Αναρωτιέμαι όλος αυτός ο πόνος που έχει σωρευτεί στις ψυχές των γονιών καθώς αγωνιούν στην καθημερινότητα για τον βιοπορισμό, δεν αγγίζει κανέναν τους;

Και αυτό πάλι, η καθ΄ ολοκληρία παράδοση και η ανεμπόδιστος ξεγύμνια της αξιοπρέπειάς μας πώς μας αφήνει άπραγους και άλαλους;

Μήπως η ευμάρεια του παρελθόντος δημιουργεί το συναίσθημα της συνενοχής και θεωρούμε και τους εαυτούς μας υπαίτιους στην υποστολή των ιδανικών μας;

Σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια έχουν ποδοπατηθεί αγώνες, ματωμένες αξίες και ιδανικά, πολιτισμός και αξιοπρέπεια, θαρρείς και ήταν αυτά η αιτία του ξεπεσμού μας.Κινήματα που εγράφησαν με την πένα του υπερήφανου ελληνικού ιδεώδους ακυρώθηκαν αν μια νυκτί.

Άσε εμένα. Tα παιδιά μου; Να μην μπορώ να στηρίξω την πολιτισμική τους μόρφωση; την εξειδίκευση στο επίσταμαι; να φοβάμαι μην μπορώντας να στηρίξω τα όνειρά τους;

Μήπως αυτό τελικά είναι ο σκοπός τους; μήπως μας θέλουν άφωνους, άπραγους, καθοδηγούμενους υποτελείς και υποταγής των οικονομικών δυναστών και των συμφερόντων τους;

Η ιστορία διδάσκει, διδαχές αναρίθμητες στις σελίδες της, ότι η κατάκτηση με τα όπλα είναι επιζήμια και προκαλεί αντιδράσεις στον καθωσπρεπισμό τους, η οικονομική όμως αιχμαλωσία είναι ιδιότυπη και αγγίζει το όλων της υπάρξεως, καθότι η κατάκτηση μέσο των όπλων και του πολέμου στερεί μεν την ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας αλλά δεν μπορεί να αλώσει τις αγέρωχες ψυχές και το απέραντο πνεύμα – 400 χρόνια και δεν ήσαν αρκετά – όμως η οικονομική αιχμαλωσία ευνουχίζει κάθε γόνιμη σκέψη καθώς ενώ δεν στερείσαι την ελευθερία, σου στερεί όμως την τροφή για τις αξίες που πρεσβεύει η ελευθερία και έτσι ζεις μια επίπλαστη εικονική και διαστρεβλωμένη εκ των έσω και εκ της βάσεώς της πραγματικότητα.

Τέσσερα χρόνια γκρεμίζονται όνειρα και οι δακρυσμένες ψυχές αναζητούν την αλμύρα του πελάγους για να μπολιάσουν μ αυτήν τις ανοικτές πληγές και να δημιουργήσουν ένα νέο δέντρο – αγέρωχο, με ρίζες από το παλιό για να μεγαλώσει να ανθίσει και να μεγαλουργήσει.

Μα τούτη πάλι η Αφωνία;

Πρέπει να το καταλάβουμε ότι δεν είμαστε συνένοχοι, μπουνταλάδες σταθήκαμε

και κρατήσαμε τα ψίχουλα που μας έσυραν και νιώσαμε την οσμή τους καθώς την γεύση την κράτησαν εκείνοι. Από τις πέντε αισθήσεις την μία εμείς,τις τέσσερις αυτοί και αυτήν μας την έδωσαν για να μπορούμε να οσφραινόμενα την υπεροχή τους.

Λοιπόν βροντοφωνάζω, δεν τα φάγαμε μαζί κύριοι.

Το γνωρίζουν ευθαρσώς,το αποκαλύπτουν, λεφτά υπάρχουν, τα έχουν εκείνοι που κάτω από τους μεγαλοπρεπείς πολυελαίους των σαλονιών τους επιδεικνύουν με θράσος τον πλούτο τους αλλά συνάμα και τις φτωχές καρδιές τους και τα λειψά πνεύματά τους, ευφάνταστα σαρκία !

Χιλιάδες οικογένειες στερούνται το φως κ όμως αυτό δεν αγγίζει, επιβάλλονται οι νόμοι τους και έρχονται με περισσότερη σκληρότητα να στραγγίσουν το καθετί από όσα μας παρέδωσαν οι πριν από εμάς, όλα όσα δικαίως πίστεψαν και ανιδιοτελώς αγωνίσθηκαν.

Και εμείς ιδιοτελείς;

Εκπορνευόμασταν με την πλουτοκρατία, ερωτοτροπούσαμε για ένα ακριβό αυτοκίνητο για ένα κινητό τελευταίας γενιάς, καθώς μας πότισαν μέσα από τα κουτιά της διαστρέβλωσης, της απάθειας και της νέκρωσης ή του λήθαργου, κουτιά τα οποία βρίσκονται σε κάθε σπιτικό, ότι τούτα αποτελούν στοιχεία που δηλώνουν την ταυτότητά σου, την τάξη σου, την διαστρωμάτωση σου.Αυτά είναι που σε καθιστούν αναγνωρίσιμο.

Εφόσον λοιπόν η ζωή μας κρίνεται και αξιολογείται από την ποσότητα των υλικών αγαθών, τότε αυτή μπορεί να εκπέσει όταν εξέλειπαν αυτά, υπάρχουν αυτά είσαι κάποιος ονομαστός και ξεχωριστός, αν όχι έχεις εκπέσει.

Έτσι για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο πνευματικός και ψυχικός πλούτος είναι αξίες και ιδανικά ως άλλου Διγενή, αδιαπραγμάτευτα !

Όταν χαρακτηρίζεσαι αξιομνημόνευτος για τις ιδέες σου, το ποιόν σου, τον πολιτισμό που εκπέμπεις, τον πλούτο και το βάθος των γνώσεων σου και την ταπεινή δύναμη που σου χαρίζει όλο αυτό το κράμα δεν πρόκειται ποτέ να εκπέσεις, εσαεί θα παραμείνεις στο στερέωμα και στην πολιτεία των γιγάντων καθώς ο Σολομός, ο Κολοκοτρώνης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Λαμπράκης και τόσοι άλλοι στο πεδίο που τους αναλογεί,στολίζουν με τους λαμπρούς ανδριάντες τους ξεχωριστά αυτήν την πολιτεία, την πολιτεία με τους αμπέλους, τα άσπρα παραθυρόφυλλα,τα γαλάζια κύματα και την άλμη,την Ακρόπολη της άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς με τις υπερήφανες ψυχές που δίδαξε τον κόσμο!

Δεν μπορεί? θα υπάρχει κάτι που θα έχει κληρονομηθεί και θα έχει απομείνει ανέπαφο στο DNA ΜΑΣ ! έως πότε λοιπόν;

Ο κ. Κωνσταντίνος Χρυσίδης είναι οικονομολόγος.