on air

Το θέμα δεν είναι ο κωμικοτραγικός καβγάς του Παύλου Χαϊκάλη και του Αδωνη Γεωργιάδη στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, κατά τη διάρκεια του οποίου αντηλλάγησαν απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί. Επρόκειτο για άλλο ένα θλιβερό δείγμα τού εν Ελλάδι χαμηλοτάτου επιπέδου πολιτικού διαλόγου, έχουμε δει πολλούς τέτοιους. Εκείνο όμως που άξιζε να παρατηρήσει κανείς τη στιγμή που οι δύο βουλευτές φωνασκούσαν ήταν η έκφραση που είχε ο Αυτιάς στο κεντρικό παράθυρο: το στραβό χαμόγελο ικανοποίησης που, αν και προσπαθούσε να το κρύψει, παρέμενε εμφανώς ζωγραφισμένο στα χείλη του. Ναι, ήταν ικανοποιημένος γιατί γνώριζε ότι το… χάος θα το αναμετέδιδαν και άλλες εκπομπές (από τα δελτία των ειδήσεων ως τους «Ράδιο Αρβύλα»), καθώς και εκατοντάδες ιστοσελίδες, δίνοντας στην εκπομπή του ακόμη περισσότερη δημοσιότητα. Αρνητική βεβαίως, αυτά όμως αποτελούν επιμέρους λεπτομέρειες. Το ζητούμενο είναι ο χαβαλές, και οι Χαϊκάλης και Γεωργιάδης ήταν, όπως φάνηκε, οι ιδανικοί καλεσμένοι για κάτι τέτοιο. Ετσι ο δημοσιογράφος δεν επεχείρησε να τους σταματήσει όταν οι τόνοι άρχισαν να ανεβαίνουν, δεν προσπάθησε να τους επαναφέρει στην τάξη ούτε όταν το στούντιο της εκπομπής του μετετράπη στο ρινγκ ενός άκομψου αγώνα (λεκτικής) πυγμαχίας. Μόνο απολάμβανε, θεατής όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της τηλεοπτικής παρακμής.

Δίπλα του η «μ’ όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» Μάγδα Τσέγκου. Δήθεν σοβαρή και αυτή, με το ίδιο αδιόρατο (αλλά και… εμφανώς ορατό) χαμόγελο της ικανοποίησης αποτυπωμένο και στα δικά της χείλη, άκουγε τον Γεωργιάδη να ουρλιάζει στις ανατριχιαστικά υψηλές συχνότητες που πιάνει η φωνή του όποτε νευριάζει και τον Χαϊκάλη να του επιτίθεται: «Είσαι ξεφτίλας», «είσαι ξεφτιλισμένος», «καλά σε λένε σαλταδόρο», «είσαι γελοίος», «είσαι Καραγκιόζης». Και ξαφνικά, όταν από το Θέατρο Σκιών περάσαμε στo «Οι φίλοι μας τα ζώα» και ο «Καραγκιόζης» έγινε και «γάιδαρος», τότε στράφηκε προς τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων για να τον (ψευτο)επαναφέρει στην τάξη: «Οχι! Οχι τέτοια!». Ηταν η χρήση της… κακής λέξης (βλάκας) που την ξύπνησε από το υπέροχο όνειρο, τη φαντασίωση που την ήθελε να περιφέρεται καλοντυμένη και απαστράπτουσα στα ρετιρέ της θεαματικότητας. Η ίδια λέξη (και η απειλή των ακόμη πιο ακατάλληλων εκφράσεων που μπορεί να την ακολουθούσαν και να θύμωναν το ΕΣΡ) η οποία συνέφερε και τον «όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε» Αυτιά. Ο δημοσιογράφος αποφάσισε να επαναφέρει την τάξη τη στιγμή που το μπάχαλο ολοκληρωνόταν με την αποχώρηση του Γεωργιάδη. Ηταν βεβαίως πολύ αργά. Οχι για να ηρεμήσει η κατάσταση ως τον επόμενο (πάντα καλοδεχούμενο) πόλεμο των εκπροσώπων των κομμάτων, για να αποκατασταθεί η χαμένη αξιοπρέπεια της δημοσιογραφίας που για άλλη μία φορά, με την ανοχή εκείνων που την ασκούν, είχε μετατραπεί σε φτηνό σόου.