Ακουσα με ενδιαφέρον την κριτική του αθλητικογράφου κ. Γιώργου Γεωργίου για την τελευταία ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Django ο τιμωρός». Στην τηλεοπτική εκπομπή του χαρακτήρισε την ταινία του Ταραντίνο «παπαριά» θέτοντας ως επιχείρημα το ότι δείχνει «μαύρο καουμπόη».
Ο κ. Γεωργίου έχει ασφαλώς κάθε δικαίωμα με την κριτική του να αναδείξει τον φυλετικό ρατσισμό που υπερασπίζεται και που ο Ταραντίνο με την ταινία του καταδικάζει. Μόνο που, επειδή ζούμε στη χώρα της «ξερολίασης», όπου ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει και δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος το πιστεύει, καλό είναι να θυμίζουμε πού και πού την πραγματικότητα.
Να θυμίσουμε δηλαδή την ταινία «Boss Niger» (1975) του Τζακ Αρνολντ με τον μαύρο ηθοποιό Φρεντ Γουίλιαμσον σε ρόλο πιστολέρο-εκδικητή. Να θυμίσουμε επίσης το «Charlie One Eye» (1973) του Ντον Τσάφεϊ, που πραγματεύτηκε περίπου το ίδιο θέμα, με πρωταγωνιστή τον μαύρο ηθοποιό Ρίτσαρντ Ράουντρι.
Να θυμίσουμε και το «Σιλβεράντο» του Λόρενς Κάσνταν, μια μεγάλη επιτυχία του 1985, όπου ο μαύρος ηθοποιός Ντάνι Γκλόβερ έπαιξε επίσης έναν μαύρο πιστολέρο και μάλιστα άσο στο σημάδι με την καραμπίνα.
Και να θυμίσουμε, τέλος, τους «Ασυγχώρητους» (1992) του μέγιστου Κλιντ Ιστγουντ, όπου ο μαύρος ηθοποιός Μόργκαν Φρίμαν όχι μόνο «μαύρος καουμπόης» ήταν αλλά και μαύρος πληρωμένος φονιάς.
Να τα θυμίσουμε όλα αυτά για όσους ενδεχομένως να ακούν και να πιστεύουν τους «γάτους» που ναι μεν δεν τα ξέρουν, αλλά δυστυχώς ξέρουν πολύ καλά πώς να πετούν τις παπαριές τους για να εντυπωσιάσουν.
