Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν μια τελετή των αρχιερέων της πολιτικής για τον εξορκισμό της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος. Το γνωστό έργο παίζεται στην πολιτική σκηνή περισσότερο καιρό από όσο παίζονταν οι «Αθλιοι» (πάνω από 20 χρόνια) στο Λονδίνο. Πολιτικοί που οφείλουν την επιτυχία τους στις παραδοσιακές δομές ισχύος (οικογενειοκρατία, κομματικοκρατία και ευνοιοκρατία) καταγγέλλουν ως διεφθαρμένο το πολιτικό σύστημα που τους ανέδειξε. Μόνο που αν το πολιτικό σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο ώστε τα οικονομικά των κομμάτων να πρέπει να ελέγχονται από την Αρχή για το Ξέπλυμα του Μαύρου Χρήματος (όπως πρότεινε ο Πρωθυπουργός), τότε πώς γίνεται να παράγει μονίμως ηγεσίες που ποτέ δεν σταματούν την προσπάθεια να το εξυγιάνουν;
«Ο πολιτικός κόσμος αποδοκιμάζεται και ξέρουμε γιατί» είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Καθώς θεωρείται ευφυής δεν μπορεί να του διέφυγε η ειρωνεία ότι ο «πολιτικός κόσμος» που «αποδοκιμάζεται» είναι ο ίδιος που τον ανέδειξε στην Προεδρία. Ο κ. Παπούλιας πρότεινε την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο βαριά σκιά επάνω από τους πολιτικούς που τον εξέλεξαν Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τη μεγαλύτερη πλειοψηφία από κάθε προκάτοχό του (και μάλιστα δύο φορές).
Τα οικονομικά των κομμάτων σαφώς θα έπρεπε να είναι περισσότερο διαφανή. Δεν είναι όμως διαφανή. Και έτσι δεν γνωρίζουμε με σιγουριά αν ισχύει αυτό που εσχάτως κυκλοφορεί ότι το ΠαΣοΚ και η ΝΔ έχουν σχεδόν πτωχεύσει γιατί σύμφωνα με πληροφορίες έχουν κατασπαταλήσει την κρατική επιχορήγηση ως το 2014. Παρ΄ όλα αυτά λειτουργούν με χαρακτηριστική άνεση, χάρη προφανώς σε τεχνικές πολλαπλασιασμού των άρτων. Η μυστικοπάθεια για τα οικονομικά των κομμάτων είναι το ευγενέστερο που μπορεί να πει κανείς για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, χωρίς να εξαιρούνται φυσικά (αντιθέτως μάλιστα…) τα μικρότερα κόμματα.
Γιατί τότε όλοι ασχολούνται με τη «διαφάνεια»; Προφανώς γιατί πουλάει. Ο κ. Κώστας Καραμανλής, ένας πολιτικός που δεν είχε σκεφτεί τι ήθελε να κάνει στην εξουσία, μεσουράνησε χάρη στον «ανένδοτο κατά της διαφθοράς» που ξεκίνησε το 1997. Τι έκανε μετά; Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι πολιτικοί που θέλουν να προσφέρουν στον λαό και να αλλάξουν την Ελλάδα γνωρίζουν ότι το «μάρκετινγκ της διαφάνειας» είναι ένα πρόσχημα για να μην αλλάξει τίποτα. Ο αγώνας για την πάταξη της διαφθοράς δεν μπορεί να υπηρετηθεί αν δεν ενταχθεί σε μια συνολική προσπάθεια εκσυγχρονισμού της οικονομίας, της κοινωνίας και των θεσμών η οποία μπορεί μόνο να πραγματοποιηθεί από πολιτικούς αφιερωμένους στην παραγωγή έργου. Και ότι όσοι ειδικεύονται αποκλειστικά σε κούφια ξόρκια κατά της διαφθοράς απλώς δεν κάνουν για τη δουλειά.
