Κύριε διευθυντά,
«Ενας ριζοσπάστης μπορεί να καταλήξει συντηρητικός μέσα σε λίγα χρόνια χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα». Τη ρήση του αμερικανού συγγραφέα – φιλοσόφου Ρόμπερτ Αντον Γιουίλσον (η οποία καυτηριάζει τις «τούμπες» και τις επικοινωνιακές μεθόδους των πολιτικών) θυμήθηκα βλέποντας τον πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί τώρα που στριμώχνεται και κινδυνεύει να μην επανεκλεγεί να στρέφεται στην εθνικοσοσιαλιστική ρητορική και να αναζητεί καταφύγιο στην άκρα Δεξιά. Χαράσσοντας αντιμεταναστευτική πολιτική και απειλώντας με αποχώρηση από τη Συνθήκη Σένγκεν. Και αν ο ίδιος δηλώνει «ένα από τα χαρακτηριστικά που με διακρίνουν είναι ότι δεν εγκαταλείπω ποτέ, έτσι γεννήθηκα», εκείνο που κυρίως τον χαρακτηρίζει, όπως εξάλλου τους περισσότερους πολιτικούς καριέρας, είναι ο έρωτάς του για την καρέκλα του. Γίνεται αυτό εμφανές από τον αγωνιώδη τρόπο που την επαναδιεκδικεί. Ο οποίος τρόπος έκανε τον Τύπο να τον αποκαλέσει «Νικολά Λεπέν». Μετά τιμής
Πανδώρα
ΥΓ.: Πάντως, εδώ που τα λέμε, το παρελθόν του Σαρκοζί πλησιάζει περισσότερο στην άκρα Δεξιά παρά στο Κέντρο… Αυτό ισχυρίζονται και εκείνοι που τον θυμούνται, το φθινόπωρο του 2005, να χαρακτηρίζει τους εξεγερμένους νέους των υποβαθμισμένων προαστίων του Παρισιού «αποβράσματα» πυροδοτώντας εντάσεις και ταραχές.
* Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση της Ρωσίας δήλωσε ότι δεν θα σταματήσει να εφοδιάζει με όπλα το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία.
* Δεν φτάνουν, ως φαίνεται, ως τη Μόσχα οι τηλεοπτικές εικόνες με τους άμαχους νεκρούς…
* Μαύρα τα μαντάτα από διάφορες γωνιές του πλανήτη όπου σημειώνονται ταραχές και εμφύλιοι, μαύρα φόρεσε και η μόδα.
* Το… δυσοίωνο χρώμα πρωταγωνιστεί στις ανοιξιάτικες και στις καλοκαιρινές κολεξιόν. Για να ξέρετε τι θα φοράτε όταν θα διαμαρτύρεστε για την κατάσταση της χώρας έξω από τη Βουλή.
* Είχαμε την «Εαρινή συμφωνία» του Γιάννη Ρίτσου («Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο-στον ήλιο / και τραγουδάμε και τραγουδάμε»), τώρα έχουμε την «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη. Νέο κόμμα, με παλιά ονόματα. Τόσο νέο…
