Το μήνυμα των πολιτών είναι ξεκάθαρο: δεν μας ακούτε, δεν σας θέλουμε. Με τα δύο κόμματα εξουσίας να πιάνουν μαζί ποσοστό που το καθένα από αυτά είχε κάποτε μόνο του και με 1 στους 3 πολίτες να γυρίζει σταθερά την πλάτη ΣΕ ΟΛΕΣ τις πολιτικές δυνάμεις, γίνεται φανερό πως το χάσμα μεγαλώνει και βαθαίνει.
Πολίτες απογοητευμένοι, πολίτες αγανακτισμένοι, αηδιασμένοι, απηυδισμένοι είναι οι περισσότεροι από εκείνους που γυρίζουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Και πολίτες με απόλυτη συνείδηση ότι τα πρόσωπα και οι σχηματισμοί που υπάρχουν δεν τους καλύπτουν, δεν είναι επαρκείς και άξιοι για την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους, μπαίνουν και αυτοί στο «αδιευκρίνιστη ψήφος».
Κάποιοι, βεβαίως, κινούνται, φέρονται και εκφράζονται από καθαρά προσωπικά κίνητρα και ελατήρια. Εθρεψαν και τράφηκαν από το σύστημα που τώρα απορρίπτουν, υπήρξαν δέσμιοι αλλά και υπηρέτες του. Ισως και να μην είχαν επιλογή, μέσα σε ένα περιβάλλον που επέβαλε σχέσεις πελατειακές, προστασίας των «δικών μας», ένα καθεστώς Μαφίας με κομματικό (και, φευ, κρατικό) ένδυμα.
Με το σύστημα να μην μπορεί πλέον να τους εξυπηρετήσει, με πολιτευτές, βουλευτές και δημάρχους να μην μπορούν να βάλουν πλάτη για εκείνους, έγιναν σήμερα οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του(ς). Ας πρόσεχαν – όλοι μαζί.
Αλλοι, αντιθέτως, συγκεντρώνουν ένα μεγάλο μέρος της αληθινά παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας. Είναι άνθρωποι που δεν στράφηκαν και δεν στηρίχθηκαν σε πλάτες εξουσίας, αλλά βγήκαν στη ζωή και την αγορά εργασίας με τις δικές τους δυνάμεις.
{{{ moto }}}
Κάποιοι πέτυχαν, άλλοι το παλεύουν, αλλά όλοι κινούνται ανεξάρτητοι από τους πολιτευτές και τα συστήματά τους. Συχνά μάλιστα τους βρίσκουν μπροστά τους, να βάζουν εμπόδια στα σχέδια και τον προγραμματισμό τους, αλλάζοντας νόμους, επιβαρύνοντας τη φορολογία, εκβιάζοντάς τους να προσκυνήσουν για να κάνουν τη δουλειά τους…
Αυτοί οι πολίτες δεν απαρνούνται απαραίτητα την πολιτική ως έννοια, αλλά δεν αναγνωρίζουν ως πολιτική εκείνο που τα κόμματα, μεγάλα και μικρά, συνεχίζουν να προωθούν και να αντιπροσωπεύουν. Δεν γυρνάνε την πλάτη στη δημοκρατία, αλλά αντιδρούν στις μικρές και μεγάλες «χούντες» που την ταλαιπωρούν. Δεν λένε «να καούν όλα», γιατί έτσι θα κάψουν και τις δικές τους προσπάθειες, τις μικρές ή μεγάλες νίκες μέσα σε ένα συνολικά άρρωστο περιβάλλον.
Είναι εκείνοι που δίνουν το μήνυμα και τον παλμό της εποχής – και, εν μέρει, της δηλούμενης «αποχής». Δεν θα πάνε να ψηφίσουν έναν ή μία από τα ίδια, αλλά θα στηρίξουν το διαφορετικό, ακόμη και αν προέλθει από το σύστημα (το είδαμε στις τελευταίες εκλογές). Δεν βρίσκουν λόγο και χρόνο να συντηρήσουν κάτι που δεν τους αφορά, να ακούσουν έναν λόγο που δεν τους αγγίζει, δεν τους συγκινεί, δεν τους παρακινεί. Από όπου και αν προέρχεται (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης…).
Ωστόσο, μόνον απαθείς δεν είναι. Δεν έμαθαν έτσι. Και όσο βλέπουν τη δύναμή τους να αυξάνεται, όσο βρίσκουν στη ζωή και στην τεχνολογία εναλλακτικούς τρόπους για να διαμορφώνουν απόψεις και τάσεις, τόσο θα ξεφεύγουν από εκείνα και εκείνους που τους θέλουν πίσω…
Εμαθαν να «χτίζουν», όχι να γκρεμίζουν. Και γι’ αυτό ακριβώς, ακόμη και αν όλα γκρεμιστούν, ξέρουν πώς να το ξανακάνουν.
Μέσα στο σκοτάδι και τη μιζέρια, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για τη χώρα. Αυτοί, και όσοι σαν κι αυτούς μπουν μπροστά.
