Το χρονικό μιας αποτυχημένης δίαιτας
Diet is die with a t… Η ατάκα του Garfield στρογγυλοκάθεται στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια αλλά και έπειτα από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια να χάσω τα ανεπιθύμητα κιλά μου, που έχουν το θράσος να εγκαθίστανται περιφερειακώς της περιφερείας μου. Και πάντοτε οι προοπτικές είναι άριστες.
– Αυτή τη φορά επιλέγω την Κυριακή ως πρώτη μέρα του μαρτυρίου, διότι το γνωστό «από Δευτέρα δίαιτα» αναφέρεται σε μια άγνωστη Δευτέρα που ποτέ δεν έρχεται.
– Η αρχή είναι ικανοποιητική και το ήμισυ του παντός, παρ’ όλα έχω χάσει μόνο 100 γραμμάρια.
– Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες αποδεικνύεται για πολλοστή φορά καταστροφική.
– Προσπερνάω πατατάκια και λοιπά πολυακόρεστα, επιμένοντας στη σωστή διατροφή, αλλά στο ταμείο καρφώνομαι στα αγαπημένα μου αλμυρά. Τα παίρνω… για τους ξένους.
– Ο πειρασμός μπαίνει στο ντουλάπι και εγώ προσπαθώ να δω με καλή διάθεση το μπρόκολο και τα υπόλοιπα ζαρζαβατικά που περιλαμβάνει το μενού μου.
– Το μυαλό μου δεν ξεκολλάει από το ντουλάπι. Μα, είναι δυνατόν, να θέλω τέτοια ώρα αλμυρά;
– Αδιαφορώ και σερβίρω το μοναστηριακό γεύμα μου, που προς στιγμήν μου φαίνεται λουκούλλειο.
– Το βραδάκι ο εγκέφαλός μου αρχίζει να στέλνει περίεργα σήματα: «σουβλάκι», «τζατζίκι», «γύρος» κ.ο.κ.
– Αντιστέκομαι… Τρώω το υπόλοιπο μπρόκολο, τα παραμελημένα γιαούρτια στο ψυγείο, δημητριακά, φρούτα και κάθε υγιεινή τροφή που βρίσκεται στο σπίτι.
– Τα σήματα εξακολουθούν. Θυμάμαι τα αλμυρά. Ηρθε η ώρα τους. Θα αγοράσω άλλα για τους ξένους…
– Με ταλαιπωρημένο από τον διατροφικό βομβαρδισμό στομάχι σέρνομαι ως τον καναπέ. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το σουβλάκι τώρα είναι τεράστιο και αναβοσβήνει στον απέναντι τοίχο.
– Τελικά τρώω και τον απαγορευμένο καρπό ως επιδόρπιο!
– Την άλλη μέρα ξυπνάω με σύνεση και τύψεις. Τρώω δημητριακά, πίνω τρία ποτήρια νερό και φεύγω για τη δουλειά, με μια μικρή σαλάτα σε ταπεράκι.
– Στην επιστροφή συγχαίρω τον εαυτό μου που ξαναμπήκε σε ρυθμό, αλλά μόλις διασχίζω το κατώφλι του σπιτιού εφορμώ χωρίς συστολή στο τρομοκρατημένο από την απρόκλητη επίθεση ψυγείο.
– Απογοητευμένη, λίγες ώρες μετά βρίσκω παρηγοριά στην αγκαλιά του Μορφέα. Νηστική.
– Το πρωί στα μάτια μου απεικονίζεται κάθε γευστικό και αμαρτωλό έδεσμα που υπάρχει στον πλανήτη, όπως τα δολάρια που καταλάμβαναν τις ίριδες του Σκρουτζ.
– Μπαίνω στην κουζίνα και βλέποντας τα δημητριακά στον πάγκο με πιάνουν τάσεις φυγής. Πόσο θα ήθελα να χωθώ μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο ή ένα εστιατόριο. Να πνιγώ μέσα στις σάλτσες και στη σαντιγύ.
– «Πάντως δημητριακά δεν τρώω» μονολογώ εξοργισμένη. Και αρπάζω τις φρυγανιές, το βούτυρο, τη μαρμελάδα, το κέικ, τα κρουασάν, το τυρί, το ζαμπόν, το μπέικον και τρώω βασιλικό πρωινό.
– Ο λαός, εξάλλου, λέει: «Το πρωί τρώγε σαν βασιλιάς». Λέει κι άλλα μετά, αλλά δεν είναι της παρούσης. Και ο λαός είναι σοφός. Ψέματα;
