Η ιστορία μας θα μπορούσε να είχε τίτλο «αναδρομικά σενάρια». Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και λοιπές ενώσεις εργαζομένων αναστέλλουν κάθε απεργιακή κινητοποίηση, θεωρώντας ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα το τελευταίο που της χρειάζεται είναι η απεργία. Ο Πρωθυπουργός ήσυχος πλέον μπορεί να ακολουθήσει την πράσινη Τίνα στην κατεδάφιση του κουφαριού της «Φαντασίας» και να πεταχτεί ως τη Λαμία για συμπαράσταση στην υπουργό Γεωργίας. Το ΠΑΜΕ, το μόνο που απεργεί και διαδηλώνει, θα κινηθεί στα όρια της ευπρέπειας, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα στον κ. Χρυσοχοΐδη. Αλλωστε ένα ακόμη πανό στην Ακρόπολη θα ωφελήσει τον πληγέντα τουρισμό της Αθήνας, αφού η φωτογραφία του μνημείου θα κάνει τον γύρο του κόσμου, ιδιαίτερα αν το σύνθημα είναι γραμμένο σε ωραία αγγλικά. Σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντώνης Σαμαράς μετανοεί φριχτά για το «όχι» στη Βουλή, συγκαλεί εκτάκτως την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του και αφού παίρνει την έγκριση βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του Πρωθυπουργού, ζητώντας του συγγνώμη και εκφράζοντας την αγάπη του και την εκτίμησή του για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλους τους μηχανισμούς στήριξης, τους παρόντες και τους μέλλοντες.
Σενάρια που δεν θα μπορούσαν να είχαν καμιά τύχη στην Ελλάδα γιατί ο «πολιτικός πολιτισμός» μας- για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση του προηγούμενου, εξαφανισθέντος (οριστικά;) πρωθυπουργού – βρίσκεται ακόμη στην εποχή του βωβού. Συμβαίνουν όμως αλλού, όχι ως σενάρια αλλά ως πραγματικότητα. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, Σόκρατες και Κοέλο συμφώνησαν για επώδυνα μέτρα λιτότητας, προτού η χώρα συναντήσει τη δική μας σε κοινή μοίρα. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Σαμαράς είπε «όχι», χωρίς να έχει αντιπρόταση, με τη δημαγωγική ευκολία της αντιπολίτευσης. Αλλά εκεί που η πραγματικότητα διαψεύδει κάθε φαντασία είναι στην Ισπανία. Ο επικεφαλής του μεγαλύτερου συνδικάτου απέρριψε την πρόταση για πραγματοποίηση γενικής απεργίας, προτού συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Θαπατέρο. Ο ισπανός πρωθυπουργός είχε δηλώσει στο Κοινοβούλιο ότι η κυβέρνησή του προγραμματίζει να περικόψει τους μισθούς στο Δημόσιο κατά 5% και να τους «παγώσει» το 2011. «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα μας σε μια ώρα όπως αυτή είναι η γενική απεργία» είπε ο επικεφαλής του συνδικάτου.
Θα μου πείτε «και η μυλωνού τους άντρες της με τους πραματευτάδες». Μπορεί οι Βόρειοι να βλέπουν όλους τους Νότιους ίδιους, σαν… γουρούνια, αλλά οι διαφορές νοοτροπίας και κουλτούρας τού πολιτεύεσθαι είναι θεμελιώδεις. Οπως και αν το κάνουμε η Αθήνα δεν είναι Μαδρίτη, ούτε καν Λισαβόνα.
