Η κυβέρνηση συνεργασίας κινείται αυτή τη στιγμή στο όριο. Ανέλαβε την ευθύνη λήψης των σκληρών περιοριστικών και εισπρακτικών μέτρων, πήρε το πολιτικό κόστος που αναλογούσε σ’ αυτά και εισέπραξε βεβαίως τους πόρους της διάσωσης και ένα δώρο χρόνου προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη την προσπάθειά της.Ισορρόπησε προς το παρόν, αλλά το δώρο χρόνου ξοδεύεται.
Κάποια στιγμή θα εξαντληθεί και αν δεν έχουν εκπληρωθεί τα υπεσχημένα τότε θα βυθισθεί σε νέα κρίση βαθύτερη από την προηγούμενη. Ουσιαστικά η κυβέρνηση Σαμαρά είναι αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη με τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού προβλήματος.
Για να τον σπάσει πρέπει να κάνει δουλειά ποιοτική, διαρθρωτική, να δράσει συντονισμένα και οργανωμένα για την μεταρρύθμιση του οικονομικού συστήματος, για την απαλλαγή από το βάρος των χρεοκοπημένων αντιλήψεων που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Για να το επιτύχει είναι υποχρεωμένη η ίδια να αλλάξει. Ίσως και τα πρόσωπα που την συγκροτούν επίσης. Όπως και η μέθοδος εργασίας πρέπει να αλλάξει.
Η εποχή θέλει μαχητές, δεν της αρκούν άβρεχτοι παρατηρητές, όπως είναι οι περισσότεροι των υπουργών.
Οι κ.Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης αν θέλουν να πετύχουν είναι υποχρεωμένοι να διαθέσουν τις καλύτερες δυνατές δυνάμεις. Αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν στα μισά του δρόμου…
