Στην πολιτική κουλτούρα και πρακτική της μεταπολίτευσης ο επονομαζόμενος και ως «εθνάρχης» Κων/νος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, εισήγαγε την πολιτική ατιμωρησία. Πολιτική ατιμωρησία η οποία εμπεριέχεται στη φράση – δόγμα που διατύπωσε «ο πολιτικός δεν στέλνεται φυλακή αλλά στο σπίτι του». Η πολιτική αυτή πρακτική διαχύθηκε σε όλο το νομικό πλαίσιο που διέπει την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα, ήτοι σε επίπεδο εκτελεστικής εξουσίας η οποία και νομοθετεί (νομοθετική εξουσία), αλλά και δικαστικής, της οποίας επιλέγει την ηγεσία ενώ ταυτόχρονα νομοθετεί και το πλαίσιο στο οποίο θα συγκροτηθεί και θα δράσει. Έχοντας έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση νομοθετήσει το πλαίσιο της ανεύθυνης ποινικής δράσης της, καθώς είναι γνωστή η ποινική ατιμωρησία των πολιτικών μέσω δημοκρατικών διαδικασιών βέβαια, επικαλείται και την ανάληψη των πολιτικών ευθυνών (τις έχουν επικαλέστει πλήθος πολιτικών στην μεταπολίτευση), δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι απέτυχαν στην άσκηση των πολιτικών που εφάρμοσαν και εννοείται προφανώς κατ΄ αυτούς ότι δεν φέρουν άλλη ευθύνη.
Οι εκλογές λειτουργούν σαν καθαρτήριο των αποτυχημένων πολιτικών, ανεξαρτήτα των συνεπειών που επιφέρουν στην όμορφη, ταλαίπωρη και πολλαπλώς αδικημένη αυτή Χώρα από τους πολιτικούς της. Πολιτική σημαίνει άσκηση δημοσίων πολιτικών για επίλυση δημοσίων προβλημάτων με σκοπό την βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Οι πολιτικές ψηφίζονται προεκλογικά αφού αξιολογηθούν από τους πολίτες για να εφαρμοστούν μετεκλογικά.
Η μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων δεν συνιστά αδίκημα; Η αποτυχία δημοσίων πολιτικών εις βάρος πολιτών, οικογενειών και της πατρίδας δεν συνιστά αδίκημα; Ο διασυρμός της πατρίδας μας δεν συνιστά αδίκημα; Πως σε άλλα κράτη όχι βέβαια τόσο προηγμένα όπως η Χώρα μας όπως στη Γαλλία, Ισλανδία, Ιταλία ασκούνται διώξεις σε πολιτικούς (οι οποίοι δεν επικαλούνται την Ελληνική εφεύρεση των πολιτικών ευθυνών) και στην Ελλάδα με τα τόσα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η διαχείριση της πολιτικής εξουσίας δεν διώκεται κανένας;
Ως πότε οι πολιτικοί στην Ελλάδα θα εξαιρούνται από κάθε ευθύνη με το νόμο περί (μη) ευθύνης των υπουργών και το εφεύρημα της πολιτικής και όχι της ποινικής ευθύνης; Από που πηγάζει αυτό το εφεύρημα; Η εφεύρεση αυτή σημαίνει ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχουν ποινικές ή αστικές ευθύνες; Όποιος αποτυγχάνει θα επικαλείται πολιτικές ευθύνες και θα «αθωώνεται» αυτόματα απ΄ όλα όσα έχει προκαλέσει;
Η παραίτηση από κυβερνητική θέση και η ανάληψη πολιτικών ευθυνών σημαίνει ότι δε φέρω καμία άλλη ευθύνη; Θα το θεωρούσα βήμα πολιτικής προόδου και πολιτισμού όχι μόνο να μην πραγματοποιηθεί πότε επίκληση του συγκεκριμένου όρου στο μέλλον, αλλά παράλληλα με κατάλληλη τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου να ελέγχονται ποινικά συλλογικά και ατομικά, όλοι όσοι έχουν διαχειριστεί πολιτική εξουσία, αναλαμβάνοντας θέσεις πολιτικής ευθύνης και έχουν προκαλέσει τόσα δεινά στη Χώρα μας, όπως αυτά που τώρα αντιμετωπίζει.
