Εδώ και ένα χρόνο η χώρα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, παλεύει να σωθεί, αντιμετωπίζοντας συσσωρευμένα στον χρόνο προβλήματα σε περιβάλλον εχθρικό, σε συνθήκες απόλυτης καχυποψίας, με την αξιοπιστία της κλονισμένη και το πολιτικό προσωπικό κλονισμένο και αμφισβητούμενο.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου αιφνιδιάστηκε στην αρχή, χρειάσθηκε καιρό και πολλές δυσάρεστες εμπειρίες για να κατανοήσει την ένταση και το βάθος του προβλήματος.
Το ίδιο συνέβη και με τα άλλα κόμματα, με τις περισσότερες των πολιτικών, επιχειρηματικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Συνολικά μπορεί να πει κανείς ότι οι παλαιές δομές, υπεύθυνες, με συμμετοχή και ευθύνη, στο εξ αποκαλύψεως πρόβλημα, δεν είχαν την ευελιξία και την απαιτούμενη δυνατότητα προσαρμογής, ώστε εξ αρχής να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση και τις πολλές εκδηλώσεις της.
Καλώς ή κακώς με την βοήθεια των εταίρων και της διεθνούς οικονομικής κοινότητας διαμορφώθηκε ένα πεδίο σωτηρίάς, επιβλήθηκε μια εκδοχή διάσωσης, η οποία από πέρσι το Μάιο εφαρμόζεται με το στανιό, χωρίς πίστη, σχεδόν ως καταναγκαστικό έργο και η αντιμετώπισή της από όλες τις πλευρές είναι επιφανειακή, χωρίς βάθος, χωρίς τις απαιτούμενες επεξεργασίες και τις αναγκαίες συμπληρώσεις ή βελτιώσεις.
Ο ανεξάρτητος παρατηρητής νοιώθει το κενό, αισθάνεται ότι αμυντική είναι η στάση της πολιτικής, ότι δρα κατά τρόπο διαχειριστικό, δεν έχει καταφέρει ακόμη να συγκροτήσει καθαρή γραμμή και άποψη για τη χώρα. Κινείται βλέποντας και κάνοντας, ταλαντεύεται, δεν έχει σαφή στόχευση και γι’ αυτό και κάθε τόσο κλονίζεται ή σπαράσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις και έριδες,. κινδυνεύει να χάσει και να χαθεί από τις συγκυρίες που κάθε φορά διαμορφώνονται.
Είναι επείγουσα ανάγκη πρώτα για την κυβέρνηση να διαμορφώσει ένα κύκλο ιδεών και αντιλήψεων που θα απαντούν στο πρόβλημα και θα προδιαγράφουν την έξοδο από την κρίση. Η κυβέρνηση, ο κ. Παπανδρέου, οι χειριστές της κρίσης οφείλουν το ταχύτερο να εξηγήσουν με σαφήνεια την κατάσταση, να περιγράψουν κατά τρόπο ακριβή την προσπάθεια, την ένταση, τη διάρκειά της, καθώς και τα μέτρα και τα μέσα πολιτικής που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση.
Μόνο μια καθαρή εξήγηση, που θα φανερώνει τον απαιτούμενο κόπο, τις πολλές θυσίες, αλλά και θα δείχνει την στόχευση, τη στρατηγική και το περιβάλλον μπορεί να προσφέρει τη δύναμη και τους υποστηρικτές που χρειάζεται μια κυβέρνηση για να βγάλει το κάρο από τη λάσπη. Οσο αυτό δεν γίνεται, όσο δεν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα, θα επικρατούν οι μεμψίμοιροι και οι κάθε λογής λαϊκιστές και η χώρα δεν θα βρίσκει δρόμο, θα μένει κολλημένη, μέχρι να επέλθει η γενική σύρραξη που θα ισοπεδώσει τα πάντα.
Γι’ αυτό η συζήτηση είναι απαραίτητο να ανοίξει, να πέσουν στο τραπέζι ιδέες και αντιλήψεις, να συζητήσει ο ελληνικός λαός το πρόβλημα, να αξιολογήσει την παρούσα λύση και τις εναλλακτικές, τις όποιες εναλλακτικές, προτείνονται και να αποφανθεί, να επιλέξει αν θα τραβήξει δρόμο ευρωπαϊκό, αμερικανικό ή άλλο αυτόνομο, της δραχμής, των Πυρήνων ή όποιων τέλος πάντων φιλοδοξούν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας.
Το ξεκαθάρισμα πρέπει να γίνει το ταχύτερο, αν είναι δυνατόν τώρα, ώστε να χαραχθούν γραμμές και καθαρές πολιτικές και οι πολίτες της να συνταχθούν και να δράσουν αποφασιστικά για το μέλλον, για ένα μέλλον κατά το δυνατόν προσδιορισμένο, ακόμη κι αν αυτό απαιτεί δάκρυα και πόνο. Να ξέρουμε όμως. Η σημερινή ασάφεια ακυρώνει και εμποδίζει. Δεν μπορεί να διατηρηθεί στον χρόνο, χωρίς μεγάλες απώλειες.
