Κοιτάζοντας από τον Κεραμεικό την Ακρόπολη ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μoritz von Uslar που βρέθηκε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα για λογαριασμό της γερμανικής εφημερίδας «Die Ζeit» έγραψε μεταξύ άλλων με μια δόση συναισθηματισμού, όπως ανέφερε, την εξής φράση: «Ενα έθνος που διαθέτει κάτι τόσο μεγαλειώδες (την Ακρόπολη) δεν μπορεί ποτέ να φαλιρίσει…».
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μόλις λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία των 110 δισ. ευρώ με το ΔΝΤ και την ΕΕ οι φωνές που έκαναν λόγο για πιθανή πτώχευση ή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επανήλθαν στο προσκήνιο, έστω και αν το ποσό του δανείου καλύπτει τις ακαθάριστες δανειακές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου για περισσότερα από δύο έτη. Αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε λένε πως, ακόμη και αν κατορθώσουμε να εφαρμόσουμε το πακέτο των περικοπών, το 2012 τα χρέη μας θα έχουν φθάσει το 150% του ΑΕΠ, ενώ με μέσο επιτόκιο δανεισμού 5% θα χρειαζόμαστε ετησίως το 7,5% του ΑΕΠ μας για τοκοχρεολύσια, τα οποία αργά ή γρήγορα θα μας γονατίσουν.
Αυτοί πάλι που αντιτίθενται σε τέτοια σενάρια (το κόστος των οποίων θα μπορούσαν να το πληρώνουν περισσότερες από μία γενιές) υποστηρίζουν ότι αν αξιοποιηθούν περιουσιακά στοιχεία του κράτους- κάτι που θα έχει πολλαπλασιαστική ισχύ στην οικονομία- και προωθηθούν μέτρα ανάπτυξης με έμφαση στις νέες επενδύσεις, τότε η χώρα μπορεί να εισέλθει σε νέα ρότα.
Το «παιχνίδι» πάντως τώρα, όπως λέγεται, έχει μερικώς απομακρυνθεί από τα χέρια της Ελλάδας, ενώ αν η χώρα αποδειχθεί καλός μαθητής, τότε θα περάσει την τάξη και θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη ταχύτητα της ευρωζώνης· αν αποτύχει, τότε θα πρέπει να αλλάξει σχολείο, δηλαδή να φύγει από το ευρώ.
Την ώρα πάντως που οι γεωπολιτικές εντάσεις από την κορεατική χερσόνησο, οι φόβοι για τις ισπανικές τράπεζες, η αύξηση του κόστους διατραπεζικού δανεισμού και οι ανησυχίες για την πορεία της ανάκαμψης των οικονομιών πιέζουν τις αγορές, η διεθνοποίηση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και οι προοπτικές οικονομικής ενοποίησης της ζώνης του ευρώ ίσως διαδραματίσουν σημαντικότερο ρόλο στο ελληνικό πρόβλημα, ειδικά αν αποφευχθεί η «έσχατη επιλογή» της ελεγχόμενης πτώχευσης για κράτη με υπερβολικά ελλείμματα και η χώρα μας αποδείξει μέσα στους επόμενους 15 μήνες ότι όχι μόνο το επιθυμεί, αλλά είναι και σε θέση να τα καταφέρει.
