Οι οινοπαραγωγοί της Αργεντινής προσπέρασαν την χρεοκοπία

Διόλου άσχημα για μια χώρα που δεν διαθέτει μακρά οινική ιστορία, με την παραγωγή κρασιού μέχρι το 1990 να στηρίζεται σε δύο μέτριας ποιότητας ποικιλίες, την Criolla (Κριόγια) και την Torrontes (Τοροντές). Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα έγινε μία σημαντική στροφή προς την παραγωγή οίνων με πολύ υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές, κυρίως από την Malbec (Μάλμπεκ), μια ποικιλία που ήρθε στην Αργεντινή από Γάλλους αποίκους στα μέσα της δεκαετίας του 19^ου αιώνα, καλλιεργήθηκε και τελειοποιήθηκε στους πλούσιους αμπελώνες της επαρχίας Μεντόζα.

Στη Μεντόζα, τη μεγαλύτερη οινοπαραγωγική ζώνη της χώρας που βρίσκεται δυτικά της πρωτεύουσας, Μπουένος Άιρες, στους πρόποδες των Άνδεων, καλλιεργείται και παράγεται πάνω από το 60% του αργεντίνικου κρασιού.

Η περιλάλητη «αναγέννηση των αργεντίνικων κρασιών» οφείλει πολλά στο κλίμα που επικρατεί όλο το χρόνο στην περιφέρεια της Μεντόζα, αφού παρά το ότι οι βροχές είναι ελάχιστες, τα νερά που κατεβαίνουν από τις Άνδεις ευνοούν την καλλιέργεια όχι μιας, αλλά δυο, ποιοτικά ανώτερων, ξενόφερτων ποικιλιών σταφυλιού που πλέον πολιτογραφήθηκαν ως αργεντίνικες. Πλην της ποικιλίας Μάλμπεκ, που ήρθε από το Μπορντό της Γαλλίας έχουμε και την Bonarda (Μπονάρντα), από το Πιεμόντε της βόρειας Ιταλίας.

Κάπως έτσι, από το ιταλικό στο αργεντίνικο… Πιεμόντε (είναι τα βουνά που κυκλώνουν την επαρχία Μεντόζα), πολλές οικογένειες ζουν από τους αμπελώνες τους.

«Είναι κάτι παραπάνω από μια απλή δουλειά: είναι τρόπος ζωής, κάτι στο οποίο ανήκεις πλέον ολοκληρωτικά», λέει η Γκαμπριέλα Φουρλότι, απόγονος Ιταλών αποίκων, οι οποίοι έφεραν το 1890 μαζί τους στη νέα τους πατρίδα τη γνώση και τα μυστικά της τέχνης της αμπελουργίας. «Δεν βγάζουμε πάρα πολλά χρήματα από την παραγωγή και πώληση του κρασιού μας, αλλά αντλούμε ευχαρίστηση από όλη τη διαδικασία», προσθέτει η κυρία Φουρλότι δείχνοντας τους τεράστιους αμπελώνες της οικογένειας. «Το κρασί ρέει στην Μεντόζα, όπως το αίμα στο ανθρώπινο σώμα», καταλήγει γελώντας.