Οτι οι συνθήκες είναι έκτακτες και ότι οι καταστάσεις δεν είναι οι συνήθεις των επαναλαμβανόμενων οικονομικών κύκλων το καταλαβαίνουν σιγά σιγά όλοι. Οπως επίσης όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν είναι πλέον στατικά αλλά εξελίσσονται κατά τρόπο δυναμικό και απρόβλεπτο, με ασύλληπτες ταχύτητες.
Αυτό που σήμερα μοιάζει σταθερό αύριο αλλάζει, μπορεί να μετατοπισθεί σε ελάχιστο χρόνο από τη ζώνη της ευημερίας στην προβληματική περιθωριοποιημένη ζώνη. Συμβαίνει σε κράτη, κλάδους, επιχειρήσεις και επιδρά βεβαίως στα πρόσωπα. Και όταν η κρίση προσωποποιείται και εξατομικεύεται, τα πράγματα παίρνουν άλλη διάσταση. Παύει η κρίση να ορίζεται από αριθμούς αλλά από συναισθήματα βαριά και εκφράζεται με εντάσεις και οξύτατες αντιδράσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι και η προσέγγιση των προβλημάτων πρέπει να είναι διαφορετική και οι αποφάσεις πιο σύνθετες. Αυτή τη στιγμή ο κλάδος του Τύπου και της ενημέρωσης βιώνει ακριβώς τέτοιας έντασης μεταβολές. Αλλοτε κραταιές και ευημερούσες επιχειρήσεις κινδυνεύουν στην κυριολεξία να καταρρεύσουν από τη μια μέρα στην άλλη. Εφημερίδες, τηλεοπτικά δίκτυα και άλλα υπερδημοφιλή, μυθοποιημένα στη συνείδηση των πολιτών μέσα ενημέρωσης χάνουν μήνα μήνα έσοδα και δυνατότητες, η επιβίωσή τους εξαρτάται απόλυτα από τις διαθέσεις των πιστωτών. Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι ελέγχου των συνεπειών της κρίσης. Και ούτε μπορεί να αναμένει κανείς θαύματα τους επόμενους πολλούς μήνες. Η κρίση θα συνεχίσει να πιέζει συνολικά τον κλάδο, να αφαιρεί διαρκώς δυνάμεις και να οδηγεί μαζικά τις επιχειρήσεις του Τύπου και των ΜΜΕ στον γκρεμό. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν υπάρχει μέθοδος εξόδου από την κρίση. Μπορεί άραγε να κερδηθεί ικανός χρόνος ώστε να ελπίζει και να υπολογίζει κανείς σε αντιστροφή των τάσεων; Αν όλοι οχυρωθούν πίσω από τις παλιές γραμμές και τα δόγματά τους, το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να επισπευσθεί η σύγκρουση και όλο το οικοδόμημα να γκρεμισθεί. Στη θέση του προφανώς με τον καιρό θα αναδειχθούν άλλα, τα οποία όμως πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι θα είναι μικρότερα και αλλιώτικα, τέλος πάντων διαφορετικά και σίγουρα με λιγότερες θέσεις και ευκαιρίες απασχόλησης. Γι΄ αυτούς τους λόγους όλοι οφείλουν να ξαναδούν και να ξαναμετρήσουν τα πράγματα.
Oι επιχειρήσεις οφείλουν να ξεπεράσουν τα εταιρικά δόγματα και τις λογιστικές διατυπώσεις και τα συνδικάτα τις αγκυλώσεις και τις στερεοτυπικές, κομματικού τύπου, προσεγγίσεις. Οι καιροί είναι μοναδικοί και τα γεγονότα μπορεί να είναι κατακλυσμιαία και ικανά να παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα. Μόνο ο διάλογος λοιπόν σώζει και διασώζει. Τα υπόλοιπα, της σύγκρουσης και της φωτιάς, μόνο καταστροφές θα φέρουν.
