Η δυσωδία των χρηματισμών, της διασπάθισης δημόσιου χρήματος, των πάσης μορφής σκανδάλων δεν μπορεί πλέον να καλυφθεί: εκρήγνυται κατ΄ αναλογία προς τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι σημαίνοντες (και μη) παράγοντες ολόκληρου του θεσμικού φάσματος αναφανδόν αποστασιοποιούνται, δείχνοντας μάλιστα ότι εκπλήσσονται. Ωστόσο ο δήμος δεν εκπλήσσεται. Ενδόμυχα γνωρίζει ότι η διαφθορά δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα. Οχι βέβαια γιατί «όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο» (όπως ανούσια επαναλαμβάνεται, δήθεν στο όνομα της υπεράσπισης του «πολιτικού συστήματος»), αλλά γιατί ο κώδικας λειτουργίας και αναπαραγωγής του πλέγματος εξουσίας είναι οργανικά συνυφασμένος με τη διαφθοράακόμη και όταν τα στελέχη του, ως φυσικά πρόσωπα, δεν ενέχονται σε αδικοπραξίες.
Για του λόγου το αληθές ας αναλογιστούμε προς στιγμήν τη γενική εικόνα που, αν και κραυγαλέα, παραμένει ακόμη σε μεγάλο βαθμό απροσπέλαστη. Το γεγονός αίφνης ότι η βασική αποστολή της διαχείρισης του δημόσιου πλούτου από τις κυβερνήσεις έχει καταλήξει να είναι η χωρίς όρους στήριξη της μεγάλης κερδοφορίας. Πώς μπορεί και συντελείται αυτό το μέγιστο σκάνδαλο κλοπής κοινωνικών πόρων; Πώς αλλιώς παρά με συνειδητά ψεύδη και παραποίηση της πραγματικότητας, θέσπιση της αδιαφάνειας και των μυστικών συναλλαγών, με μια λέξη συστηματική εγκαθίδρυση της διαφθοράς.
Ανάταξη μέσα στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, ας μη βαυκαλιζόμαστε· διέξοδος μπορεί να προέλθει μόνο από την πολιτική ενεργοποίηση της κυριαρχούμενης κοινωνίας. Απαιτούνται επίμονες κινηματικές δράσεις ρήξεων και δημιουργίας νέων θεσμών ελέγχου και λογοδοσίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας με στόχο την επανιδιοποίηση του συλλογικού πλούτου (υλικού και συμβολικού) που σήμερα ξοδεύεται αλόγιστα ερήμην και εις βάρος των ανθρώπινων αναγκών. Απαιτείται επίσης- ίσως πάνω απ΄ όλα- η επεξεργασία ενός νέου οραματικού λόγου που, για να έχει τοπική συνάφεια, πρέπει να είναι καταστατικά διεθνικός. Πρόκειται για οράματα που, κόντρα στις μηδενιστικές Κασσάνδρες, ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη σε ολόκληρο τον πλανήτη εμπνέοντας και κινητοποιώντας μια νέα γενιά ανιδιοτελών πολιτικών δρώντων. Εχει τη σημασία του, στη συγκυρία αυτή, να αναλογιστούμε το παράδειγμα του Γρηγόρη Λαμπράκη που πριν από 37 χρόνια (22 Μαΐου του ΄63) δολοφονήθηκε από έναν άλλο εξουσιαστικό εσμό, το μετεμφυλιακό παρακράτος…
Ο κ. Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Μember στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.
