Τα διδάγματα του Κατάρ

Τις αδυναμίες της ακολουθούμενης ελληνικής πολιτικής τόσο στον ευαίσθητο, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή, οικονομικό τομέα όσο και στον εξίσου ευαίσθητο τομέα των εξωτερικών σχέσεων ήλθε να αναδείξει η επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά στο Κατάρ. Μία επίσκεψη η οποία υποτίθεται ότι θα σήμαινε την έναρξη της δύσκολης προσπάθειας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στη χώρα μας, τη στιγμή που η πρόκληση της ανάπτυξης έχει αναδειχθεί στον υπ’ αριθμόν ένα στόχο της κυβέρνησης. Αντί όμως επενδύσεων αυτό που διαπιστώθηκε είναι ότι το Κατάρ δεν μπορεί να συμμετάσχει στους διαγωνισμούς για τις αποκρατικοποιήσεις, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί της ΕΕ, αλλά έχει επιλέξει τη λύση των απευθείας διακρατικών συμφωνιών. Και το εύλογο ερώτημα είναι: Γιατί δεν το γνωρίζαμε αυτό όλα αυτά τα χρόνια που διαφημίζαμε σε όλους τους τόνους το υποτιθέμενο ενδιαφέρον των Καταρινών για το περιώνυμο Ελληνικό και όχι μόνον, έπειτα μάλιστα από αλλεπάλληλες ελληνικές αποστολές στην Ντόχα;

Το ερώτημα αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό διότι αποδεικνύει όχι μόνο τον πλημμελή τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες, αλλά και τη μανία της κυβέρνησης να διαφημίζει το υποτιθέμενο ενδιαφέρον ξένων χωρών για επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν μάλιστα οι επενδύσεις αυτές είναι αδύνατον να υλοποιηθούν από νομικής πλευράς. Φάτε μάτια ψάρια δηλαδή. Γι’ αυτό ναυάγησε και η πολυδιαφημισμένη επένδυση των Καταρινών στον Αστακό, ενώ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει γίνει απολύτως καμία αποκρατικοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι, ελλείψει άλλων εσόδων, όχι μόνο από τις αποκρατικοποιήσεις αλλά και από την αποτυχία στη μείωση του σπάταλου κράτους, να λαμβάνονται τα γνωστά ανάλγητα μέτρα με τις απαράδεκτες μειώσεις των μισθών και συντάξεων και την τρομακτική αύξηση των φόρων. Στραγγαλίζεται έτσι κάθε προοπτική ανάπτυξης και λοιδορούνται τα αλλεπάλληλα μνημόνια, εφόσον δεν εφαρμόζεται η αναπτυξιακή τους πτυχή. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που στην Ντόχα απλώς ανακοινώθηκε η δημιουργία ενός κοινού Ταμείου για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στο οποίο καλείται να συμβάλει ισομερώς και η Ελλάδα με 1 δισ. δολάρια και να δούμε πού θα τα βρει!

Πέρα όμως όλων αυτών, στο Κατάρ αναδείχθηκε και η έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδιασμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Οργανώθηκε έτσι στο πόδι και την τελευταία στιγμή μία συνάντηση του κ. Σαμαρά με τον κ. Ερντογάν, ο οποίος βρισκόταν και αυτός εκεί. Πράγμα το οποίο θα όφειλε να γνωρίζει εκ των προτέρων η ελληνική πλευρά, ώστε είτε ο κ. Σαμαράς να αποφύγει να βρεθεί εκεί την ίδια μέρα είτε η συνάντηση αυτή να προετοιμαστεί καταλλήλως, ώστε να μην καταλήξει σε αποτυχία. Το αποτέλεσμα ήταν, προτού ακόμα αρχίσει ο νέος ελληνοτουρκικός διάλογος κορυφής με την επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στην Αγκυρα στις 5 Μαρτίου, να δημιουργηθεί μια δυσάρεστη κατάσταση, με τον τούρκο πρωθυπουργό να ζητάει εξηγήσεις για τους ιμάμηδες στη Δυτική Θράκη και να επανέρχεται μάλιστα στο ζήτημα αυτό με ιδιαίτερα οξείς τόνους μιλώντας στην τουρκική Εθνοσυνέλευση. Φορτίζεται έτσι επικίνδυνα και πάλι το κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μάλιστα τις παραμονές μιας επίσκεψης η οποία υποτίθεται ότι θα έθετε τις βάσεις για τη συνεργασία με τη νέα ελληνική κυβέρνηση.