Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή όπου η έννοια της παγκοσμιοποίησης -με όποιους θετικούς οικονομικούς συνειρμούς αυτό συνεπάγετο- να είναι μια ελπιδοφόρα εξέλιξη στις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ κρατών και επιχειρήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Επιτέλους οι οικονομικά ισχυρότερες -αναπτυγμένες- χώρες θα εύρισκαν ένα νέο αχανές καταναλωτικό κοινό, πέραν του ανεπτυγμένου κόσμου για την προώθηση των προϊόντων τους δημιουργώντας περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας ενώ ο τρίτος κόσμος μέσω της ανάπτυξης του θα όδευε σταδιακά σε οικονομική και εργασιακή σύγκλιση με τον ανεπτυγμένο κόσμο.
Η προοπτική αυτή μετά από ένα ικανό χρονικό διάστημα εφαρμογής του ανετράπη ολοκληρωτικά καθ’ ότι το μοντέλο αυτό δοκιμάστηκε όχι σε ανοικτό κράτη/κοινωνίες αλλά σε περιχαρακωμένα οικονομικά περιβάλλοντα τύπου ΕΕ, US-NAFTA, BRICS, CHINA, RUSSIA κλπ τα οποία με την εφαρμογή προστατευτικών παρεμβατισμών -στις μεταξύ τους συναλλαγές- είχαν σαν αποτέλεσμα την επικράτηση στην παγκόσμια αγορά πάντα του φτηνότερου-κοστολογικά- προϊόντος.
Τα φτηνά εργατικά χέρια του τρίτου κόσμου συνεχίζουν να παραμένουν- με παρεμβατικό τρόπο -φτηνά με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από την αγορά -για λόγους κόστους- των προϊόντων που παράγονται στον ανεπτυγμένο κόσμο. Έτσι ο ανεπτυγμένος κόσμος για να προωθήσει τα προϊόντα του στο ανταγωνιστικό και παγκοσμοιοποιημενο πλέον περιβάλλον και να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας, καταφεύγει σε τριτοκοσμική σύγκλιση εργατικού κόστους υποβαθμίζοντας έτσι το βιοτικό επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών. Η ισότητα λειτούργησε τελικά προς τα κάτω καταποντίζοντας το βιοτικό επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών- για λόγους ανταγωνισμού- σε μη βιώσιμα μεγέθη, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο τριτοκοσμικό καθεστώς/μοντελο οικονομικής λειτουργίας με χαρακτηριστικά μεσαιωνικού τύπου το οποίο εγκυμονεί κινδύνους επικίνδυνης κοινωνικής αστάθειας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η αναθεώρηση της αδιέξοδης αυτής οικονομικής πολιτικής θα προέλθει από κοινωνικές πιέσεις οι οποίες θα πρέπει ταυτόχρονα να συνοδεύονται από προτάσεις νέων ανταγωνιστικών οικονομικών μοντέλων σε εθνικό η υπερ-εθνικό επίπεδο. Η Ελλάδα βρίσκετε πρώτη αυτή – από τις ανεπτυγμένες χώρες – στην καρδιά των κοσμογονικών αυτών εξελίξεων και καλείται να αναζητήσει και να διαμορφώσει το δικό της οικονομικό μοντέλο επιβίωσης, μέσα σε ένα αφιλόξενο και ασταθές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Θα πονέσει αλλά θα τα καταφέρει.