Ένα απαράδεκτο θέαμα που παρουσιάζει η ελληνική τηλεόραση τελευταία είναι το ριάλιτι «Real Housewives of Athens». Η ελληνική του μετάφραση είναι «Πραγματικές/Αληθινές/Γνήσιες νοικοκυρές της Αθήνας». Σκληρά σχόλια έχουν διατυπωθεί για το συγκεκριμένο ριάλιτι, το οποίο κατά την άποψή μου εξευτελίζει το γυναικείο φύλο, καθώς προβάλλει πέντε ευκατάστατες Αθηναίες «νοικοκυρές» να αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα με τρόπο επιφανειακό και υπερφίαλο.
Δεν θα κατηγορήσω τις συγκεκριμένες γυναίκες, γιατί δεν τις γνωρίζω και μπορεί στην πραγματική ζωή –πέρα από τον παραμορφωτικό φακό της τηλεόρασης- να είναι πολύ διαφορετικές. Κατηγορώ τον τρόπο με τον οποίο είτε οι ίδιες είτε το κανάλι (ή και οι δύο πλευρές) επέλεξαν να προβάλλουν τον εαυτό τους και να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή. Θεωρώ απαράδεκτο γυναίκες ευυπόληπτες που ενδέχεται να αποτελούν πρότυπα για κάποιες νεαρές κοπέλες να φέρονται σαν «κοριτσόπουλα» που αγωνιούν μήπως τους σπάσει το νυχάκι. «Χωρίς άψογο μανικιούρ πώς θα κυκλοφορήσουν στις γειτονιές της Αθήνας και θα τις δούνε οι υπόλοιπες νοικοκυρές»;
Αναμφίβολα, η εξωτερική εμφάνιση μίας γυναίκας είναι σημαντική και είναι πολύ θετικό για όλες τις γυναίκες να περιποιούνται τον εαυτό τους, αλλά όλες οι υπερβολές τύπου «μου έσπασε το νυχάκι», «έβγαλα ένα σπυράκι», προκαλούν αρνητική εντύπωση και δημιουργούν την απορία «αυτές οι γυναίκες δεν έχουν πιο σπουδαία πράγματα με τα οποία θα μπορούσαν να ασχοληθούν;». Ως εργαζόμενη-μητέρα απορώ που βρίσκουν τόσο ελεύθερο χρόνο για περιποιήσεις ομορφιάς, ταξίδια αναψυχής, διασκέδαση;
Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν καλή ιδέα να προβληθεί η ζωή των συγκεκριμένων ή άλλων γυναικών, οι οποίες θα συνδύαζαν την εξωτερική εμφάνιση και την αγωνία να είναι όμορφές και ποθητές (αγωνία που κάθε γυναίκα έχει) με την αγωνία για την ανατροφή των παιδιών τους, για το κυνήγι μίας καριέρας, για την επίτευξη σημαντικών στόχων, τη βελτίωση των σχέσεων με τους φίλους, τους συντρόφους τους κ.λπ. Θα ήταν πολύ καλό να προβάλλονταν γυναίκες που ακόμα κι αν δεν είναι «καθημερινές, απλές νοικοκυρές», θα είχαν αληθινές αγωνίες, άγχη και θα απολάμβαναν αληθινές χαρές, στιγμές πληρότητας με την οικογένεια και τους φίλους, αληθινές συγκινήσεις.
Με αυτό τον τρόπο θα περνούσαν θετικά μηνύματα σε νέες και μεγαλύτερες γυναίκες και ταυτόχρονα θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε τη ζωή τους. Αν δηλαδή παρουσιάζονταν αντί για «πορσελάνινες κουκλίτσες» αληθινές γυναίκες με την αγωνία, τη χαρά, τον πόνο, την επιθυμία για δημιουργία, πολλές γυναίκες θα ταυτίζονταν με αυτές και άλλες θα προσπαθούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Άλλωστε, σε μία εποχή όπου ολόκληρη η χώρα μαστίζεται από ένα σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα με τεράστιες και δυσμενέστατες προεκτάσεις και διαστάσεις, οι υπεύθυνοι των Mέσων Mαζικής Eνημέρωσης πρέπει να ανταποκριθούν με μεγαλύτερη ευαισθησία στις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, δεδομένου ότι για ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων η τηλεόραση είναι η μοναδική συντροφιά.
Κλείνοντας, τονίζω ότι η τηλεόραση δεν έχει ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, αλλά εκφράζω την απορία μήπως έχει έρθει ο καιρός να διεκδικήσουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας κάτι παραπάνω από την «ανοησία», την «επιφάνεια» και την «υποκρισία» που προβάλλονται από τα media; Πρέπει να προβληθεί και η άλλη πλευρά της ζωής και να προβληθούν άνθρωποι με αξίες και ιδανικά, γυναίκες με έντονη προσωπικότητα οι οποίες δίνουν έναν καθημερινό σκληρό αγώνα για να συνδυάσουν μητρότητα με καριέρα, άλλοτε επιτυγχάνοντας τους στόχους τους και άλλοτε όχι, άλλοτε κυνηγώντας το όνειρο με το χαμόγελο στα χείλη και μεγάλη αισιοδοξία και άλλοτε με δάκρυα και δυσκολίες.
Αγγελική Καρδαρά
Φιλόλογος-Διδάκτωρ Τμήματος ΕΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών
