Πέρα από τα τρία «λογικά», ας πούμε, σενάρια εξόδου από την κρίση, υπάρχει και μια τέταρτη συνταγή, που υπόσχεται μάλιστα την αυτόματη λύση των προβλημάτων ανταγωνιστικότητας των οικονομιών της ευρωζώνης! Είναι η εκδοχή της τόνωσης της εσωτερικής κατανάλωσης στη Γερμανία, δηλαδή της αύξησης της αγοραστικής δύναμης των Γερμανών μέσω της χορήγησης των μισθολογικών αυξήσεων που… δικαιούνται, εδώ που τα λέμε, έπειτα από μια δεκαετία αυτοσυγκράτησης και υπομονής. Διότι είναι γνωστό ότι την περασμένη δεκαετία οι μισθοί των Γερμανών έχουν αυξηθεί μόλις κατά 30%, ενώ οι μισθοί των Ισπανών έχουν αυξηθεί κατά 80% και των Ελλήνων κατά… 110%!
Πρόκειται για ένα σενάριο εφιαλτικό για την Ανγκελα Μέρκελ, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τον Αξελ Βέμπερ (είναι, ως γνωστόν, η καγκελάριος της Γερμανίας, ο υπουργός της επί των Οικονομικών και ο πρόεδρος της Βundesbank, δηλαδή της κεντρικής τράπεζας της χώρας). Και είναι εφιαλτικό για δύο λόγους:
* Πρώτον, επειδή οι μισθολογικές αυξήσεις θα πυροδοτούσαν τον πληθωρισμό. Οι Γερμανοί έχουν, ως γνωστόν, απέχθεια για τον πληθωρισμό για λόγους ιδιοσυγκρασίας και επίσης επειδή τους θυμίζει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Εξάλλου, ο πληθωρισμός στη Γερμανία ενισχύθηκε στο 1,5% τον Νοέμβριο- είναι το υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας διετίας- εξαιτίας των ανατιμήσεων στα τρόφιμα και στην ενέργεια. Το μόνο που δεν σκέπτονται την ώρα αυτή η Μέρκελ και οι συνεργάτες της είναι να αρχίσουν τις γαλαντομίες με τους μισθούς…
* Δεύτερον, επειδή η παραδοχή ότι επί μια ολόκληρη δεκαετία οι Γερμανοί δούλευαν… τζάμπα θα ξεσήκωνε ένα κύμα δυσαρέσκειας απέναντι στο σύνολο της πολιτικής τάξης της χώρας.
Θεωρητικώς θα μπορούσε κάλλιστα το Βερολίνο να υιοθετήσει το… σουηδικό μοντέλο! Διότι η σουηδική οικονομία είναι, ως γνωστόν, πιο ανταγωνιστική από όλες τις ευρωπαϊκές, παρά τους υψηλότατους μισθούς και βεβαίως τους υψηλότατους φόρους που πληρώνουν οι Σουηδοί για να χρηματοδοτούν το πιο γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας του πλανήτη. Και βεβαίως η σουηδική κορόνα είναι ένα πανίσχυρο νόμισμα. Δεν χρειάζεται να το υποτιμούν για να τονώνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Στην πειθαρχημένη Γερμανία εφαρμόζει «γάντι» το μοντέλο αυτό, σε αντίθεση βεβαίως με χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στις οποίες η φοροδιαφυγή λογίζεται ως άθλημα και η μαύρη οικονομία ως αρετή.
Η Μέρκελ, όμως, πώς θα δικαιολογούσε στους συμπατριώτες της τη «στροφή» αυτή; Θα τους έλεγε ότι ήταν λάθος η συγκριτικά με τους άλλους Ευρωπαίους λιτοδίαιτη ζωή που έκαναν την τελευταία δεκαετία; Οτι όχι μόνο έχασαν δέκα χρόνια χλιδής από τη ζωή τους αλλά επιπλέον καλούνται τώρα να πληρώσουν τις σπατάλες των «ανέμελων»; Θα επρόκειτο για πολιτική αυτοκτονία όχι μόνο της Μέρκελ αλλά ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας. Και από ιστορική άποψη… κανέναν στην Ευρώπη δεν συμφέρει η απαξίωση της πολιτικής τάξης στη συνείδηση των Γερμανών.
