Είμαι ξαπλωμένη και σκέφτομαι τον Βενιζέλο. Όχι μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Στο σκηνικό δεν υπάρχει τίποτα που να κρίνει απαραίτητη την γονική συναίνεση. Ίσως να εγείρει θέμα ψυχιατρικής παρακολούθησης αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν. Ναι λοιπόν. Σκέφτομαι τον Βενιζέλο καθώς το σώμα μου χαλαρώνει από το μασάζ της καρέκλας. Σε στάση οριζόντια και με τα δυνατά φώτα στο ταβάνι να με τυφλώνουν, ο νους μου στέκεται στον ώμο του υπουργού Οικονομικών σαν παπαγάλος. Καταλαβαίνω την χαρά του για το κούρεμα των ομολόγων. Κατανοώ όμως και τον πόνο του που αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πρώτο πληθυντικό στις δηλώσεις του όταν στην ουσία εννοεί πρώτο ενικό. Είναι σκληρό να πρέπει να μοιραστείς την επιτυχία. Ειδικά όταν βαθιά μέσα σου πιστεύεις πως αυτή οφείλεται μόνο σε εσένα. Δεν ξέρω αν θα έτρεφα την ίδια κατανόηση και συμπόνοια για το άτομό του αν βρισκόμουν σε διαφορετικό περιβάλλον. Ας πούμε πως η έντονη μυρωδιά του οξυζενέ και η ακατάσχετη φλυαρία των διπλανών κυριών με παρασέρνουν σε αυτές τις βρώμικες σκέψεις. Είναι εξάλλου και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσεις σε ένα κομμωτήριο.

Το δικό μου Eurogroup που συνεδριάζει ανά δίμηνο. Τόσο είναι το μέγιστο χρονικό διάστημα που αντέχει το ομόλογο στο κεφάλι μου να μείνει ακούρευτο. Ω ναι, η δική μου κόλαση. Ο χρόνος εκεί μετράει αλλιώς. Τον υπολογίζω με βάση τα πόσα χέρια πλυσίματος θα χρειαστώ στον λουτήρα και τις πόσες διαφορετικές κυρίες θα καθίσουν δίπλα μου. Για τις οποίες βέβαια μαθαίνω τα πάντα χωρίς να το θέλω. Οι συζητήσεις για την καθημερινότητά τους με τις κοπέλες του κομμωτηρίου χρησιμεύουν ως σελιδοδείκτες στο βιβλίο μου. Η ένταση στη φωνή τους είναι σε συνάρτηση με το πόσα σεσουάρ λειτουργούν εκείνη τη στιγμή. Στο σημείο αυτό με πιάνει πάντα απελπισία και κοιτώ προς την έξοδο. Εκεί που έχω αφήσει τη ζωή να με περιμένει έξω από την πόρτα σαν σκύλος. Κι όμως στον χώρο ετούτο αναπτύσσονται οι πιο ενδιαφέρουσες κατά συνθήκη φιλίες. Ή για να είμαι πιο σωστή, ενδιαφέρουσες αν τις παρατηρείς, καταπιεστικές αν πρέπει να συμμετέχεις. Εγώ προτιμώ το πρώτο. Με την ευγένεια όμως που αρμόζει να έχει κανείς προς εκείνον που κρατάει στα χέρια του την τύχη του κεφαλιού σου. Άλλωστε η σχέση με τον κομμωτή σου έχει άκρως θρησκευτικό χαρακτήρα. Θυμίζει τη σχέση με τον πνευματικό σου. Αν βρεις τον κατάλληλο, δύσκολα θα τον αλλάξεις, πρέπει να υπακούς και πάντα να του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό κι εγώ στην ερώτηση του Μάνου «πώς θα τα κάνουμε αυτή τη φορά», απαντώ μ’ ένα αδιάφορο «όπως θες». Το οποίο όμως περιγράφεται μόνο με γεωμετρικούς και ζωγραφικούς όρους. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο μοναδικός που θα μπορούσε να το κάνει είναι ο Βενιζέλος. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι πατριωτικό να ασχολείσαι με τρίχες.