πίσω αυτή την απογοήτευση». Σωστά, αλλά το ερώτημα παραμένει: Πώς θα χρησιμοποιηθούν στη μελλοντική πορεία της το μάθημα και τα συμπεράσματα; Η γνωστή ιστορία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
