on air

Πολλά χρόνια πριν, πίσω στα 80s (στην εποχή των ανέμελων νιάτων μας), είχαμε καθιερώσει με την παρέα μου τα «Ξεφτιλοπαρασκευοσαββατοκύριακα». Απαξ εβδομαδιαίως, Παρασκευή, Σάββατο ή Κυριακή βράδυ, συγκεντρωνόμασταν στο σπίτι κάποιου από εμάς και κάναμε τα πιο ανθυγιεινά, βλακώδη, ντροπιαστικά κ.λπ. πράγματα που μας… διασκέδαζαν: τρώγαμε τόνους λιπαρής πίτσας και προτηγανισμένης πατάτας μουλιασμένης στο κέτσαπ, πίναμε κακής ποιότητας οινόπνευμα, καπνίζαμε κουτσομπολεύοντας, παίζαμε «Αλήθεια ή θάρρος» (το πιο εξευτελιστικό παιχνίδι που υπάρχει αν σεβαστείς τους όρους του) και παρακολουθούσαμε βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη μασουλώντας σοκολάτες γάλακτος, εργολάβους (πολύ της μόδας) και τρουφάκια.

Ηταν, εκείνο το trash πάρτι, η εκτόνωση της καταπιεσμένης σκανδαλιάρικης πλευράς μας έπειτα από ένα πενθήμερο σκληρής εργασίας. Και να που τώρα η τηλεόραση παίρνει στιγμές από το trash που είχαμε αφήσει πίσω μας και επιχειρεί να το ξανακάνει μόδα, με την προβολή των βιντεοταινιών παραγωγής 1980. Βαφτίζοντάς το νοσταλγία και επιβεβαιώνοντας ότι πράγματι σήμερα «Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν» (για να θυμηθώ το θαυμάσιο βιβλίο της Σιμόν Σινιορέ).

Η ενότητα «Ταινίες 80s – Greek lovers» που προβάλλεται από τον AΝΤ1, παρ’ ότι διαφημίστηκε ως ένα χιουμοριστικό κλείσιμο του ματιού στο κοινό που έχει ανάγκη να γελάσει, ως όαση ελαφρότητας μέσα στη γενική κατήφεια, είναι άλλη μία απόδειξη του πόσο πολύ τα ίδια τα κανάλια έχουν απαξιώσει την ψυχαγωγία.

Γιατί πίσω από τις επικοινωνιακές κορόνες τύπου «αγαπημένες ταινίες, κορυφαίες ατάκες, κλασικές σκηνές, λατρεμένοι πρωταγωνιστές, αξέχαστες ερμηνείες που άφησαν εποχή» είναι εμφανής η ένδεια του προγράμματος, η αδυναμία του καναλιού του Αμαρουσίου (και αυτού του καναλιού) να προβάλει φρέσκες και καλής ποιότητας εκπομπές. Αυτό καθώς ούτε οι βιντεοταινίες που βγήκαν από το μπαούλο ήταν αγαπημένες, ούτε οι ατάκες τους είναι κορυφαίες, ούτε οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους άφησαν εποχή.

Δείγματα μιας περιόδου εκπτώσεων και παρακμής είναι, που με άλλοθι την κρίση αναβαπτίζονται ψυχαγωγία για όλη την οικογένεια και «ντύνουν» και την παρακμή της τηλεόρασης, με φτήνια, προχειρότητα, χυδαιότητα. Ωστόσο, και αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, οι περίοδοι κρίσεως δεν αφήνουν πίσω τους μόνο συντρίμμια, αλλά και τον σπόρο της νέας, καλύτερης, εποχής. Εξαρτάται πώς διαχειρίζεται καθένας την κατάσταση…

Εν προκειμένω πέρα από υποχρέωση είναι και στοίχημα επιβίωσης για τα κανάλια η μετάβαση στην καινούργια εποχή της δημιουργίας και της ποιότητας –ναι, μπορεί και η «ελαφρά ψυχαγωγία» να είναι καλού γούστου, και ας το έχουν ξεχάσει. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνει με υποπροϊόντα επιπέδου «Αλλαγή και το λουρί της μάνας» –αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που προβάλλεται αύριο. Δεν μπορεί να γίνει όταν κατά την περίοδο της δραματικής αλλαγής ορισμένοι αντί να σοβαρευτούν εξακολουθούν να επενδύουν ακόμη στο λουρί της μάνας…