Διαβάζω ή έρχονται στα αυτιά μου διάφορες θεωρίες για το αν η επιστροφή στην δραχμή θα είναι η καταστροφή της Ελλάδας (Δεν θα έχουμε πετρέλαιο, φάρμακα κ.λ.π.) ή θα είναι η σωτηρία της (Ανάπτυξη με υποτιμημένο νόμισμα) ή αν η παραμονή στο ευρώ θα φέρει την καταστροφή αφού υπάρχει η πιθανότητα τελικά η Γερμανία και οι υπόλοιπες δυνατές οικονομίες της Ευρώπης να γυρίσουν αυτές στα εθνικά τους νομίσματα και να μας μείνει εμάς το ευρώ. Αν και το τελευταίο σενάριο θα είχε την πλάκα του το αφήνω στην άκρη.
Η αλήθεια σε όλα αυτά τα σενάρια είναι πως όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο. Κάθε οικονομολόγος λέει αυτό που αυτός πιστεύει ότι θα συμβεί αν γίνει το ένα ή το άλλο υποθέτοντας κυρίως και βλέποντας ή την αισιόδοξη πλευρά ή την απαισιόδοξη πλευρά της κάθε θεωρίας.
ΘΕΩΡΙΑ 1: Ναι αν γυρίσουμε στην Δραχμή θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, θα μπορούμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις με νόμισμα που θα τυπώνουμε εμείς, όσα χρωστάμε με το Ελληνικό δίκαιο θα κουρευτούν αφού θα πληρώσουμε σε εθνικό νόμισμα και θα φτάσουμε κάποια στιγμή να γίνουμε Αργεντινή, με την καλή έννοια, δηλαδή θα αρχίσουμε πάλι να αναπτυσσόμαστε.
ΘΕΩΡΙΑ 2: Αν γυρίσουμε στην δραχμή κανείς δεν θα μας δανείζει, ναι μεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αλλά τι θα αγοράσουμε με αυτό το νόμισμα αφού δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα έξω. Αλλά και αυτά που θα εισάγουμε θα είναι τόσο ακριβά που ούτε να τα πλησιάσουμε δεν θα μπορούμε, δεν θα έχουμε πετρέλαιο, δεν θα έχουμε φάρμακα, θα γυρίσουμε στην δεκαετία του 50.
ΘΕΩΡΙΑ 3 : Αν μείνουμε στο ευρώ και με την βοήθεια των δανειστών τότε μπορούμε να δούμε φως στο βάθος του τούνελ, λέει μια μερίδα απόψεων. Ναι οι Γερμανοί με τους υπόλοιπους επωφελούνται από την Ελλάδα αφού βγάζουν χρήμα από τα επιτόκια δανεισμού, αλλά και εμείς δεν θα πάψουμε να υπάρχουμε ως χώρα χάρις σε αυτούς. Με τις μειώσεις μισθών, συντάξεων γίνεται μια εσωτερική υποτίμηση ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, μένουμε στην Ε.Ε. είμαστε στον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων. Σε λίγα χρόνια θα δούμε το φως στο τούνελ πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη λύση χάρις στην Ευρωπαϊκή και διεθνή βοήθεια.
ΘΕΩΡΙΑ 4: Η Γερμανία μάλλον θα επιλέξει να αποχωρήσει από το ευρώ οπότε το νόμισμα θα καταρρεύσει άρα αν εμείς μείνουμε θα καταστραφούμε (πάλι) ενώ αν είμαστε στην δραχμή θα έχουμε προνοήσει. Με το ευρώ θα έχουμε μόνιμη λιτότητα του λαού, φτώχεια και όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια λίγο πιο μεγεθυμένα, χάνοντας και εθνική κυριαρχία.
Δεν θέλω να διαφωνήσω με κανένα από αυτά τα όμορφα σενάρια . Τα καλά έχουν happy end και τα άσχημα μας αποκαλύπτουν ένα ζοφερό μέλλον. Πως μπορεί να ξέρει κανείς τι θα μας συμβεί; Πιθανόν να μην ξέρει κανείς. Αυτό που μπορούμε να ξέρουμε όμως είναι τι συμβαίνει τώρα. Υπάρχει φτώχεια, ανεργία, θυμός, στεναχώρια από τον κόσμο που έχει δίκιο να λέει πως δεν φταίει αυτός για αυτό που συνέβη στην χώρα. Όμως το σύστημα – που φταίει γι’ αυτό που έχει συμβεί – παλεύει να κρατηθεί στην θέση του και κάνει ότι μπορεί γι’ αυτό φορτώνοντας όλα τα βάρη στον λαό χωρίς αυτό να θέλει να αλλάξει τίποτα στις δομές του.
Από την άλλη ο λαός μαθημένος σε μια λάθος νοοτροπία χρόνων όπου συνδιαλλασσόταν με το σύστημα το θέριεψε σε σημείο να μην το αναγνωρίζει πια και το χειρότερο να μην μπορεί να το τιθασεύσει. Τι απομένει; Απομένει να βρούμε αυτόν ή αυτούς που θα τα βάλουν με το κατεστημένο χωρίς να φοβηθούν. Που θα έχουν την καθολική υποστήριξη του κόσμου, ενός κόσμου που θα ζητάει να αλλάξουν τα πράγματα, να γίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις, να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές ώστε επιτέλους αυτό το κράτος να ξεκινήσει να λειτουργεί πάνω σε υγιείς βάσεις, που ο λαός θα λειτουργεί φυσιολογικά και με αξιοκρατία, που όλοι θα θέλουν να προσφέρουν στο κράτος και το κράτος θα θέλει να προσφέρει στους πολίτες. Ίσως ακούγεται ιδεατό. Στην Ισλανδία ήδη γίνεται.
Είναι δύσκολο να γίνουμε Ισλανδία; Ναι είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Απλά πρέπει να αλλάξει νοοτροπία όλος ο κόσμος. Από τον πιο απλό πολίτη μέχρι τον πιο κορυφαίο. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας τότε όποια λύση και να μας δώσουν οι Ευρωπαίοι, όποια λύση και να μας δώσει η Δραχμή, ακόμα και μια λύση που να διέγραφε το χρέος 100% να ερχόταν χωρίς να θιγούν μισθοί, συντάξεις, εργασιακά, πολιτική, επιχειρήσεις, τράπεζες. Δηλαδή να μην άλλαζε τίποτα απολύτως στην χώρα, πάλι σε μερικά χρόνια θα φθάναμε σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε. Θα το ζούσαν τα εγγόνια μας αυτό που ζούμε εμείς. Για σκεφθείτε το θα μας ένοιαζε; Αν δεν μας νοιάζει τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν μας νοιάζει τότε είναι καιρός να αλλάξουμε.
