Σήμερα θα παραχωρήσω τη στήλη σε τρεις βουλευτές του ΠαΣοΚ: στη Νάντια Γιαννακοπούλου, στον Μιχάλη Κατρίνη και στον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο. Αναδημοσιεύω αποσπάσματα από το άρθρο τους στην εφημερίδα «Τα Νέα» (29 Μαρτίου 2011). Ο τίτλος ήταν «Η χαμένη γενιά της Μεταπολίτευσης». Θαρραλέες διαπιστώσεις και ελπιδοφόρες απόψεις. «Λίγες ημέρες μετά τις κρίσιμες διαβουλεύσεις για τη μελλοντική οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, ένδεκα μήνες μετά την εφαρμογή του μνημονίου και 37 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Από τη μια, η σθεναρή προσπάθεια της κυβέρνησης για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς. Από την άλλη, τα δομικά προβλήματα, η αναποτελεσμα- τικότητα πολλών επιλογών και η ανακύκλωση των προβλημάτων. Από τη μια, η Ελλάδα των υπερβολών, της δανειακής ευμάρειας, της αναξιοκρατίας, του κρατισμού. Από την άλλη, η Ελλάδα της καινοτομίας, της αξιοπιστίας, του μέτρου, της υγιούς ανάπτυξης.
Η γενιά της Μεταπολίτευσης, αφού εδραίωσε τη δημοκρατία στη χώρα, κέρδισε προνόμια, τα επαύξησε, στελέχωσε τη διοίκηση και το κράτος χωρίς αρχές, όρους και όρια, παραδίδοντας στη νεότερη γενιά ένα χρέος 330 δισ. ευρώ και έναν δημόσιο τομέα δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο. Η αλληλεγγύη των γενεών, βασική διαχρονική κοινωνική και πολιτική επιλογή, επιτάσσει αποφάσεις που σήμερα συντηρούν τα κεκτημένα προηγουμένων γενεών και επιδεινώνουν το παρόν και το μέλλον των άλλων. Ποια αλληλεγγύη των γενεών όμως επιτρέπει να υπάρχουν συνταξιούχοι 45 ετών που εργάζονται σε δεύτερη δουλειά όταν η ανεργία των νέων ξεπερνάει το 40% και οι νέοι ορθοποδούν επαγγελματικά μετά τα 30, απλώς επειδή οι μεν πρόλαβαν ενώ οι δε δεν μπόρεσαν; Ενα νέο δυναμικό, με αξιοζήλευτες σπουδές εντός και εκτός της χώρας, με ευχέρεια επικοινωνίας και χρήσης των νέων τεχνολογιών, απαγκιστρωμένο από τη λογική του μέσου, με όραμα και όρεξη για δουλειά, μένει εκτός της νέας εθνικής προσπάθειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται νέο κύμα διορισμών. Απαιτείται όμως μια ριζική ανανέωση και αναμόρφωση του κρατικού μηχανισμού γιατί οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και τα περιθώρια ολοένα και στενότερα.
Αυτός ο κρατικός μηχανισμός δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, δεν συνετέλεσε στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, δεν διασφάλισε τα δημόσια έσοδα, δεν παρείχε ποιοτικές υπηρεσίες. Λειτούργησε όμως υπέρ όσων τον αποτελούσαν, του προσωπικού, αλλά κυρίως των πολιτικών προϊσταμένων του. Διασφάλισε τα συμφέροντά του και σώρευσε στη χώρα χρέος-θηλιά για το παρόν και το μέλλον. Ευθύνη γι΄ αυτό έχει και η πολιτική ηγεσία που εδώ και τέσσερις δεκαετίες δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να επιβάλει την αξιοκρατία, να βελτιώσει την ποιότητα των νόμων που δημιουργούν παραλυτική γραφειοκρατία κα διαφθορά, να εμφυσήσει μια κουλτούρα δημιουργική.
Η νεά εποχή απαιτεί νέες ιδέες, φρέσκα μυαλά, καθαρές λογικές, αυξημένες δυνατότητες και μεγάλες ταχύτητες. Η νέα γενιά της χώρας διαθέτει όλα τα παραπάνω πλην της ευκαιρίας να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Και είναι υψίστη η ευθύνη του πολιτικού κόσμου να ανατρέψει αυτή την κατάσταση.
Η χώρα δεν αντέχει και δεν χρειάζεται τη νέα γενιά διαμαρτυρόμενη και απαξιωμένη. Η χώρα χρειάζεται να ενσωματώσει δημιουργικά τη νέα γενιά. Αποτελεί αδιαπραγμάτευτη επιλογή η αναδιανομή πολιτικών αποφάσεων υπέρ της νέας γενιάς για μια νέα, εξωστρεφή οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας.
Η γενιά της Μεταπολίτευσης οφείλει, μαζί με τα κεκτημένα που κατοχύρωσε κληροδοτώντας δυσθεώρητο χρέος, να δώσει τη δυνατότητα στην επόμενη γενιά να αποφύγει το πεπρωμένο της: να είναι, δηλαδή, η πρώτη μεγάλη χαμένη γενιά της Μεταπολίτευσης. Η κρισιμότητα της συγκυρίας το απαιτεί. Οι ανάγκες των καιρών το επιτάσσουν, η δικαιοσύνη των γενεών το επιβάλλει».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ