Ολο και περισσότεροι άνεργοι άνδρες ξεπροβοδίζουν κάθε πρωί τις εργαζόμενες συζύγους τους. Δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσεις. Φτάνει μόνο να δεις πόσοι μπαμπάδες παραλαμβάνουν πλέον τα παιδιά από το σχολικό. Για την πλειονότητα το θέμα είναι τόσο ευαίσθητο που αρνούνται ακόμη και να μιλήσουν γι΄ αυτό. Αλλοι επειδή το θεωρούν ταμπού, κάποιοι επειδή μια τέτοια εξομολόγηση δεν θα λειτουργήσει ιδιαίτερα ευεργετικά στο βιογραφικό τους, πολλοί επειδή βρίσκονται σε εξαιρετικά κακή ψυχολογική κατάσταση.
Ο 46χρονος Γιάννης Α., ως πριν από δύο χρόνια διευθυντής logistics σε εμπορική εταιρεία, αποφαίνεται ότι είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από τα στερεότυπα που υπάρχουν έστω και εν υπνώσει στην ελληνική κοινωνία: «Μια μέρα μια γνωστή μού είπε με ένα πνιχτό γελάκι:“Α, δηλαδή, κάθεσαι και η γυναίκα σου δουλεύει;”. Δεν ήταν προμελετημένο,της βγήκε σαν αντανακλαστικό.Αυτό πάντως που με στενοχωρεί περισσότερο είναι μήπως εμμέσως το ότι εγώ είμαι άνεργος επηρεάζει τη στάση της γυναίκας μου στη δουλειά της. Μήπως της στερώ την υπερηφάνειά της.Γιατί ως τώρα έκανε τις κόντρες της όπου χρειαζόταν». Σίγουρα και η ερωτική διάθεση πλήττεται: «Για μένα η δουλειά είναι, δημιουργικά πάντα μιλώντας,μια οργασμική κατάσταση.Είναι σαν ο οργανισμός σου να δουλεύει στο 100% του, σαν να εκτείνεσαι. Είναι λογικό λοιπόν όταν μένεις στο σπίτι και πέφτεις σχεδόν σε κατάθλιψη, όταν δηλαδή μαζεύεσαι και συνθλίβεσαι, να μην έχεις και ερωτικά κάτι… να γιορτάσεις» . Παραδέχεται βέβαια ότι απόλαυσε το μεγάλωμα της κόρης του που ήρθε στον κόσμο όταν εκείνος απολύθηκε: «Αισθάνομαι ευτυχισμένος γιατί έζησα από κοντά τις πιο σημαντικές στιγμές της».
«Μια μέρα έκατσα και καθάρισα ολόκληρο το σπίτι. Είχα τόσο πολλή ενέργεια που ήθελα κάπου να τη διοχετεύσω» καταθέτει ο 41χρονος Ακης Τσιρόζης τη δική του εμπειρία από τον κατ΄ οίκον «περιορισμό» του. Πριν από τρεις μήνες έχασε τη δουλειά του σε τεχνική εταιρεία: «Οταν τελειώσουν τα λεφτά της αποζημίωσης, δεν θα πάρω από τη γυναίκα μου.Οχι επειδή το θεωρώ υποτιμητικό, απλά δεν θέλω να την επιβαρύνω τόσο πολύ.Θα βρω μια οποιαδήποτε δουλειά.Δεν έχω πέσει ψυχολογικά γιατί ξέρω ότι ήμουν καλός σε αυτό που έκανα αλλά έπεσα θύμα της κρίσης.Αν χάσεις τον έλεγχο με τον εαυτό σου,αναπόφευκτα θα τον χάσεις και με τον άλλον».
Συχνά η εργαζόμενη σύζυγος αισθάνεται ότι περπατάει πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Και στο γραφείο και στο σπίτι. «Δουλεύω πια εξαντλητικές ώρες» λέει η 40χρονη ιδιωτική υπάλληλος Χαρά Καλαμίδα, ο σύζυγος της οποίας απολύθηκε προ τριών μηνών. «Αν μου προτείνουν κάτι έξτρα,δεν έχω πια την πολυτέλεια να το σκεφθώ, θα το κάνω ακόμη και αν τα λεφτά δεν είναι ικανοποιητικά.Και ο εργοδότης μου βέβαια που γνωρίζει την κατάσταση το εκμεταλλεύεται δεόντως». Οι ίδιες ευαίσθητες ισορροπίες διέπουν και τα οικονομικά του σπιτιού: «Αποφεύγω πια να αγοράσω κάτι για μένα για να μη νιώσει μειονεκτικά».
Σημειωτέον ότι οι περισσότερες γυναίκες επωμίζονται και την ψυχική οδύνη του απολυθέντος συμβίου, μαζί βέβαια με τις αναταράξεις που αυτή συνεπάγεται για όλη την οικογένεια. Οπως λέει η Βίκυ Βουνάτσου, 46 ετών, ιδιωτική υπάλληλος, της οποίας ο σύζυγος είναι έξι μήνες τώρα άνεργος: «Οταν τον βλέπω να “πέφτει” πολύ,του λέω: “Εσύ είσαι ο αρχηγός του σπιτιού,εσύ θα βρεις τη λύση”. Αλλο αν ποτέ δεν πίστευα ότι ο άντρας είναι ο βασιλιάς του σπιτιού!Πολλές φορές του μιλάω έντονα για να τον “ξυπνήσω”:“Γίνει κούριερ,γίνε delivery,μπογιατζής… Δεν με νοιάζει…Κάνε κάτι”.Προτιμώ να πληγωθεί δουλεύοντας με 800 ευρώ παρά να πληγωθεί μένοντας στο σπίτι. Δεν με ενοχλεί να λένε “η γυναίκα του μπογιατζή”, με ενοχλεί να τον βλέπω χωρίς αντικείμενο. Υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι να τον στηρίζω διαρκώς,νιώθω σαν να αδειάζω.Με πιάνει ένας φόβος και,επειδή δεν θέλω να το ομολογήσω, μου βγαίνει σαν οργή,με ασήμαντες αφορμές,επειδή ένα ποτήρι είναι στον νεροχύτη και όχι στο πλυντήριο των πιάτων» .
Κάποιες γυναίκες παραδέχονται ότι δεν αντέχουν την ανατροπή των παραδοσιακών ρόλων. Η 35χρονη Α.Π., εργαζόμενη στον τομέα της επικοινωνίας, ήταν έγκυος όταν ο συνομήλικος σύζυγός της, διαφημιστής, έμεινε άνεργος το 2009: «Οσο και αν κάνω τη χειραφετημένη, δεν τα έχω ξεπεράσει αυτά. Και μόνο η ιδέα ότι εγώ ετοιμάζομαι για τη δουλειά και εκείνος πίνει καφέ διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες με τσιτώνει. Στις αρχές δεν φοβόμουν τόσο τι θα απογίνουμε. Απλά δεν τα είχα φανταστεί έτσι. Να τρέχω έγκυος για το γραφείο,παντρεμένη με έναν άνεργο; Σταματήσαμε και τις εξόδους,τις βόλτες,όλο αυτό το “πάρτι” που ήταν ως τότε η σχέση μας.Απογοητεύθηκα που δεν γέννησα σε μονόκλινο αλλά σε τρίκλινο.Οι ισορροπίες στη σχέση μας άλλαξαν και στον ερωτικό τομέα.Μου ρίχνει τη λίμπιντο ακόμη και το να βγάζει ο άλλος λιγότερα από μένα».
Ο 48χρονοςΔημήτρης Μαρκόπουλοςλέει:«Είμαι άνεργος εδώ και έξι μήνες.
Δούλευα τυπογράφος 28 ολόκληρα χρόνια. Είχα την “κάβα” της αποζημίωσης και το ταμείο ανεργίας, αλλά σε λίγες μέρες αμφότερα τελειώνουν και αρχίζουν τα δύσκολα. Η γυναίκα μου με στηρίζει γιατί όταν χάνεις τη δουλειά σου το πρώτο που κάνεις είναι να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Το πρωί που φεύγει για το γραφείο αισθάνομαι άσχημα αλλά το διακωμωδώ. Μετά κάνω δουλειές, σφουγγαρίσματα, σιδερώματα, ξεσκονίσματα, ψώνια, λογαριασμούς κτλ. Τις έκανα και όταν δούλευα, όχι βέβαια τόσο πολλές, γιατί δεν είχα τον χρόνο ή το μυαλό.
Τώρα το θεωρώ κοροϊδία να τη δω να γυρίζει “πτώμα” και να αρχίζει να μαζεύει το σπίτι.
Κάθομαι και λίγο στον υπολογιστή, πίνω έναν καφέ με φίλους στην ίδια κατάσταση.
Είναι κάτι σαν group therapy, χτυπάει ο ένας την πλάτη του άλλου, βγάζουμε τα εσώψυχά μας για να μη σαλτάρουμε.
Μετά τη βραδινή βόλτα του σκύλου, που είναι για μένα η καλύτερη ψυχοθεραπεία, βλέπουμε οι δυο μας καμιά ταινία. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι η αϋπνία.
Κοιμάμαι στις 3 τα ξημερώματα και ξυπνάω στις 8.30 γιατί θέλω να πίνω καφέ μαζί της πριν φύγει. Σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση μας έχει φέρει πιο κοντά. Αισθάνομαι όμως πολύ άσχημα που δεν μπορώ να της πω:“Σήκω να πάμε σε μια ταβέρνα”. Ο 24χρονος γιος μου, που δουλεύει σεφ, μου τα “χώνει” συχνά:“Ελα, μωρέ, που έχεις προσπαθήσει να βρεις δουλειά, ψάξε!”. Μου πρότεινε μάλιστα να με βοηθήσει. Από τη μία πλευρά με συγκίνησε που με νοιάζεται, από την άλλη είπα “να καταντήσω στα 48 μου χρόνια να με βοηθάει το παιδί μου;”».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
