Τώρα, που το αίμα «κρύωσε» σε σχέση με την απόπειρα απόδρασης του Παναγιώτη Βλαστού από τα Τρίκαλα, καλό είναι να συμπυκνώσουμε κάποιες σκέψεις και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Θυμάμαι ακόμα καθηγητή μου στη Νομική της Αθήνας, που αργότερα ασχολήθηκε με την πολιτική, έγινε μάλιστα και υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος έλεγε ότι «όσο υπάρχουν κρατούμενοι και μάλιστα καταδικασμένοι για πολλά χρόνια κάθειρξης, πάντα θα προσπαθούν να οδηγηθούν στον δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία…» Όπερ και εγένετο.
Μόνο, που οι πετυχημένες αποδράσεις και μάλιστα με ελικόπτερο από τη μεγαλύτερη φυλακή της χώρας, τον Κορυδαλλό, έδειξαν ότι χωρίς συνεργασία «από μέσα» τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Είναι κοινό μυστικό ότι στις αποδράσεις από τον Κορυδαλλό υπήρχε πάντα το ίδιο ισχυρό δίχτυ προστασίας. Οχι σαν αυτό, το εναέριο, που απέτρεψε την απόδραση από τα Τρίκαλα. Το άλλο, το αόρατο, των συνεννοήσεων «επωνύμων παραγόντων» και «μεγαλοκρατουμένων» μέσα στη φυλακή. Αρκεί να υπήρχαν χρήματα. Και υπάρχουν πολλά. Καταρχάς όσα δεν βρέθηκαν από την υπόθεση της απαγωγής του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου. Τα χαμένα λύτρα είναι πολλά· και στις μέρες μας μπορούν να εξαγοράσουν πολλούς.
Τι έκανε άραγε τις αρχές να μην τοποθετήσουν το δίχτυ, που απέτρεψε την απόδραση από τα Τρίκαλα, και στις φυλακές Κορυδαλλού; Μήπως η έλλειψη του κοινού νου ή μήπως τα έξοδα; Απίθανο, γιατί αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι εκτός των αλλών και το κύρος των αρχών. Προφανώς τίποτε από αυτά. Μάλλον κάποιοι φρόντισαν να διατηρήσουν ανέπαφες τις κατάλληλες διευκολύνσεις ή – η πιο αθώα εξήγηση – δεν ήθελαν να ξεσηκώσουν την πραγματική «ηγεσία» της φυλακής.
Μπορεί να ακούγεται δυσάρεστο, αλλά είναι απολύτως αληθινό, ότι την εξουσία στις μεγάλες φυλακές κάποιοι αδύναμοι (παράγοντες, φυσικά) την μοιράζονται με τους βαρυποινίτες για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, όπως έγραψε το vima.gr στο κύριο άρθρο του.
«Με εμένα θα περνάς μια ζωή καλά», συμβούλευε μεγαλέμπορος ναρκωτικών πριν από χρόνια μεγαλοστέλεχος των φυλακών. Αυτή είναι η υπόσχεση των μεγαλοκρατουμένων σε εκείνους που πάντα τους ακούνε πρόθυμα: «Δώστε μας ό,τι θέλουμε, κάνετε λίγο τα στραβά μάτια και εμείς θα σας τους έχουμε όλους ήσυχους· ούτε εξεγέρσεις ούτε τίποτα». Και η ζωή συνεχίζεται…
Τότε, που σκαλώνει η συνταγή; Μα, σε αυτό, που μου είχε πει ο καθηγητής μου, ο οποίος δεν υπάρχει πια στη ζωή: Στην δίψα για ελευθερία, για λίγες έστω ώρες μακριά από τα κάγκελα, που δεν μπορεί να εξαγοραστεί ούτε με χρήματα ούτε με δύναμη μέσα στη φυλακή. Και αυτή η δίψα καταλαμβάνει ακόμα και τους ισχυρούς διαχειριστές της εξουσίας… εντός.
