Είναι πολύ εύκολο να κλωτσήσεις την τύχη σου. Ή τουλάχιστον αυτό που φαινομενικά στην αρχή μοιάζει για τύχη. Εγώ δεν την κλώτσησα απλώς. Την ποδοπάτησα. Άφησα το αποτύπωμα της σόλας μου πάνω της. Πάνω σε τρία λαχταριστά καταπράσινα χαρτονομίσματα των εκατό ευρώ. Κείτονταν στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μου. Όταν τα είδα μου κόπηκε η ανάσα. Ασυναίσθητα έψαξα να βρω το πορτοφόλι μου γιατί έχω ένα φυσικό ταλέντο να μου πέφτουν λεφτά όπως ο Κοντορεβιθούλης έριχνε τα χαλίκια για να βρίσκει τον δρόμο της επιστροφής. Σαφώς και δεν ήταν δικά μου. Αλλά δεν ήταν και κανενός άλλου. Δεν ήταν καν πραγματικά χαρτονομίσματα. Επρόκειτο για διαφήμιση ενεχυροδανειστηρίου. “Αγορά χρυσού-δάνεια, Άμεσα μετρητά!”. Δάνεια δεν έχω, αλλά μπορώ να τους δώσω την σιωπή μου. Κι αυτή χρυσός είναι, δεν λένε; Ο πατέρας λέει και κάτι άλλο όμως. Να σηκώσω από την τράπεζα ό,τι χρήματα έχω. Κάθε προσπάθεια ενήλικης συζήτησης για αυτό το θέμα δεν έχει αποτέλεσμα. Έτσι σκέφτηκα να σηκώσω το ένα από τα τρία χαρτονομίσματα και να του το πάω δώρο στο νησί. Για να του δείξω πως η κρίση πλέον χωράει κάτω από την πόρτα. Πρώτα σε μορφή λογαριασμών και τώρα ως διαφήμιση ενεχυροδανειστηρίου.
Δεν είχα καμία ψευδαίσθηση πως θα με καταλάβαινε. Όπως και έγινε δηλαδή. Βλέπετε, στο νησί η κρίση κυκλοφορεί την ημέρα ως ανέκδοτο. Λες και οι αχτίδες του ήλιου την φωτίζουν τόσο που δεν μπορείς να την διακρίνεις. Τυφλώνεσαι. Είναι λογικό. Κάτω από τον ίδιο ήλιο, οι κάτοικοι κάνουν μπουρμπουλήθρες με τον καφέ τους, απλωμένοι σαν χταπόδια στις καφετέριες της παραλίας. Το βράδυ όμως η κρίση αποτυπώνεται στις εισπράξεις. Σφυρίζει σαν αέρας στους άδειους δρόμους. Όχι, τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά. Πάντα έτσι ήταν. Πρόκειται για έναν κλασικό χειμώνα. Είναι δύσκολο να το καταλάβετε, το ξέρω. Αλλά ένα εικοσιτετράωρο στο νησί είναι αρκετό για να βιώσει κάποιος την σουρεαλιστική πλευρά της κρίσης. Η αρμύρα από την θάλασσα της δίνει γεύση. Την κάνει λύσσα. Με την ίδια λύσσα παρατηρούσα τον πατέρα και τους φίλους του να κατασπαράζουν 17 κιλά κρέας στις 11 το πρωί. Ένα λευκό πλαστικό τραπέζι στην μέση του δρόμου και πάνω του άδεια ταψιά με το λίπος να έχει παγώσει σχηματίζοντας βουνά και λόφους που θα τα ζήλευε η φύση. Ναι δεν είναι φυσιολογικό αυτό που σας περιγράφω. Όπως δεν είναι φυσιολογικό το να παρακολουθείς Μπαρτσελόνα στο mute ενώ από τα ηχεία ακούγεται το Roxanne από τους Police σε μια καφετέρια που το εσωτερικό της θυμίζει μεσαιωνικό κάστρο. Τελικά όλα είναι ίδια στο νησί. Όλα; Σχεδόν. Ο πατέρας μού εκμυστηρεύτηκε πως θα ψηφίσει ΚΚΕ για πρώτη φορά στη ζωή του. Αυτά συμβαίνουν όταν η οικονομική κρίση συγχρονίζεται με την κρίση των πενήντα. Σε κάνει αγνώριστο.
