Η υπερεργασία είναι σύμφυτη με την κουλτούρα της Ταϊβάν. Ωστόσο, τα πρόσφατα περιστατικά θανάτων υπαλλήλων από υπερκόπωση έχουν αρχίσει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά στις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στην ασιατική χώρα.
Μόνο μέσα στο 2011, τουλάχιστον 50 εργαζόμενοι (σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερο από τα αντίστοιχα στοιχεία του 2010) πέθαναν από την υπερβολική εργασία στο χώρο δουλειάς τους, αφού «χτυπούσαν» εξοντωτικά, για έναν ανθρώπινο οργανισμό, ωράρια. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις εργαζομένων που είχαν εργαστεί μέχρι και 300 ώρες (!) μηνιαίως.
Ταυτόχρονα αρκετά από τα θύματα, τα περισσότερα μεταξύ 25-40 ετών, ήταν, σύμφωνα με κρατικούς ερευνητές, υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και είχαν βεβαρημένο κληρονομικό χρονικό καρδιακών παθήσεων. Ωστόσο τα εργατικά συνδικάτα αποδίδουν τους θανάτους τους σε εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας και συνθήκες «γαλέρας» στις επιχειρήσεις.
«Οι πρόσφατες περιπτώσεις θανάτων διαφέρουν από τις αντίστοιχες των περασμένων ετών, επειδή αυτή τη φορά οι οικογένειες των θυμάτων μιλάνε ανοικτά για την υπερεργασία που σκοτώνει», λεει ο Σουν Γιου-Λιαν, γενικός γραμματέας της συνδικαλιστικής παράταξης Εργατικό Μέτωπο της Ταϊβάν.
«Οσο υπάρχουν οι νόμοι για τις συνθήκες δουλειάς, άλλο τόσο υπάρχει και η τοπική κουλτούρα που ενθαρρύνει την θανάσιμα επικίνδυνη εντατικοποίηση», επισημαίνει ο Πενγκ Φενγκ Με, ειδικός στο κρατικό Συμβούλιο Εργασιακών Υποθέσεων (CLA), προσθέτοντας πως, αν ο εργαζόμενος δώσει τη συγκατάθεση του, τότε μπορεί να υπερβεί τις 46 ώρες υπερωριών την εβδομάδα – πλαφόν που επιβάλλει ρητά ο νόμος.
Πολλοι εργοδότες κι επιχειρήσεις εξακολουθούν να θεωρούν την υπερβολική εργασία βικτοριανού τύπου απολύτως ανεκτή, προκειμένου η οικονομία της χώρας να μείνει ανταγωνιστική.
Κάπως έτσι, οι εργαζόμενοι στην Ταϊβάν αποδεικνύονται… σταχανοβίτες, δουλεύοντας περί τις 2.200 ώρες ετησίως, πολύ περισσότερο ακόμη κι από τους Ιάπωνες υπάλληλους, οι οποιοι φημίζονται για τις εργασιακές τους υπερεπιδόσεις.
